sa araw-araw na pagpapaalala ko sa kanya
hindi ko nakakalimutan sabihin ang mga linyang ‘to: “ikaw ang pahinga ko”

pahinga ko pagtapos ng mahabang araw makipagsapalaran sa buhay at para makahabol sa liga
pahinga ko habang naglalakbay mula timog hanggang hilaga
pahinga ko upang mapaalala na ang bawat pagkakataon na makasama siya ay mahalaga
pahinga ko dahil napapakalma niya puso’t isipan ko nang walang bahala

sa araw-araw na pagpapaalala ko sa kanya,
na siya ang pahinga ko,
ako pala yung unang kakapusin ng hininga,
boses ko’y di na madinig sa sobrang hina,
mag-isa tuwing gabi at ang tanging katabi ay pangamba,
habang nakatitig sa sapot sa kisame na gawa ng gagamba


ngayon,
napagtanto ko na sa mga panahong kinailangan ko siya para maging kalakasan ko,
siya din pala ang magiging dahilan ng kahinaan ko

sa araw-araw na pagpapaalala ko sa kanya,
na siya ang pahinga ko,
hindi ko namalayan na pa kunti-konti na akong hinihingal,
bumabagal,
na-uutal,
umaangal,
nawawalan ng tamang asal,
nakakalimutan ko na nga din ata mag-dasal.


nakakapagod din pala ‘no?
magpaalala palagi,
kahit na hindi ka maalala,
kaya pahinga muna ako,
kahit ngayon lang,
hihiga muna magpapahinga upang makahinga.

Tanong nila bakit daw ako nagpupuyat. Sabi nila masama daw ang magpuyat.
Nakakadami daw ng pimple. Magkakasakit ka, at kung ano-ano pa. Pero may tanong din ako sa kanila.
Masama pa din ba magpuyat, magkaroon ng madaming pimple at magkasakit kung
Ang dahilan naman ng pagpupuyat mo ay para makausap ang taong mahal mo?
May mga bagay pala talaga na kahit masama ay nakakabuti din pala sayo minsan.

Lumalalim na ang gabi, lumalalim na din ang koneksyon nating dalawa.
Mga bagay na napagkekwentuhan ay dumarami.
Mga ngiti na sa aking labi ay dumadampi.
Mga lungkot na sa pagpapatawa mo ay napapawi.
Mga ilusyon ng nakalipas ay sa akin dumadalaw.

Mga ka-abnormalan mo na nakakahawa.
Pinatibok mo pati ang puso kong kawawa.
Mga pusa sa labas na ngawa ng ngawa.
Mga daga sa aking dibdib na kinikilig at nagwawala.
Kasabay ang ating walang humpay na pagtawa.

Mga araw na hindi nakakakain para lang ikaw ay
makausap ng matagal.
Ngunit pinupuno mo naman ang aking tiyan ng mga paru-paro ng walang angal.
Mga senyales na sana ito na ang sagot sa aking mga dasal.
Ipupusta na lahat kasama ang aking dangal.
Na ikaw at ako ay hanggang kasal.

Hindi ko namalayan na ako'y nahuhulog na pala sayo sa sobrang daldal.
Na tanging bukhambibig ko na lamang ay ang mga salitang balbal.
Sa sobrang kakaisip sayo habang naglalakad ay muntik pang mahulog sa kanal.
Nakakatawa pero wag sana ako masiraan ng bait at dalhin sa mental ospital.
Nagmamakaawa at nananampalataya sa nag-iisang banal.

Madaming bagay na magkapareho tayo. Sa pagkain, sa kalokohan, sa musika, sa mga bagay na kinaiinisan.
Kahit mismo sa pananalita ay gayang gaya. Tadhana na nga ba ito? Maniniwala na ba ako sa mga kathang-isip na iyong dulot?

Hindi ko alam, hahayaan ko na lamang na ako ang dalhin ng nararamdaman ko kung saan nito ako gustong dalhin.
At mas sigurado pa ako sa sigurado na walang ibang pupuntahan kundi palapit Sayo.
Sayo na siyang dahilan kung bakit ako nagpupuyat.

Bigla ka na lamang sumulpot na parang kabute.
Kasama ang mga simpleng ngiti mo na nakakahalina.
Isang imahinasyon na unti-unting nalikha ng di namamalayan.
Mula sa mga teorya at ideya na pwedeng mabuo tungkol sayo.
Doon palang alam ko ng gusto makipaglaro sa akin ng tadhana.

