Πόλη μου μικρή, μεγάλη, φουρτουνιασμένη,
πότε με βρίσκεις στους δρόμους σου
σ'ένα παγκάκι αδειανό,
σ'ένα παλιό καράβι.
Κι άλλοτε σε δρόμους που ανεβαίνουν, σε μαγαζάκια και στροφές,
και χθες σε δρόμο που κατέβαινε και κατρακυλούσαν φύλλα, φωνές.

Πόλη μου,
πότε με χάνεις σε σκέψεις παλιές.
Σε δρόμους με ψάχνεις, μα είναι ξένοι,
παρελθοντικοί.
Και χάνεις, όλο και χάνεις.
Χάνεις και πάλι αυτή την παρτίδα,
όσο κι αν με μαγεύουν τα χάδια και τα ταξίδια,
είμαι δοσμένη αλλού.

Πόλη μου, κρύα, ζεστή, παραμυθένια,
με ζεσταίνουν οι άνθρωποι σου,
μα να πάλι, με το πρώτο κρύο
νοσταλγώ τους ανθρώπους μου.
Με ψάχνεις κι εγώ κοιτάω από την άλλη.
Ψάχνω την κλεμμένη μου καρδιά
όσο μακριά κι αν είναι,
όσο κι αν ο καιρός θρυμματίζει μνήμες,
θολώνει ματιές.
Ψάχνω.

Πόλη μου,
εσύ η αιτία.
Η αιτία του πόνου μου
κι η αιτία της χαράς μου,
ο λόγος που αγαπάω ακόμα πιο πολύ,
ο λόγος που κάθε αγκαλιά κρατάει με τους καιρούς,
-τόσο-
για να ζεσταίνει τους άχαρους χειμώνες σου.