Minahal mo ba talaga?
O naawa ka lng sa kanya?
Tinigil mo na nga,
Kaso umiyak sya,
nagbago yung isipan.
Binalikan ng walang dahilan.
Tapos ngayon ika'y nalilito,
Kung titigilan ba ang panloloko.
Kaya mo ba syang saktan ng buong buo.
Mawala lng yung nararamdaman niya sayo.
Isipin **** mabuti yung gagawin.
Hindi ba sya masasaktan pag ika'y aamin?
Malungkot, luluha sya ng di inaakala
Tingin mo ba ang gagawin mo ay tama?
Kung ikaw ay aking tatanungin.
Kakayanin mo bang magmahal ng iba ng palihim?
Hindi ba sya magagalit pag sya'y iyong paglaruan?
Yung tipong nahuhubog kayo sa kasiyahan.
Pero yung totoo, katotohanan ba yan?
Hanggang tawa na lng ba kayo
Wala na lng ba talagang mangbabago ?
Subukan **** sabihin yung totoo.
Baka maraming masusubukang bago

Ano nga ba ang pag-ibig?
Nakakain? Naluluwa? Natututunan katulad ng aralin o nababasa katulad ng mga maiikling tula?
Nanggaling ba ito sa mga kwentong banyaga at kwentong matatanda?
Siyensya? napaliwanag na ba niyan?

sa totoo lang di mo yan napag-aaralan,
kusa mo kasi yang mararamdam.
di mo rin yan pwede ipilit,
para kasi yang tao, kusang yang pumipili.

di rin yan nakakain katulad ng paborito **** chicken
o ng paborito **** pansit bihon, miki o canton.
hindi rin mahahalintulad sa mga palabas o mga kwentong wattpad na mababasa mo sa libro.

at para sa iba, sabi, pana raw ni kupido ang dahilan
tinig ng sirena naman ang kwento ng iilan.
di naman dahil raw kasi sa naaakit sila sa panlabas na kaanyuan.
hahahaha kalokohan.

Wala pang nakakapagpaliwanag niyan.
siyensya? pwe, di lahat kaya niyan patunayan
basta para sa akin, isa lang ang alam ko diyan.
Ang pag-ibig ay regalo mula sa langit.

di mo na kailangan pag-aralan,
di mo na kailangan pagexperementuhan
di mo na kailangan ng kahit na anong katibayan.
tandaan mo lang. Regalo yan ng may kapal.

kaya bilang tipikal at praktikal na estudyante, wag kang magmadali,
darating rin sayo ang mga bagay na ganyan
Di mo lang alam, matagal nang nakasulat sa tadhana mo ang kwento na nakalaan sayo.

wag **** pangunahan!

imbis na pairalin ang tibok ng dibdib,
subukan paganahin ang isip.

MANGARAP! MAG-ARAL! MAGPURSIGI!

wag muna maglandi!

pag-aaral ang unahin
para makabawi sa paghihirap ng mga magulang natin.

at huling pasabi para sa lahat ng kabataan
at basta paalala sa lahat ng umiibig,
wag **** hayaang mabihag ka ng kalituhan ng mundo
protektahan mo sarili mo.
yakapin mo ang puso mo.

Regalo ng may kapal,
Pangalagaan mo.

Nadudual, nahihilo, walang gana kumain, walang gana gumalaw at gumawa ng pagbabago

May motibo pero mabilis ding sumusuko
nilalamig, nanginginig, nakatulala, kumukulo na ang sikmura

Ibang-iba sa panlabas na anyong ipinapakita
katahimikan, kasiyahan, kalituhan, sigaw ng pusong uhaw
makakamit kaya lahat bago pumanaw?

ika-29 ng Oktubre

Nakaligtaan ang lihim na pagkakamali
may oras pa bago maputulan ng tubig

At sumibol ang mga mapagbunying isipan
sa makapal na balat ng lupa.
ang pinagtatakhan ko lang ay bakit
tila tinatangay tayo ng malakas na
daluyong ng karunungan patungo sa dagat
ng kalituhan?
ito ba'y matatawag na kamangmangan
sa sarili o sakit na nagdudulot ng
panghihinang tumayo sa paa,
na taas ang noo, at may pagkukusa?
ano nga kaya ang nagtatago sa likod
nitong makulay na isipan?

nanatili ang karamihan na pikit-mata
sa pagtanggap ng mga kaisipan ng kapwa
habang ang iilan ay abala sa
paghubog ng mga bagong panaginip
na syang lililok o lilipol sa
buong sanlibutan.
hindi man sinasadya, o inaasahan,
nagsilbing mantsa sa puso't puson
ang mga panaginip na ito.
kahit na sa mga pagkakataong
sarado tayo.
walang malay nating sinasagap
ang mga pakalat-kalat na talino
na para bang pagkain kung ito'y
manukso sa nagugutom na kalamnan.
kahit pa ito'y ikamatay,
mapagbigyan lamang
ang uhaw na nararamdaman.
hanggang sa tuluyan na itong
umalipin sa sinumang magtangka
na kumawala.

o sumpa ng galit na apoy
ng nagbabagang impyerno?
tayo lang ang inaasahang sumaksi,
maging alin mang panig
ay tama o mali.
malaya tayong mag-isip
at mawalan ng saysay na parang
alikabok sa higanteng pusod
ng mabangis na lipunan.
o kaya naman, palihim na sumibol
sa gitna ng disyerto
kahit na nag-iisa.

