We kunnen kinnen kloppen
als we denken
dat we er al zijn, dat we mogen
stoppen.

*** geweldig jouw hoofd gist
belooft dat het zal zijn, mist
achtergrond en fundament,
is enkel schone schijn.

Een goed schema verandert elke dag.

Ik heb mijn opstel afgesteld,
mijn deadlines afgestemd
op luierende sluimerende gangen
van gedachten.

Ik had gepland, met wild verlangen,
het deze keer eens niet
te laten hangen.
Zoals te verwachten
worden uren korter, zie ik dagen
uitdunnen, minder lagen, minder lang,
was ik alleen bezig met of bang
dat ze met me lachten.

We gaan naar buiten om de
schaduw op te zoeken,
verstoppen ons voor onze dromen
omdat we bang zijn
dat we er niet komen.

Wees niet bang om te beginnen
want net dan is verliezen
steeds een beetje winnen.

Een jaloerse man, een ziel
en potigaard, een arme, zalige
tak gestoken in zijn eigen wiel,
een stoorzender in verhalige
dagen.

Kijk naar wat ik heb!
Ik kijk en zie en snel
de mist waar ik ben ingegaan.
Dan zie ik wat ik niet heb staan
en niet meer wat ik wel.

Ik wil mezelf ontdoen
van het vieze beestje,
het venijnig onfatsoen
als ik u, die
zoveel meer lijkt
aanschouw, jaloezie
verrijkt de geest
aan kou.

Barista bakje koffie voor me,
maak je warme kopjes klaar?
Het zoete smelt, mopjes waar
de hele zaak om lachen kan.

Iedereen vindt jou leuk en
wil jou in de zaal, in de keuken.
Lieve, bitterzwarte, melkloze tas,
ik wou dat ik jouw donkere chocolade was.

Leer me kennen, leer
wat mij verwennen, kan
je mij neerpennen, vraag ik aan
mezelf.

Ja dat wil ik wel proberen,
heb ik net gedaan, denk ik,
ben dat.

Zo, zeg, hey, wat straf
en leuk en laf
dat jij zo vriendelijk bent geweest.

Het hoeft niet harder
als je voor jezelf leest,
wees tevreden, streef naar meer,
verzorg je toch een keer
en je geneest.

Ik heb wat testjes afgenomen,
wilde bepalen welke dromen
mij het beste klaar kunnen stomen
voor een leven in de bomen.

Ik stem, studeer en ben het bos
verloren, staar en veer op
van het bed, wens terug los
te zijn, zoek vrijheid en een job.

Ik, wie ben, ik, boe, wie ben ik, moe.
Wie ik ben, is wat ik doe,
niet minder, meer, niet zeer,
toch op zoek. Want wat was nu ook weer
de clue?

Ach juist, ik was op zoek,
naar wie mij kan definiëren.
Ik heb een onuitstaanbare nood
aan vastleggen wie ik ben,
het is geen aanrader, 'k zou het niet
proberen.

Ik wil vertrouwbaar zijn, betrouw
me gauw en ik zal horen,
ik ben als luisteraar geboren.
Ook lief en accepterend,
de armzaligen verwerend,
doch lachend uit, oordelend,
liefst de taken verdelend.
Dat ben ik, Daan, de ambassadeur
van buzz, plezier en lachen
bezorgen aan de cohorte
is mijn favoriete forte.

Zeg ik allemaal zelf, rapportage
is onbetrouwbaar onderzoek,
ik blijf blijkbaar blij mijzelf verschuldigd
te zeggen wie ik ben
en is dat een probleem?
't Is dat ik vanonder zoek.
Voor mij een beetje maar van bovenaf is
dat allemaal oke.

Vanaf morgen zeg ik nee
wil ik minderen
die letters zinderen na
en daarom zeg ik ja
wanneer ik liever
afwijs.

