PAG-ASA/ISKOLAR NG BAYANG DUKHA
Madilim na sulok,
Kung san nagdurugo ang mga palad habang rosaryo’y hawak
Gunita’y lumipad habang likod’y dumaranak
Naalala ko pa no'y si Inang ingat na ingat sa isang batang mataba,
Matabang pitakang puno ng libo-libong kwarta
Sahod nilang mag-asawa na sa akin lang ginagasta
Para sa tuition ko, para sa pagkain, pamasahe't libro
O inang minamahal ako nang labis
Kung ang buwaya pa kayang tumatangis
Di maantig sa iyo’t tumalilis?
Sa pagligo sa likod ay laging may langis
Langis ng niyog na kinayod ng ‘yong nginig at mapupula nang kamay
Kung sa gabi’y rinig na rinig ko ang iyong pusong lukso nang lukso
Sa ilalim ng kulambong dinusta na ng panahon
Di mo magawang umalis kung dapuan ako ng sipon
Mga lamok na dumadapo di ligtas sa kanyang paglilitis
Sa loob ng tahanan di makitaan itlog ng ipis

Ako ang pasakit ng aba ninyong buhay
Pakiusap, pilitin **** lumakad parin gamit ang 'yong saklay
Hintayin **** mabigyan rin kita ng magandang buhay
Kung pagiging matiwasay ay dahil sa pagkakawalay
Tila di narin kaya ng loob kong patpatin
Sa ideya lamang nito’y tiyak na lalagnatin
O inay! Patawad kung pagod nang tumaas-baba pa aking baga
O Lubid sa inaanay na dingding  na tinitingala
Sa halip ng makikinang at mala diyamanteng mga tala
Huwag mo akong paglawayin sa iyong panlilinlang
Di magagawang sakupin ng depresyon ang tino kong nawawala
Ni ihulog ako nang tuluyan sa mahabaging grasya
Dahil kung sa pag buhos ng kamalasan ay patakan ang huling pasensya
Sa baha na isang pagtaas na lamang ay lulunurin na
At saka lamang ako sa huli'y makakahinga

Isa na akong kawalan na nilagyan ng katawan
Saksakin man, wala na akong maramdaman
Walang kikirot na laman
Walang dugong dadaloy nang luhaan
Sundalong natuyot na ng labanan
Binalot na ng kahihiyan at pagtataka kung mayroon ba akong kakayahan?
Biningi na nga ako ng mga sigaw sa aking isipan

Mas dukha pa akong di makakita pa ng liwanag
Liwanag na sa Bilibid natitikaman miski mga nag-aagawan
May hangin ngunit ako lang ang nalulunod
May dagat at ako lang ang di makalangoy
Mas preso pa akong walang makain nang di hamak
Mata kong bagsak at pula na, tighiyawat na parang sunog at di na maapula
Kakapalan lang ang ipakita ang mukha sa labas
Dahil kailan ba ang mundo'y naging patas sa batas?
Batas ng pag-iral ng matibay na loob
Ito na ang mga taong noo'y tinawag kong ungas
Bumubuhay na ng pamilya't may pambili na ng bigas

Sa loob ng maliit na kwadro
Sapat ang isang upua't mesa at isang kabayo
Sabit pati ang yabang kong diploma sa taas ng orocan
Lukot na resumé sa aking harapan nagmuka nang basahan
Mas tanggap pa sa trabahong pamunas ng puwitan
Ngunit mas higit pa ba ang munting papel kung nasaan aking larawan?
Bakas ng ilang buwang puyat at thesis na pinaghirapan
Salamin ng ninakaw na kabataan, ng inuman at kasiyahan
Repleksyon ng mga desisyong sa nakaraa'y napagpasiyahan

Bakit ako tatanggap ng trabahong mababa pa sa aking kakayahan
Bakit call center lang ang aking babagsakan?
O maging alila sa mga sinliit rin nila ang pinag-aralan?
Piso lang ba  halaga ng lahat ng aking pagsisikap?
Ito ba ang direksyon ng matamis na buhay na sa huli'y inalat?
Madali pa pala ang unibersidad
May kalayaan, oo tao'y mga mulat
Marami umano  ang buhok ng oportunidad
Hatakin man ay nasa harap ang bagsak

Kahapon itlog at pancit canton,
Dala ni nanay noon pang huling dalaw sa aking kahon
Inakalang sa tren isa akong bagon
Sa bilis ng oras ay papadayon
Isang buwan nang matapos na ako
Inakalang ito na ang hudyat ng aking pag ahon
Totoong mundong ganito pala ang paghamak at paghamon
Interbyu sa opisinang may pagka-amoy baygon
Ugali sa trabaho’y ako raw ay patapon
Kaklase sa hayskul aking nakasalubong
Nagsimula sa wala, ngayo’y umuusbong
Eh ilang beses ba ‘yong umulit ng ikatlong taon?!
Di maatim ng sikmura sila'y yumayabong
Habang ako rito sa kumot ay nakatalukbong

Hawak ko ang kwintas na mistulang ahas sa aking leeg
Nawalang pag-asa ng bayang tinakasan
Sasablay ako hanggang sa huling sandali
Kagitingan at kagalingan ang aking pasan pasan
Taas ang kamao habang dama ang gasgas ng tali sa aking lalamunan
Hinding hindi ninyo ako magiging utusan

