In die hart van Afrika se suidegrond,
Styg ’n taal, sterk en bond.
Diep in son en sand,
Stemme dra oor hierdie land.

Afrikaans, die taal van hart en kin,
Gevleg met stories van waar ons was en bin.
Van boereveld tot stad se straat,
Sy ritme sterk, sy klank hard.

Woorde wat van berge hoog weerklink,
Stories oud, na die hemel gesink.
Met elke “sê,” ’n belofte gegee,
Van erfenis wat nooit sal verdwyn.

Ons taal sing van lag, van trane en vrees,
Van stryde gewen en drome geheg.
Al verander die tyd, al rol die gety,
Afrikaans bly staan, sterk en vry.

So hef jou stem, laat dit luid wees,
’n Lied van trots, ’n taal om te lees.
Want in elke frase, elke woord en rym,
Dra ons ons Afrikaans, deur elke tyd.

Nog maar net begonnen
en al twijfels
en al zweten.
Zijn dat nu duizend zonnen
die mijn huid brandmerken
of is mijn lijf vergeten
*** spieren horen te werken?

In de helft,
buitenshuis en buiten adem.
Waarom kijkt zij nu zo raar?
Lijkt het maar of gaat het langzaam,
hijgt het luid of schort iets aan mijn slik?
Terug thuis schiet mij te binnen:
****, dat meisje kende ik.

Tegen foto's praten.
Het kaarsje toch nog even
brandend laten
en je stem begint te beven.

Zijn lievelingseten eten.
Gezegend zijn die kruisjes op het hoofd
en dat hij iets zou laten weten.
Dat had hij beloofd.

De groetjes komen elke nacht
in fonkelende schitterpracht.
Ze dalen neer als douchedruppels
op verkleumde huid.

Mijn woorden worden zachter,
*** boodschap eeuwig luid.

Over werk, over druk,
de overbemande,
uitgerokken, breedgespande,
spannen, spannende
doeken die ik
erom wind.
Ik heb lof nodig
ver lof
stof nodig
tot later, ooit of nooit meer
nadenken
in de auto
muziek te luid, om alles weg te spoelen
waar zijn ze gebleven
die kinderdromen, verrassingen?
Ze zijn gaan zweven, doelen,
om enkel een half uurtje
in het weekend
na te streven.

Herder, verzamel je kudde.
Je bent veilig, stop met schudden.
Ik ben een triller, kan er niet aan doen,
ik kan niet stiller, ik moet luid,
in enkele rukken ben ik uit en
toch nog zo groen.

Het stuit me tegen de borst
dat voeden in het openbaar
met luid en regen bloeddorst-
ig wordt onthaald als raar.

Voor mezelf hoeft niets per se,
'k hou gewoon liefst iedereen tevree
al weet ik dat dat eigenlijk niet kan.
Noem me maar naïef of halve man.

Ik probeer te kiezen wat ik mij laat deren,
me slechts inwendig af te weren.
Ik ben hier om bij te leren, als zovelen,
niet om appels of muilperen
uit te delen.

Ik had je aangeraden niet naar haar te luisteren.
Ik heb je gezegd dat haar luid geroepen woorden
niet meer betekenen dan wanneer anderen die fluisteren.

Je hangt aan een haak, in een net.
Je bent schaakmat gezet.
Je ringen zijn uitmuntend kostbaar maar
niet voor haar bestemd.
Je hebt na al die maanden
jezelf weggestemd.

Pak het vast, schud jezelf dooreen.
Je moet hier niet alleen doorheen.

Ik steek over, kijk met opzet
langs die grijsgekleurde rover,
zet mijn stap en passen, pas
dan op, roept iemand, stop!

Plassen bloed, kil, het is te laat,
de wereld eens zo luid, stil
op straat, enkel iemand die tegen
de hulpdiensten praat.
Hij zegt:
'Hij had die auto niet gezien, wilde
oversteken, leefde met te grote teugen.'
Daarmee zonder zelf te weten,
zonder zekerheid, een omvergeblazen
leugen.