Het is een zwakte als
pas gelakte nagels
later wordt het mooi,
voor nu is het een zooi
tot het droogt
en het poogt
alles te
verbeteren.

Dat ben, was, word ik later
een zeveraar een prater
een typer, een tikker,
getikt, jouw type, cherry picker.

Ik eet de kersen op jouw taart
wanneer je moederdag verjaart
eet de olie van jouw dom
de spookjes uit jouw kom
Ik ben veel en ook een vraat
ik schrok zelfs terwijl ik praat
tijdens de film
god wat zou ik mezelf
ambetant vinden
als ik mezelf niet was

Daarom kan ik niet om met mensen die niet anders zijn,
ik zou ze verwensen maar dat is niet mijn
manier van werken
ik tolereer ze, laat liefst niet teveel merken
van mijn afgrijzen, afschuwelijk plezier
als ik zie *** pijnlijk op een kier
de deur staat
naar vergetelheid.

Kaarsen, geld, ik ben geboeid,
hier is wat vies,
wat louche'jes mee gemoeid.
voel je verlies
dat poesje heeft gestoeid
kies
met alle opties open
pik eruit wat nooit
meer mag gaan lopen.

Ik wil je slikken
iets duwt
omhoog
waar heb jij zo leren mikken
blijven gieten
blijven kappen
blijven
gaan
en hard
tot ik als de nacht
val
en even niet meer op
hoef

Wanneer het avond is,
word ik wakker, mis
ik het bed, mijn makker,
even minder, ben ik
de eerlijke vinder van
productiviteit.

Als je dacht me in je patroon
vast te leggen, zal ik je wat zeggen:
'Ik doe mijn werk gewoon
wat later, niet minder goed,
perfect zo, *** het moet.'

Alles afgestemd op ochtendtypes,
afgedaan als oneerlijke offday-hypes.
Ik ben een avond mens, wring me
in krochten, bochten naar de wens
van het vroege diertje, de vogel
die de wormen krijgt, die
de raaf van de nacht
overtreft in kleur
en verwijtend lacht
wanneer ik over kleine oogjes en het opstaan zeur.

Ik zie geen witte lijnen.
Ik zou over moeten.
Kan een kleurlicht seinen
wanneer, om boeten
te omzeilen, voor
dat rood, oranje, groen,
wanneer, wat, dan je, ik ****
te doen?

Ik was bijna vergeten
dat er wat te vieren viel.
Daarnet tijdens het eten
schoot het me te binnen.
De man die mij leerde
*** ik, als niet de eerste,
wanneer ik niet kon winnen,
mezelf rustig hield, beheerste,
die mij leerde *** ik me verweren
moest als ik bestookt werd met gelach.
Die man verdient vandaag zijn eigen vaderdag.

In jouw lieve woorden
heb ik moed getankt.
Het rolt op wieltjes door de
duwtjes in de rug. Bedankt,
door jou heb ik mijn
reisplan terug.

Steun van alle kanten,
ik had ernaar gevraagd,
Instagram wist van wanten,
ik werd van overal belaagd
met liefde.

Ongelooflijk *** deze dag
voorbijziefde, dat ik mag
zeggen dat ik hulp heb gekregen.
Ik dank jullie, zal mijn best doen
om de moeite onverlegen in leven te laten
en van katoen geven, visse vers
serveren met zo min mogelijk graten.

Zou ik je ook zo mooi vinden
als ik je al had? Ik heb hoogtevrees,
wil toch in het rad, lees
soms over blootstellingstherapie
ma bij mij werkt da nie
PFff

Rik Ben Frank,
Pietwat geLukkig
Daan de drAnke,
Bas latEric nukkIgor

Is het zo duidelijk wat ik wil betekenen?
De boodschap overstijgt de naam,
op mijn woorden kan je rekenen
zonder dat ik steun op faam.