Nagtataka bakit sa bawat pag gising ko sa umaga,
Kahit sa palagay kong nakaka-isang hakbang na ako palayo sayo,
Sa tuwing makakasalubong kita at madidinig ko ang tinig mo,
Tatlong hakbang pabalik nanaman ang tatahakin ko.
Di ata napapagod ang tadhana, pwes ako hinihingal na.

Langya, napakalabo nga naman diba?
Maging tayo, ikaw at ako, diin ng iba.
Hindi ko alam kung tama pa ba o tama na.
Ayokong malaman, ayokong makawala.
Makikipaglaro na lang ako hanggang manalo na ko sa tadhana.

Naglalakad ako pauwi nang makita kita sa isang tabi.
Umiiyak.
Humahalakhak.
Lumalaklak.
May hawak na bulaklak.
At humihiling sa bawat talulot na pipitasin ay sana hindi ka niya iniwan nang wasak.

Nilapitan kita agad at tinabihan.
Dinamayan ka sa lamig.
Ang mga binti **** sa sobrang tagal nang nakaupo ay namimintig.
Walang salita o tunog na lumabas sa aking bibig.
Kundi ang mga tenga lamang para makinig.
Sa pagkwento mo habang ang boses mo'y nanginginig.

Sabay nating pinanood ang pagbaba ng araw.
Kasama sa paglubog ang galit na umaapaw.
Napatitig ako sayo at napabulong na wag ka sanang matunaw.
At nagtataka na bakit mayroong tao na sayo ay umayaw.
Biglang tumibok ang puso ko ng laktaw-laktaw.
Nagpapasalamat na natanaw kita at ako ay naligaw na parang langaw.

Kinalaunan ay napatahan ka kahit saglit lang.
Napasaya kahit saglit lang.
Nabawasan ang sakit kahit saglit lang.
Nakalimot sa problema kahit saglit lang.
Nakasama ka kahit saglit lang.
At naging parte ng mundo mo kahit saglit lang.

Hinatid ka para ligtas na makauwi at nagtanong ka kung paano makakabawi.
Makita ka lamang ngumiti, ang abala ay mapapawi.
At sana, kung okay ka na talaga.
Kapag natulog ka at ipipikit na ang mga matang namamaga.
Ay malaman mo na ang iyong tunay na halaga.
At matuklasan ang pagmamahal na pang-sayo lamang ng buong buo.

Ganyan lang ginagawa ko sa tuwing ika'y dadaan sa aking harapan
Para ang galabog sa aking dibdib ay mabilis na mapagtakpan
Dahil ito lang ang alam kong posibleng paraan
Upang ang tibok ng aking puso ay mapadahan-dahan
Na tanging sayo lamang ilalaan

Ganyan lang iniisip ko sa tuwing wala ng maisagot sa exam
Tipong pati pag gamit ng tandang padamdam ay hindi ko na din alam
Kung sa pangungusap ba dapat ilagay o sa sariling nararamdaman
Bakit bigla ka na lang nagpaalam ng walang paalam
Kaya patuloy ang aking walang katapusang pag-aagam-agam

Ganyan lang inaarte ko sa tuwing hinihintay ang napakatagal na order sa kainan
Di sapat ang halaga ng lasa pero lulunukin na lang ng walang angal dahil di pa nagtatanghalian
Para naman kahit papaano ay magkalaman ang aking tiyan bukod sa mga paru-paro na iyong dahilan
Bakit ko nga ba binabalik-balikan ang mga inihain **** iba't ibang ilusyon at kasinungalingan
Na hanggang ngayon ay naniniwala pa rin, at patuloy na maniniwala na ikaw at ako ay walang hangganan

Ganyan lang ang sinabi ko sa sarili ko ng makita kang may kasamang iba
Nalunod ka lang pala kaya ginawa mo akong salbabida
Pero bakit di ko mabago ang daloy ng kwento na ikaw pa rin ang aking pinakamagandang bida
Hindi ko makakalimutan ang huling gabi na tayo ay pinagsama ng tadhana
Nasa ilalim ng mga maliliwanag na tala at sinusulit ang huling sulyap sa iyong mga mata

Yan lang ang alam kong pwedeng gawin sa mga ganitong sitwasyon, ang maging cool.
Na hindi kailangan sa bawat eksena na mangyayari, ay may gawin na aksyon
Hinayaan panoorin ang kagandahan ng pag-guho ng ating mga mundo
Dahil hindi na maaaring sagipin ang pag-asa, magmukmok man o humagulgol mag-hapon
Lalo na't sa panahong kulang ako, naging kulang tayo; sayo.

