Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
w Nov 2016
18
Lahat naman tayo nakaramdam na ng lungkot
Lungkot na hindi mo alam kung saan nagmula
Lungkot na hindi mo alam kung ano ang dahilan
Lungkot na hindi mo alam kung ano ang kinahihinatnan
Pero ang pinaka nakakalungkot sa lahat e yung puno ng tao sa isang kwarto
Puno ng tunog at salita
Puno ng biruan at tawanan
Pero ramdam **** nag-iisa ka
Ramdam **** hindi ka nababagay sa lugar na naroon ka
Sa pagkakataong ito, hindi mo alam kung bakit hindi mo kayang makisali at magkunwaring masaya nalang
Kung sa mga nakaraang araw kinaya mo naman
Nakakapagod ano?
Nakakapagod magkunwaring masaya
Nakakapagod magkunwaring kaya mo pa
Pero alam naman natin
Eto yung pagod na hindi kayang gamutin ng pahinga
Eto yung pagod na hindi kayang idaan sa alak o ng yosi man lang
Eto yung pagod na hindi kayang idaan sa maghapong hilata sa kama
Eto yung pagod na hindi kayang gamutin o kahit dampi ng matinding menthol ng salonpas sa nangangalay na kasu-kasuan
Etong yung pagod na hindi kayang gamutin ng efficascent oil na suki ng buong pamilya
Eto yung pagod na dama ng kaibuturan at kaluluwa
Eto yung pagod na mahirap punan ng lunas kasi hindi mo alam kung bakit ang bigat sa pakiramdam
Iyong pag napabayaan o mali ang diagnosis mo e pwedeng lumikha ng sanga-sangangang maliit at mas komplikadong dahilan ng kapaguran
Kung pwede lang mapawi ang lungkot sa bawat malalim na buntong hininga ang ngalay na dama ng kaluluwa
Yung tuwang hatid damay lahat ng parte ng kabuuan
Isama mo pa pati yung sangkatutak na split ends mas lalo na ang mga pimples na ayaw kang lubayan
Alam ko,  pagod ka narin
Sadyang nakakapagod lang talagang gumising sa umagang walang kulay
Sa mundong malawak at mapaglaro
Sa mga tulang isinulat pero walang laman
Sa mga nasambit na salitang wala man lang naantig
Sa mga matang blanko na walang ningning
Sa mga patok na banat pero hindi naman nakinabang
Sa mga mensahe sa inbox na puro lang chain messages ang laman galing sa kakilala **** di na umahon sa pagiging jejemon
Sa mga text ni Baby aka 8888 na pinapaalala kang expired na pala ang iyong load
Talaga namang nakakapagod ang mundo
Minsan nga nakakagago
Itulog nalang natin 'to, ano?
Ayan tayo e, dinadaan sa tulog ang lahat
Pero malay mo nga naman, baka sakaling sa mahabang paglimot sa mundo, isang panaginip lang pala ang lahat ng sakit
Hindi lang siguro dahil tamad kaya natutulog pero eto na marahil yung senyales ng pagsuko sa laban
Sa pagpiling takasan panandalian ang buhay at baka sakaling sa panaginip matupad ang nais ng puso
Kasi sa totoong buhay ang hirap tanggapin ang bawat sampal ng pagkabigo
Yung bang dalawang klase ng pagkabigo
Yung todo bigay ka sa una pero bokya ka parin
At yung isa naman, yung natatakot ka ng sumunggab at tinikop ka na agad ng takot
Beterana na nga ata sa larangan ng pagiging olats
Nganga kung nganga
Nada kung nada
Itlog kung itlog
Pero hindi pa tapos ang kwento
Malayo pa ang lalakbayin
May natitira pa naman sigurong alas dyan na di pa naitataya
Positibo naman ako na sa negatibong sitwasyon makakaalpas din
Lahat naman ng bagay lumilipas, parang yung paboritong pantalon na sa kakasuot unti-unting kumukupas
Tulad ng chika ng karakter sa pinapanood kong korean nobela, Fighting daw!
Minsan may pakinabang din pala ang pagharap sa telebisyon sa ganitong pagkakataon
Ngayon, alas otso medya ng gabi sinusulat ang mga katagang nais ilabas ng puso
Habang wala pang tugon mula sa itaaas
Salamat sa oras na tibok ng puso
Kakapit muna ako kay Captain Yoo
Sa seryoso pero nakakakilig na ugali,
Sa swabe niyang mga the moves,
Sa grabehan niyang mga titig,
At sa mala-fairytale nilang storya,
Captain, ako nalang please!
Ang huling pagkapagod kong nais ireklamo
Siguro sa paghihintay na may isang Captain Yoo Shijin na darating, na kikiliti sa pagod kong puso at magbibigay ng rasong ipagpatuloy ang labang kinapusan na ng dahilan.
JK Cabresos Sep 2012
Niadto ko, nibisita sa lugar
Kon asa mi una nagkita;
Mao ra japon,
Ang mga kahoy ug mga bulak
Nagasambit sa among gugma
Nga hain pa man dili gayod mawala.
Siya akong tunhay nga kalipay
Sa pagmata ko matag-buntag,
Tunhay nga kasingkasing
Sa iyaha, akong ginapamatyag.
Nikuha ko ug papel,
Aron magsulat ug balak para kaniya;
Maot man paminawon, apan
Akong buhaton nga patsyada.
Nitan-aw ko sa blanko nga papel,
Naghuna-huna,
Ug sa dihang nakahinumdum hinuon ko,
Unsaon man diay nako pagsulat sa balak;
Nga ang bolpen iya man diay’ng gidala,
Adtong minglakaw na siya ug una.
Balak - a Visayan/Cebuano poem.