Herder, verzamel je kudde.
Je bent veilig, stop met schudden.
Ik ben een triller, kan er niet aan doen,
ik kan niet stiller, ik moet luid,
in enkele rukken ben ik uit en
toch nog zo groen.

Rustig, zon, niet te warm,
alles kon, alles mocht, toch
was dit niet wat je zocht,
schapen, dier, arm
plezier, zelfs in de tuin
van eden, lach je schuin,
ben jij nog altijd niet tevreden.

Jij mag binnen maar je kast
blijft buiten staan.
Kom wanneer je
het zelf allemaal ziet zitten,
het mag ook met een traan.

Je mag blijven maar je last
mag ook vertrekken.
Het is een liefdevolle sfeer
ga maar zitten, 't is een bekken.
Sedimentair, 't is reglementair
om nog wat te blijven plekken.

Ik kom aangestormd,
let niet echt op *** hard ik raak,
hou de boodschap onvervormd,
een revolutie in de maak.

Mijn woorden willen breken,
taboe, stigma, ik wil erover spreken.
Het is namelijk gebleken
dat Vlaanderen de geest heeft
en gegeven, een achterhaalde zeit,
omtrent mentale, oei, u niest,
GEZONDHEID!

Heb je je geamuseerd,
niemand geblesseerd?
Waarom voel je je dan min?

Omdat ik nooit het spelletje win.

Ik zit al weken op de werf,
werkend aan verderf,
op zoek naar lekker klinken,
wil mezelf graag in de *****
doen verdrinken.

In Troje had je nood
aan slechts één dompelhiel,
daar had werk geen ziel,
was niemand lief
telde enkel je naam,
werd je vanzelf zelf-destructief.

Waarom hecht ik dan zoveel waarde
aan in goed gevallen aarde,
in indruk wekkers zonder uur,
faam van onbepaalde duur?

De toestand is kritiek,
ik kan er niet goed tegen,
voel me bijna ziek
en kan niet meer bewegen.

Fout, mis, verkeerd,
heb jij dan niks geleerd?
Niets wat je doet is goed,
je ligt onder je eigen voet.

Want al die commentaar
komt van pruiken zonder haar,
komt van keepers zonder goal,
tomtoms op de dool.
Je hebt het zelf voor het zeggen
waar je bij kritiek de nadruk
op wil leggen.

Onder de oppervlakte
borrelt de opper zwakte
van de verborgen
bergen van zwart
en wit. Je ziet dat verbergen pas
wanneer je zelf onder de grenzen
zit.

Waarom moet het tot in de puntjes,
kan het niet tot net over de grens?
Waarom draait alles om de muntjes,
voel ik me maar een halve mens
als ik geen perfectie zie
doorheen de zelfgeplaatste lens?

Koude kunstjes, gevraagde gunstjes,
niemand die bougeert,
niemand die opmerkt
dat de perfectionist
stilaan in zichzelf keert.

Mag ik enkel wenen
wanneer mijn ploeg verliest?
Waarom krijg ik lange tenen
als je in mijn richting niest?

Hulp durven zoeken,
is moeilijker dan zelfdoding
bij mannen.

In de kantine kan tien
zijn dochter niet meer zien
en elf verliest zichzelf in
drank. De nummer één ziet
ze vliegen, kan geen bal meer vangen
en de nummer drie probeert
prangende vragen
aan zijn vader te stellen, die verweert
zich met, ik heb dat eitje ook nooit
kunnen pellen.

De man heeft vaker niemand om te bellen
wanneer de zaakjes minder draaien,
het zelfs niet meer lukt
om gewoon het gras te maaien.

Wortels, willekeur, wat wil ik
ook dan doen, de dagen
van fatsoen?

Stenen dragen, bij en rollen
op de berg, ijs bollen, met misschien
een beetje spijt, voor later,
wanneer ik besmet raak
met verantwoordelijkheid.

De hoofdrol, de route, moeten
we nu echt? De zon, sproeten,
het komt vanzelf en is niet
eens zo slecht.