Ito na ang mga huling salita sa aking talaarawan
Sinimulan kong isulat nang matapakan bukana ng Diliman
Bitbit ang banig at walang pag-alinlangan sa kinabukasan
Tilapiang pinilit sumagupa sa tubig-alat
Hinayaang lamunin ng mga pating na nagkalat
Nag-iisang makakaalis sa aming bayan
Dukhang nakita ang yaman ng Kamaynilaan
Dustang panliliit ang aking naging kalaban
Gabi-gabing basa aking banig sa malamig na sahig
Paulit-ulit sa aking pandinig ang salitang isang kahig!
Sa huli'y ano bang idinayo ko sa pamantasan?
Oo! Oo! Kaaalaman at pag-ahon sa kahirapan
Sa agendang ito ako pala ay tumaliwas
Sa mumurahin ako’y umiwas
Anupa’t sa aking kabataan, naging mapangahas
Ginamit nang ginamit pag-iisip kong nawalan na ng lakas
Sumama sa lahat ng lakara’t laging nasa labas
Tinapos agad-agad mabalanse lang ang lahat
Gabi-gabing sunog kilay pati balat
Waldas dito waldas doon, yan lang ang katapat
Sa huli’y doon na nga natapos ang lahat

Singsing ng pangako sa kanya,
Sa pamantasang sinisinta
Sa kahirapan di niya ako makikita
Bayang yayapusin mala linta

Ako raw ang pag-asa, isang iskolar ng bayang nais maglingkod sa bayan
Oo, naghikaos ang pamilya makalusot lang
Taas ng pinag-aralan, kung sa ibang bayan, sahod lang ng bayaran?
Mamamatay akong may dangal at pagmamataas sa aking kinatatayuan
Tatalon sa bangko't idududyan sariling katawan
Inyo na ang thirteenth month pay ninyong tinamuran!
Patawad sa bayan kong di na mapaglilingkuran!
Paalam sa bayang di pa rin alam ang kahulugan ng kalayaan!

"Let us have love and more love, a love that melts all opposition, a love that conquers all foes, a love that sweeps away all barriers, a love that aboundeth in charity, large-heartedness, tolerance, and noble-striving, a love that triumphs over all obstacles, a boundless, resistless, sweeping love. Ah me!

Each one must be a sign of love, a sea of love, a centre of love, a sun of love, a star of love, a haven of love, a pearl of love, a palace of love, a mountain of love, a world of love, a universe of love.

Hast thou love? Then thy power is irresistible.

Hast thou sympathy? Then all the stars will sing thy praise!"

~ 'Abdu'l-Baha, Star of the West, VII:17, 19 January 1917, page 171

Reflection is an object just like an atom or a wall.
When this object reflects nothing, there is no object at all.
Nothing is so disgraceful for a writer, except to hearken to its call.
No life is there save by this word, a letter, or a number even.
Only appreciated when the song birds sleep.
During the day I replace it with something, so that I may reflect some object.
For "nothing" is as sleep except for one still awake at 5 AM.
Coked up you could say on dark chocolate, green tea, and nutmeg.
Spaces held together by cigarette puffs.
Waiting for sunrise for another day of the Baha'i Fast to begin.
Hollow is how I feel from concentrating on vipassana alone.
But what is peace if there is no knowledge?
"No knowledge, no peace," there I've said it.
Already missing the winter, though I dreaded it.
Or is it "Know knowledge, know peace," I play with it?
So here I hold the philosopher's stone.
In a month I'll question if I really did.
This thing, a thing it is, though it is a chameleon of sorts.
The trick is to never make small talk with myself.
Though at this a seasoned person would balk.
What is left but a heart beat and a nerve?
A silence that will soon be warmed.
Oh yes, at a new day I must restate what has proved the tests of time: what is consciousness?
I think what they really are asking is what gives humanity our level of abstraction.
Why it's been proven: our large brain compared to our body's size.
Why must consciousness be a surprise?
DNA that formed from the elements: is this a more abstract conclusion?
Or, should it be found in a vaccuum: where no one can socialize, so only one team of scientists can win the prize?
Is it in God, to which I say a Prophet has said we will never ever know.
Within reason, to know God, our DNA would have to further differentiate.
By this, I mean, these mutations is what we are after.
To evolve, could this be consciousness' answer?
Without sleep, no meat (for a year), what other memories could rhyme: deer?
Rabbits and squirrels, mosquitos and trees all sleep, but please: I'm on a numbered clock not a clock of the sun.
Remember when the Braves won?
Remember when the pool was no sport, but fun?
There I go in frivolous pastimes.
Insight, insight, insight, my superego clamps down.
Produce a pearl for Hello Poetry to muse.
Although sometimes these poems I think confuse.
Humanity's joy shut down by a virus.
But an introvert's paradise, what consolation.
To the news half of the ears surmise.
Why is the news about dollar signs?
Capitalism is the Holy Ghost of some.
Give all my money to the Church and Republicans.
Tell us "only Jesus" when only half your gospel you follow.
Tell me Jesus is love when you think hell is beneath.
What grief!
Have you ever heard of the sweet sparrow of Baha?
Calling all peoples leaves of one tree?
Saying every person is equal, no more righteous, nor exalted?
Setting the hearts of the followers of all religions on fire?
They all are One, we say.
You practice yours, I'll practice mine, but never say "hell" to one another, and you'll find:
a better Earth, hearts of heaven too.
A better neighborhood for me and you.
*
But I know some have searched the hearts of Baha, only to find we're "one wayers".
If you cannot find the mercy in us, we're happy for you to join another religion too.
Thanks for inquiring, and if Baha rings so true, but find it's not practiced right, then Baha has said truly no religion is right, no religion is true.