© 2012
Moonchild Nov 2018
Sa isang parihabang kwaderno
Nasilayan ko ang iba't ibang kulay ng panulat
Mula sa malayo, hawak hawak niya ang pluma
Umaasang may malalathalang kakaiba

Sa kaniyang utak na blanko't walang kusa
Nais lang naman ng kaniyang puso ang malaman
Kung mayroon pa nga bang siyang pag-asa
Pag-asang makalikha ng bagong yugto at makatakas sa kulungan

Mistula bang napakaraming emosyon ang nanaig
Onti-onti niyang nabubuksan ang kaniyang mga matang tago sa realidad
Sinulat niya ang unang saknong ng kaniyang tula at isinaad,

"Sana'y matagal na akong namulat sa katotohanang panaginip lamang ang makasama ka magpakailanman."

Bawat kulay na aking nasilayan mula sa kwaderno'y nabubura
Ang lalaking manunulat ay sumisigla
Napagtanto niya na kinakailangan niyang magparaya
Magparaya upang siyang patuloy nang lumigaya
Jessa Asha May 2021
Ang hirap gumawa nang Tula
Kapag ikaw ay masaya. :)
Hiwaga Nov 2020
Ilang beses ako nag tangkang sumulat ng tula ngayong araw na ‘to.
Pero parang walang pumapasok sa ulo ko.
Maraming gustong sabihin ang puso
Pero parang hindi magawang i-proseso

Mahusay akong umintindi ng ibang tao
Sabi nila, isa daw yun sa aking talento
Pero bakit pag dating sa sarili ko,
Ako’y na ba-blanko?

Wala naman akong problema
Masaya naman ako, ata
Okay lang naman, ata
Hindi naman ako pagod, ata
Burn out lang, ata
Kaya ko pa, ata

Minsan nakakapagod
Madalas nakaka lungkot
Ilang mundo pa ba ng dapat ilibot?
Ganito na lang ba talaga ang ikot?
Kev Catsi Oct 2019
Para sa mga nag mahal at hindi pinili
Lumayo na at wag ng mag atubili
Para sa pag ibig na pasubali
Na ibinigay lahat at walang naibalik na sukli

Yung tipong ika'y kailangan lang
Pero hindi ka mahal at hanggang don lang
Sa puso nya'y wala kang puwang
Maiiwan kang blanko at palutang lutang
Yenson Jul 2018
Out in the real world they march around like angry ants

huddled masses each in their  lone planets, never seeing

eyes averted, grim faces, grimmer minds, quick steps

as if every one is searching for something lost in the wind

never seeing who's next to them, never knowing who's lost or

lonely



In the subway heads are buried in broadsheets or giveaways

voices hardly rise above whispers as papers rustles in turns

a cough there, a sneeze here, doors opening, doors shutting

only the voices of kids and teenagers peel in the carriages

A pregnant lady stands, no male got up and offered her his seat

the carriage is a sealed capsule going to space and all is plugged in



Come evenings and in slippers and comfy dressing gowns

life suddenly begins, computers fires up and every one

rushes into communities online, its facebook, its instangram

its twitter, its this and its that, virtual humanoids in virtual lands

the frustrated trolls dribbling spittle, mad eyes rolling, springs alive

their day has began as they take seats in their Office of Hate and

Insanity



Hello Pippa, , hello John, hello Blanko, and the chatters begins

stories are shared, pictures downloaded, gossips do the rounds

My wife did this, that person grows okra and **** tell of his
students

you could almost hear ices clinking in glasses as if all were at a
party

Troll 1 has that Posh successful lady, she serves at the cafe, in her
sight

Troll 2 is after the ex who told everybody he has a little floppy ****

Troll 3  has it in for the that flashy rich black footballer with the Bentley



Tomorrow they will all go out again, wearing blank faces marching like ants

eyes down turned, muted voices and heads buried in rustling papers

Some would sneeze and some one would clear their throat loadly

Pippa may be seated next to John but neither would know each other

Bobby cancells seeing mum later, he's got to finish that Minecraft battle

Eddie retired, sits all day surfing, waiting for all his friends to come online

Whilst Sammy has started virtual *** webcaming with that Chatrulette ******

Human lives go on. but its in the virtual world now, minus our humanity.

— The End —