Op vaste uren stijgen,
wel al eens te laat
en zwijgen,
ik wil niet dat je daar over praat.

Vlieg op, bol af,
geen passagier aan boord
en laf,
ik weet dat jij niet spoort.

Je moet me en ik mag je,
je humort en ik lachje,
je lieft en ik bezorg,
je dieft en ik de borg.

Je geeft en ik vergeef je,
je mag me en ik moet je,
kan niet zonder, leef je
voor altijd met me mee?

Ik wil dat je me ijsjes brengt, betaalt en haalt zonder te maren.
Ik wil dat je me lijstjes mengt, verhaalt en baalt onder bedaren.
Je moet me en ik mag je, je humort en ik lachje,
je lieft en ik bezorg, je dieft en ik de borg.

Wij houden van elkaar, da's alles wat telt,
wij bouwden op elkaar, wachten tot de ander belt
en vertelt wat op het bord lag op welke prijs
zijn gangetjes, die liepen voor het ijs.

Groene paprika, pepers, courgette
en komkom kom kom kommer.

Zet u in de lommer, kijk naar wat dje het,
een tuin vol groene groenten
en een zacht warm geitenwollenbed.

Het valt wel mee toch, wat je ziet?
Kom, vanavond eten we friet.

Het einde van de beurt,
vijftig euro weggespeeld,
mijn moeite afgekeurd,
ze had zich zelfs verveeld.

Met al mijn bezit in een zak
aan een stok, op mijn schouder,
schommelend, achter de rug,
kijk ik nog één keer om,
twee vingers aan de lippen,
daarna naar de lucht,
het liep hier op de klippen,
'k zal ergens anders moeten zoeken
naar de verboden vrucht.

Nu al tijd om op te schuiven?
Ik dacht maar net te zitten...
Wat, al vijf jaar het er laten stuiven?
Ok, dan zal ik mijn vastgeklitte
kluwen wegduwen.
Krijg ik nog even tijd?
Mag ik nog afscheid nemen?

Mijn kot, mijn kastje en de muur,
de mooiste liedjes zijn van korte duur.

Het moment is aangebroken,
tijd voor jou om te kiezen,
liefst al meteen ingedoken,
vanavond nog de biezen
pakken of nog even blijven
plakken, rond drijven
tot de keuze zichzelf komt presenteren.
Wat prioriteit is zal de tijd ons leren.

Het is nieuw of belangrijk,
speciaal of omvangrijk
dus je bent op van zenuwen,
gestresst. In kluwen van
gedachten, zitten alle antwoorden
al klaar. Doe gewoon je best
en je hebt het voor mekaar.
Het gaat om vertrouwen
in jezelf, je harde werk en
niet om al de rest.

Nog maar net begonnen
en al twijfels
en al zweten.
Zijn dat nu duizend zonnen
die mijn huid brandmerken
of is mijn lijf vergeten
*** spieren horen te werken?

In de helft,
buitenshuis en buiten adem.
Waarom kijkt zij nu zo raar?
Lijkt het maar of gaat het langzaam,
hijgt het luid of schort iets aan mijn slik?
Terug thuis schiet mij te binnen:
****, dat meisje kende ik.

Schommel, wip, een touw aan banden,
als ik spring, mag ik dan
naast jou landen,
kan jij mij dan toevertrouwen
dat ik dichterbij de gauwe
afschriften mag zien
en voelen
of dit nu is wat ze bedoelen
als ze zeggen, liften
gaan niet heen en weer
en wij gaan al een tijdje
niet meer op en neer.

Het stuit me tegen de borst
dat voeden in het openbaar
met luid en regen bloeddorst-
ig wordt onthaald als raar.

Voor mezelf hoeft niets per se,
'k hou gewoon liefst iedereen tevree
al weet ik dat dat eigenlijk niet kan.
Noem me maar naïef of halve man.