Napansin ko lang, parang ilang gabi nang nahihirapan matulog.
Malambot naman ang unan ko
Maluwag naman sa kamang hinihigaan
Makapal at mabango naman ang kumot
Malamig at tahimik din ang kwarto
Nasobrahan nanaman ba ko sa kape?
Hindi naman siguro pero bakit?


Antukin akong tao pero bakit ganito
Pero sa kalagitnaan ng kalituhan,
Sa ilalim ng mga bituin sa kalangitan
Biglang sumagi sa isip ko, "Oo nga pala, wala naman ng ibang dahilan.."
Kundi Ikaw. Ang bida ng walang katapusang kwento.
Sa tuwing hihiga ako pagkatapos ng isang mahabang araw
Na nakakapagod kahit wala naman masyadong nangyari at nagawa


Muntik pang mapagalitan dahil gabi nanaman nakauwi
Nagbihis at dali-daling inayos ang higaan
Ayan na, sa wakas at dinadalaw na rin ako ng antok
Ngunit ayan ka na din bigla nalang eeksena parang sa pelikula
Bitbit ang mga pabaon **** ala-ala na nasa isang garapon
At magsisimula kang kumatok ng kumatok sa puso kong marupok
Sige na, papapasukin kita pero parang awa mo na


Bigyan mo naman ako ng isang mahimbing at mahabang tulog
Hayaan mo akong humiga, magpahinga at huminga
Ipagpatuloy ang pananaginip habang naka-nganga
Na kahit dito man lang, sa nilikhang mundo ay hindi tokis ang pag-ibig
Hihintayin kang mapagod maglakbay at magpasikot-sikot sa isipan ko.
Kahit na nakakainip. Pero wala, sanayan lang naman 'to.
Sanay ng pangarapin at mapaginipan ka,
Na hanggang pangarap lamang kita.

if the universe would grant me one thing…
i wish you loved me again
like before,
like the first time i offered you sunflowers,
when your eyes locked onto mine,
when you loved me // the most.

Masisisi mo ba ko?
Na bote nanaman ang kaagapay ngayong gabi
Na sa bawat pag-lunok ay naaalala ang tamis ng iyong mga labi

Masisisi mo ba ko?
Na hanggang ngayon di ko pa din maipaliwanag
Kung bakit naligaw tayo sa dapat nating puntahan

Masisisi mo ba ko?
Na sa bawat tawag na matatanggap
Tawa **** nakakairita pa din ang inaasam madinig

Masisisi mo ba ko?
Na sa dami-dami ng mga kwentong nabasa at narinig
Ikaw lang ang kapani-paniwala at uulit-ulitin

Masisisi mo ba ko?
Na ikaw pa din ang pinapangarap ko
Kahit gising na gising na sa katotohanan

Masisisi mo ba ko?
Na ikaw pa din ang paboritong rason
Sa tuwing pagtitripan ako ng mga alaala

Nauubusan na ko ng palusot
Masisisi mo ba ko?
Masisisi mo ba ko na sinisisi kita
Kung bakit tayo nagkasalisi ng landas
Oo sinisisi kita: sa mga nangyari;
Sa takot,
Sa kirot,
Sa lungkot,
Sa bangungot,
Kaya 'to, para sayo ang huling ikot.
Sinisisi kita, dahil mahal pa din kita.

Sa bawat patak, alaalang gumugambala sa utak.
Sa bawat kulog, alaalang hindi ako pinapatulog.
Sa bawat kidlat, mga kamay mo na nakapaikot sakin ng nakaunat.
Sa bawat hampas ng hangin, ikaw na minsan'y naging akin.
Sa bawat pag ulan, napagtanto na ika'y isang malaking kawalan.