Paikot-ikot
Ang sayaw sa damuhan
Ng mga paang walang patutunguhan
Paulit-ulit
Ang pagbigkas sa musika
Ng tinig na sintonadong plaka
Patay-sindi-ay!
ang kalituhan sa katauhan
Ng tibukin ng taong makasalanan

Napansin ko lang, parang ilang gabi nang nahihirapan matulog.
Malambot naman ang unan ko
Maluwag naman sa kamang hinihigaan
Makapal at mabango naman ang kumot
Malamig at tahimik din ang kwarto
Nasobrahan nanaman ba ko sa kape?
Hindi naman siguro pero bakit?


Antukin akong tao pero bakit ganito
Pero sa kalagitnaan ng kalituhan,
Sa ilalim ng mga bituin sa kalangitan
Biglang sumagi sa isip ko, "Oo nga pala, wala naman ng ibang dahilan.."
Kundi Ikaw. Ang bida ng walang katapusang kwento.
Sa tuwing hihiga ako pagkatapos ng isang mahabang araw
Na nakakapagod kahit wala naman masyadong nangyari at nagawa


Muntik pang mapagalitan dahil gabi nanaman nakauwi
Nagbihis at dali-daling inayos ang higaan
Ayan na, sa wakas at dinadalaw na rin ako ng antok
Ngunit ayan ka na din bigla nalang eeksena parang sa pelikula
Bitbit ang mga pabaon **** ala-ala na nasa isang garapon
At magsisimula kang kumatok ng kumatok sa puso kong marupok
Sige na, papapasukin kita pero parang awa mo na


Bigyan mo naman ako ng isang mahimbing at mahabang tulog
Hayaan mo akong humiga, magpahinga at huminga
Ipagpatuloy ang pananaginip habang naka-nganga
Na kahit dito man lang, sa nilikhang mundo ay hindi tokis ang pag-ibig
Hihintayin kang mapagod maglakbay at magpasikot-sikot sa isipan ko.
Kahit na nakakainip. Pero wala, sanayan lang naman 'to.
Sanay ng pangarapin at mapaginipan ka,
Na hanggang pangarap lamang kita.

Ako'y humakbang, bitbit ang damdaming puno ng kalituhan
Nilakbay ko ito kasama ng aking mga paang nabibigatan
Binibilang kung ilang tao ang nadaratnan
Kagaya ko rin kaya sila?

Mahirap tumakas sa mga bagay na pilit na humahabol sa'yo
Mahirap maghanap sa mga bagay na nakatago
Hindi ko nga alam kung ano na tong ginagawa ko
Tatakas ba ako? O mananatili sa di mawaring yugto.

Tumahak uli ang aking mga paa
Rinig ang bawat tunog na likha
Ngunit hindi ito tulad ng dati
Hindi ko na kabisado ang mga tandaan
Tinatapakan ko na rin ang mga nadaraanang linya sa daan

Oo, hindi ito tulad ng dati
Pero eto na, nandito na ako
Sa wakas nakarating na rin ako

Humanap ako ng angkop na puwesto
Ako'y umupo at minasdan ang paligid na gulong-gulo
Hinanap ko ang bakas sa mga silid
Ikaw pa rin ang naiisip
Litong-litong-lito na ako.

Pilit kong tinatakasan ang gulo
Pumunta ako sa ibang lugar, nag ibayo
Ngunit isang malaking kamalian pala ang lahat
Hindi ko pala to matatakasan sa simpleng pag ibayo lamang
Dahil ito'y kasama ko
Kasama ko ang aking tinatakasan
Ang sarili ko
Dahil ika'y nakatira pa rin sa aking puso

At ngayon ako'y nasa kawalan, pilit pa ring kinakalimutan ang nakaraan

Paano matataho ang kanyang damdamin
Sino ang tinutukoy niyang minamahal
Bakit niyakap bigla
Malalim na ang gabi nang nagpaalam
Tinutugis ng kalituhan

Isang dapit-hapon, habang naglalakad
Isang ale ay humagulgol sa gilid ng kalsada
Ngunit walang sinuman ang nakapuna
Buong aparisyon nga ba

Sa bulaklak ng gumamela,
dalawang paru-parong itim ay nakita
na dumapo at lumipad nang sabay
Sino kaya ang susunduin ng kamatayan

Sa pag-uwi ay kay bigat ng pakiramdam
Sa mga salitang naisulat ay doon binuksan
ang nakakakilabot na bangungot ng kadiwaan
Ang mga nailimbag ay
" Lupa't langit ay nakahanay
    Tila'y magkarugtong parang itong      
    buhay"

Apat na oras na ang lumipas pagkatapos ng takipsilim
Minamasdan ang ama na humihilik
Hawak-hawak ang panyong itim
Dinalaw na ng himig ng hele at napaidlip