Gusto kita. Gusto kita, pero hindi maari Hindi ka puwede maging parte ng oras ko Na ika'y ilalagay ko sa unahan ng mahabang listahan Ng mga taong mahalaga Dahil importante ka man sa akin, Ika'y hindi sapat Para isakripisyo ko ang lahat Sapagkat ika'y natatanging gusto lamang.
Gusto kita. Gusto kita, ngunit hindi ko alam. Hindi ko maiposisyon ang sarili ko Sa dami ng panahon, oras, at tao, Sa halo-halong emosyon at salita, Sa kinalalagyan at kawalan, At sa mga napakababaw na dahilan Sapagkat ako'y natatanging gusto lamang.
Gusto kita. Gusto kita, subalit ako'y pana-panahon lang, Nandiyan kapag kailangan mo Kapag ika'y nalulunkot at nalulumbay Na parang ang mundo'y kinakalaban Ang puso **** duwag Pero tumitigil lumaban kapag Hindi na kailangan Sapagkat ako'y natatanging gusto lamang.
Poetry written in my native language, Filipino. I rarely do this. And quite frankly, I deem as not finished as such flow of words still requires that certain depth in it. Nevertheless, it has been a while since I have written. I can't deny this poem took a lot out of me, and still takes so much out of me.