Duwag ka pero salamat
Salamat dahil hindi mo ako pinabayaang mahulog sa isang panandaliang saya
Hindi mo ko hinayaang mahulog sa isang kathang isip lang
Sa mga matatamis na salita na hanggang kwento lamang
Sa mga makahulugang tingin na hanggang sulyap lamang
Sa mga masasayang pag-uusap na hanggang alaala na lamang

Mga salita, tingin at kwentuhan na hindi kayang ipadama ng mga yakap at haplos
Dahil duwag ka
Dahil nandyan ka at nandito ako
Magkalayo tayong dalawa
Pinagdugtong lang ng isang pisong tumatawid sa libo-libong distansyang mahirap sundan
Dahil hindi natin kayang tawirin dahil duwag ka at ako

Oo, duwag din ako
Duwag ako katulad mo
Nakakahilo ang pagitan natin
Duwag tayong dalawang pumaroon sa espayong walang kasiguraduhan
Pero napakatapang nating hinarap ang katotohanang nakakabit sa atin ang mga balakid

Na nandyan ka at nandito ako
Malayong-malayo
Itong paang nagpipigil sa ating lumutang sa ligayang hatid ng mapangahas na damdamin
Hatid ng masarap na pantasyang hawak ko ang mga pisngi mo o na malaya kong natititigan ang kislap ng mga mata mo
Lagi tayong nakamulat at hindi kayang pumikit nang matagalan

Dahil duwag ka at duwag ako
Duwag ka dahil hindi ka lumaban para sa atin
At duwag ako dahil hindi kita i-pinaglaban.

gusto ko ng halik,
‘yung totoong halik,
halik na pag dumampi ay naghahasik,
halik na itutuloy kahit hanggang sahig,
halik na dumidilig sa aking pagka-uhaw,
halik na sa bawat sandali’y pumupukaw,
ang halik na nagbibigay ng payapa at tanging bubungad tuwing gigising ako sa umaga

it took me so long
to find out what is wrong
is it me or these sad songs
that keeps me from being strong
and i realize it's always been because of you—
you're still the missing piece i need all along

tonight, i'm a bit jumpy
don't know if its too risky
or too scary

but then i asked her
with all my heart
to be my only person

she stayed quite for a while
and a touched of those soft sweet lips
and i felt that our worlds collide—


and become one.

she’s so ethereal
i think the moon looks at her
maybe because her eyes glows brighter
than the moonlight
not just tonight
but every time
a revolution occurs.

mahal,
piliin mo lang ako sa araw-araw,
pangako,
wala ka ng dapat alalahanin,
hintay ka lang,
damhin ang lamig ng hangin,
kapit ka lang,
sabay tayo tatalon sa bangin,
pikit ka lang,
magtiwala ka’t hindi ‘to alanganin,
ako ng bahala,
sapagkat kahit saan man ako mapadpad at makarating
pipiliin ko pa din makauwi sayo gabi-gabi.

rough night,
city lights,
you on my sight,
no more,
no less,
trapped in horizon,
bumper to bumper,
slowly eating time,
so i hold your hand,
tracing all the lines,
in your palm,
until it connects with mine,
so deep,
it reaches your soul,
head on your chest,
listening to your favorite songs,
while i explore every maze of your heart,
every pound,
every rhythm,
every word it speaks,
there's one thing we're sure of,
its our love,
its our fight.

we lie to our lovers
just to gain their trust
and tell the truth to strangers,
just to won sympathy
we run from peace,
because we’re afraid
that nothing’s going to be enough
and we embrace storms,
just to feel like the one being saved
to feel we’re worth risking for
we fix the ones we love
and end up ruining them,
we only keep what’s important,
and end up losing them
because maybe
we all have a little bit of
madness inside.

she's smart, strong, and independent
she always fight for what she believes in
i know those lovely eyes are just for me
and i tell you undoubtedly,
even if she's giving me love and pain at the same time
i don't mind if she's the cause
of my death.

Hindi ka kulang
Hindi ka labis
Noon ang buhay ko'y nagkaroon ng patlang
Ikaw ay sapat lang sa patlang
at ikaw ang aking asam.
Ang pag ibig ay isang pagsusulit noon
at hindi ko malaman
ang mga sagot sa katanungan,
Napaghalo halo ko na
ang iba't ibang emosyon ng galit, takot,
saya at lungkot at hindi ko pa rin malaman.
Kaya't naghintay ako ng matagal
sa taong kaya akong tulungan, at dumating ka,
Hindi para magpakopya kung ano
ang dapat ilalagay sa papel,
kundi para maging kasagutan.
Dahil mahal,
Hindi mo na ako pwedeng malian
dahil matagal mo na akong tinamaan.

i am beginning to forget you and forgetting something you loved with all your life is such a terrifying idea.

mahal,
nang turuan ka lumipad
ay kung saan-saan ka na napadpad
‘di na rin kabisado
ang mga linya sa iyong palad
at simula noon
hindi ka na muling tumapak sa lupa
nagsimula na din ang pagpatak ng luha
ngayo’y magkasalungat at 'di na masilayan
‘di mo na binabasa ang mga likhang sulat
kailangan nang mamulat
sapagkat sariwa pa rin ang mga sugat
dulot ng katotohanan
na hindi ka na muling babalik

she only loves him when she's filled with *****.
leaving him no choice but to wonder,
hoping he can inebriate her not with these pesky liquors;
instead with his pure love.