Ik probeer te kiezen wat ik mij laat deren,
me slechts inwendig af te weren.
Ik ben hier om bij te leren, als zovelen,
niet om appels of muilperen
uit te delen.

Toen ik vanmorgen wakker werd,
ben ik in een dichtbundel getuimeld.
Zo begon de dag met het dessert
en heb ik 's avonds pas het brood gekruimeld.

Ik schreef me een maand geleden in,
was het bijna vergeten,
het zou zelfs nog kunnen dat ik win.
Dat wordt nog even, geduldig uitzweten.

Vanmorgen ben ik opgestaan als dichter,
Gister, gaan slapen als een amateur,
Ik voel me een negen op de schaal van richter,
Een cultureel en literair provocateur.

Wakker worden met zo’n straf bericht
Werd plotsklaps mijn lievelingsgedicht.

Van die ringen durven wij geloven
dat ze niet anders kunnen
dan een prachtige toekomst beloven,
die wij jullie van harte gunnen.

Wij geloven dat de ringen,
die jullie om elkaars vinger
schoven, niet anders kunnen
dan een prachtige toekomst beloven.

Hartelijke felicitaties met
die wonderlijke dag en de komende dagen.
Mag ik me nu dan aan het bruidsboeket
gaan wagen?

Jullie hebben een heuse boot betreden,
denk eens, *** lang is het al geleden
dat jullie elkaar mochten ontmoeten
ondertussen, aan het altaar, groeten.

Wij wensen jullie de allermooiste dag
die ooit heeft mogen wezen
en hopen dat we later, met een lach,
nog vele fijne dagen in jullie leven samen lezen.

Once mildly abused, now easily amused,
I read these works of past
forgotten, mass produced and rotten,
at long last
I can write it all away.

Stay down, stay or go
out and play.
I doesn't matter
any more in mind.
Just leave it all
carelessly
behind.

Wij zijn één vanwege vier,
vieren samen zijn al strijdend,
met plezier, uitsluiting vermijdend.
Wij zijn een dorp van kleuren
die samen roeren en op meer dan
duizend toeren, samen huizend,
de hongerigen naar samenhorigheid
moedwillig voeren.

Ik heb besloten dat ik je niet meer haat,
dat ik je niet meer niet meer fijn vind.
Ik ben gesloten en 't is tijd dat ik het laat,
dat ik meer kijk naar wat ons bindt.

We hangen aan elkaar, wij zijn delen
wij zijn één. Ik heb eigenlijk niet te klagen,
wil leren houden van alle lagen,
alle rollen die je spelen kan.

Ongetwijfeld zal ik me wederom draaien
in mijn bed, dan deze keer met laaien
de positiviteit, de dagen ingezet.

Mijn hersenen in lessen en
lecturen kunnen uren stressen
over kleine dingen,
kunnen uren zingen,
liedjes die ik niet wil horen,
komen mijn oren uitgespoten.

Ik krijg mijn brein niet uit,
tiran piekeren niet afgezet.
Geluidjes repeteren in mijn hoofd,
ik krijg *** kampvuur niet gedoofd.

In slapen, vind ik rust, als ik
daar geraak, tenminste, ben ik gesust.

Er zat niets anders op,
het kwam aan op verkopen,
ik had zoiets van,
*** gaat dit verlopen.

Zo, goed, nu, euh en wel, mensen
praten, zeg maar, minder snel
wanneer ze niet goed weten
*** de juiste woorden heten.

Ik ben naar hier gekomen,
onvrijwillig, moeten vertrekken
per boot omdat men in
mijn oude wereld niet goed
met elkaar opschoot.

Nu hier, noemen ze me
vluchteling, willen ze me
niet in huis. Mag ik dan nergens
gewoon zijn, om mijn familie
rouwen? Waarom mag ik niet net als
jullie
een warme thuis opbouwen?

Je moet eerst iets anders doen
voor je aan hetzelfde kan beginnen.