habang naglalakad ako sa lupain ng mga sirang pangarap, mayroon akong pangitain sa napakaraming bagay. ang mga paghihinagpis tila baga'y tumutulong upang madagdagan ang aking pasan sa mundo. aking napagtanto na ang kaligayahan ay isang kalinlangan lamang. sa aking pagkalumbay at pakiramdam ng disorientasyon, buong buhay ko'y nabuhay sa takot. ang mundo'y pinamumunuan ng mga batas ng poot na matatagpuan sa iba't ibang dako. kaya naman ay ang mga nakararanas ng dalisay na kaligayahan ay isang hindi pangkaraniwang pangyayari.

sa bawat araw ng aking paghihirap, umaasang makakaahon sa ilang butil ng kasaklaman ngunit sa kaibuturan ko, wala akong ibang makikita kungdi ang kasuklaman ng buhay. patuloy akong naglalakad sa mga anino upang maghanap ng liwanag ngunit aking napagtanto'y malinaw kong nakikita na wala nang ibang paraan upang makalabas pa sa suliraning ito.

sa aking buong pagkabuhay, dala-dala ko ang mga basag na pag-asa't mga tipak na salamin. ang tanging sinag ng araw ang natitirang kislap ng aking mga masidhing lunggati sa rurok ng tagumpay. kung iyong titignan ang marikit na lilim ng gintong apoy na nagngangalit sa kanluran, ito ay ang aking mga minimithi na nakalilim sa puwang ng kalangitang asul. nais kong lumipad nang malaya tulad ng isang ibon sa kalawakan. sa mga kislap ng mga tala'y nakatingin, hinihiling na sana ang panagimpan ko'y dinggin. lahat ng iya'y hindi makakamtan sapagkat ako'y isang hamak na bata lamang na nangangarap ng imposible. pinapanood malunod ang aking sariling mundo mula sa aking bintana'y natatanto, mga pangarap ko'y dahan-dahang inaanod.
sa araw-araw na aking paglalakbay sa mga repleksyon ng kadiliman, isa lang ang aking katanungan, isang ilusyon lamang ba ang kapayapaang aking matagal nang inaasam?

Gumigising na parang huling araw ko na
Pamilya ba'y makikita ko pa
Lakas ng loob ay sapat na ba
Sa hirap at takot na aking nadarama?

Nagbubuwis ng buhay para sa iba
Samantalang nagpapabaya naman sila
Sa bahay ako'y hinihintay nila
Huwag naman sanang agawin din ako sa kanila

Maikling payo ay pakinggan mo na
Mga paa 'y ipirmi mo na
Sa suliraning ito'y huwag nang dumagdag pa
Makinig ka lang at nakatulong kana

Tayo'y nahaharap sa isang digmaan
Ngunit hindi tayo magkakalaban
Lahat tayo ay magsi-tulungan
Upang hindi na tayo pa malagasan

Lahat ng ito ay mayroong hangganan
Hindi tayo nag-iisa sa pakikipaglaban
Mga panalangin ay pakikinggan
Kung iisa ang damdamin ng SAMBAYANAN!

-JGA

Sabi ng ating pambansang bayani na si Dr.Jose Rizal. “Kabataan ang pag-asa ng bayan” kung totoo ito, bakit marami pa ring kabataan sa ating bansa ang hindi nakakapag-aaral ?
Ito ba lamang ay tila isa lamang paalala at hindi isang realidad, paalala lang ba sa mga magaaral na magaaral ng mabuti, o ito ba ay isang kasabihan na sumisigaw sa mga tao na ang kaalaman ay hindi dapat mapagkait. Ang kahalagahan ng edukasyon ay marahil na malinaw na sa mga tao, sa pagkat na kasalalay ng kinabukasan ng lipunan sa mga bagong henerasyon, kaya bakit naman ang karunogan na napagakakait sa mga kabataan,

Hindi pa sumisikat ang araw at bumibiyahe na ang mga bata upang makapag-aral ang ilan ay kailagan pa dumaan sa masusukal na gubat, ilog at mga bundok, ito ang mga suliranin ng  karamihan sa mga magaaral na ninirahan sa mga probinsya, kailangang maglakad ng ilang kilometro upang makapasok sa paaralan. Maraming sa mga kabataan ang gustong mag-aral ngunit dahil sa kahirapan, kakulangan sa pasilidad ng lugar na pagtatayo ng mga paaralan ang ilan sa mga hadlang sa tamang edukasyon. Dahil sa kakulangan at mabagal na pag-unlad ng ekonomiya ng ating bansa, maraming tao ang nahuhulog sa kahirapan, imbes na ang mga musmos na kabataan ay nag sisipag-aral ay napipilitang magtrabaho para matulungan man lang ang kanilang pamilya at walang sapat na pera para bigyang pansin ang kanilang pag-aaral.
Sa halip na bigyan ng prayoridad ng pamahalaan ang edukasyon, tila’y nagiging na sa hulihan ito pagdating sa budget at atensyon. Kung tunay ngang ang kabataan ang pag-asa ng bayan, bakit hindi ito pinaninindigan ng mga nasa kapangyarihan? Totoo nga na ang bagong henerasyon ang mag aangat sa ating lipunan, pero hindi ito makakamit kung hindi tinutugunan ng gobyerno ang mga suliraning kinahaharap ng sektor ng edukasyon.

Hindi sapat ng mga salita na ang kabataan ang pagasa ng bayan kung hindi tinutugunan at binigiyan ng tamang pagsosoprta ng gobyerno ang mga pagaaral.
Dapat tiyak na bawat bata, nakatira man sila sa isang lungsod o kabundukan, may kaya man o sa dukha, ay nararapatdapat na may pantay na oportunidad upang  matuto at mangarap, sapagkat ang kaalaman ay dapat libre at nakakamit ng lahat. Hangga’t may mga batang hindi makapasok sa paaralan dahil sa kahirapan o kawalan ng oportunidad, mananatiling pangarap lamang na ang “Kabataan ang pag-asa ng bayan".