You are my water,
overwhelmingly enough to drown me,
gently enough to cleanse me,
genuinely enough to save me,
You are enough.

i do not know anything about life,
i thought i knew everything about life,
not until i met you,
now i cannot stop writing a book;
our very own book,
about everything, about us,
about you— the love of my life

parang sigarilyo.
upos na.
ubos na.

tao ang madaya,
hindi ang mundo.

sa totoo lang, hindi naman talaga ako umiinom ng alak para makatakas sa lungkot at sa mga ideyang baka pwede ba o baka pwede pa.

kahit hindi ako lango ay gan'on pa rin naman. hindi ka na babalik.

napapadalas lang ang pag-inom, sapagkat nakakatulog ako nang hindi ka iniisip; nakakatulog na hindi ka laman ng bawat panaginip.
at sa pagsapit ng umaga, maaalala na naman kita.

i will smile for you again,
and wash these tears away with rain,
hoping that one day,
i will be seeing you,
in that exact place,
throwing jokes,
feeding fishes,
burning cigarettes,
watching star shines,
proving aliens exists,
reliving moments,
drinking hot choco at noon,
until then,
i will be missing
you.

sa dinami-rami ng kantang inawit at pinakinggan,
sa mga kwentong inilahad at i-sinalaysay,
mga prinsipyong pinang-hawakan at natutuhan,
sa dinami-rami ng mga naging paborito ko,

gasgas man sabihin ngunit—

mahal,
ikaw lamang ang pinakatumatak na paksa sa dinami-rami.

a song like you
would make me lost in the light
i do not even know if its right
to play it every night
put it on repeat to set the emotions tight
and remember the day when you helped me overcome my fear in heights
i loved it when you make my mood so light and my day so bright
promise i'll never forget the lyrics we wrote
i'm glad i had a chance to hear,
a song like you.

ang makasama ka
hanggang sa paglubog ng araw.

ang makasama ka
hanggang ang mga mata’y kasing liwanag na ng mga bituin.

ang makasama ka
hanggang ang mga katanungan ay maging kasiguraduhan.

on the day that she left
being alone in these sheets,
with a deep empty sigh
i know to myself
that she’s not coming back
i just stayed
i just clinged
i just grasped
not in the hopes of a comeback
but for the foundation that we built
for the time that we spent
for the cigarettes we burned
for the hugs that got tighter every time
for our memories;
for my memories of her,
the only thing that’s left,
the only thing that i can keep
—perpetually.

tell me lies,
ones that you can't hide
look me in the eyes
pretend like our love never died
and act like everything is going to be alright
when you left me alone in a cold night
with these fairy tales of you and i
so baby,
feed me with these hazy love lies;
lies of you linger in my life.

at last,
after exploring endless tunnels,
fighting unbeatable foes,
searching unknown souls,

tragedy found his cure,
his hope,
his happiness,
his poem,
his own,
remedy.

you are mine,

            but time took you away

                               —it took us for granted.

Hindi sa wala akong masabi.
Hindi sa wala akong alam.
Hindi sa wala akong pakialam.
Hindi sa 'di kita mahal.
Hindi sa ‘di ako lumaban.
Sa totoo lang,
Hindi lang naman Ikaw ang may mga katanungan,
Ako din, mas madami pa nga ata.
Ngunit 'di ko alam saan 'to hahanapin,
Saan ko 'to pupulutin,
Paano ko ‘to matututunan,
Basang basa na ang aking unan,
Ubos na din ang alak at pulutan,
Pero isa lang ang nasisigurado ko,
Dahil alam ko,
Na ang pupuna dito sa kalungkutan,
Sa bawat oras na nagkagipitan,
Sa pagmamahal na kakulangan,
Ay Ikaw, Alam kong Ikaw,
Na sa'yo ko pa rin makikita
ang tamang kasagutan.