ang makasama ka
hanggang sa paglubog ng araw.

ang makasama ka
hanggang ang mga mata’y kasing liwanag na ng mga bituin.

ang makasama ka
hanggang ang mga katanungan ay maging kasiguraduhan.

Napansin ko lang, parang ilang gabi nang nahihirapan matulog.
Malambot naman ang unan ko
Maluwag naman sa kamang hinihigaan
Makapal at mabango naman ang kumot
Malamig at tahimik din ang kwarto
Nasobrahan nanaman ba ko sa kape?
Hindi naman siguro pero bakit?


Antukin akong tao pero bakit ganito
Pero sa kalagitnaan ng kalituhan,
Sa ilalim ng mga bituin sa kalangitan
Biglang sumagi sa isip ko, "Oo nga pala, wala naman ng ibang dahilan.."
Kundi Ikaw. Ang bida ng walang katapusang kwento.
Sa tuwing hihiga ako pagkatapos ng isang mahabang araw
Na nakakapagod kahit wala naman masyadong nangyari at nagawa


Muntik pang mapagalitan dahil gabi nanaman nakauwi
Nagbihis at dali-daling inayos ang higaan
Ayan na, sa wakas at dinadalaw na rin ako ng antok
Ngunit ayan ka na din bigla nalang eeksena parang sa pelikula
Bitbit ang mga pabaon **** ala-ala na nasa isang garapon
At magsisimula kang kumatok ng kumatok sa puso kong marupok
Sige na, papapasukin kita pero parang awa mo na


Bigyan mo naman ako ng isang mahimbing at mahabang tulog
Hayaan mo akong humiga, magpahinga at huminga
Ipagpatuloy ang pananaginip habang naka-nganga
Na kahit dito man lang, sa nilikhang mundo ay hindi tokis ang pag-ibig
Hihintayin kang mapagod maglakbay at magpasikot-sikot sa isipan ko.
Kahit na nakakainip. Pero wala, sanayan lang naman 'to.
Sanay ng pangarapin at mapaginipan ka,
Na hanggang pangarap lamang kita.

mahal,
piliin mo lang ako sa araw-araw,
pangako,
wala ka ng dapat alalahanin,
hintay ka lang,
damhin ang lamig ng hangin,
kapit ka lang,
sabay tayo tatalon sa bangin,
pikit ka lang,
magtiwala ka’t hindi ‘to alanganin,
ako ng bahala,
sapagkat kahit saan man ako mapadpad at makarating
pipiliin ko pa din makauwi sayo gabi-gabi.

siguro, pinagtagpo tayo para lamang bigyan ng buhay ang buhay.

kahit saglit, kahit may naghihintay na kapalit—

sa saya, sa lungkot, at sa piling mo.

it took me so long
to find out what is wrong
is it me or these sad songs
that keeps me from being strong
and i realize it's always been because of you—
you're still the missing piece i need all along

i could be anywhere
i could be in hell,
i could be in heaven,
i could be at the bus stop,
at the shed waiting for a train,
or at my window staring until it rains,
but despite of delays and advances,
i would still choose you,
through ups and downs,
there’s no in between,
if this will be my last day,
i’ll spend every moment with my day one;
my divine.
i want to be by your side.

rough night,
city lights,
you on my sight,
no more,
no less,
trapped in horizon,
bumper to bumper,
slowly eating time,
so i hold your hand,
tracing all the lines,
in your palm,
until it connects with mine,
so deep,
it reaches your soul,
head on your chest,
listening to your favorite songs,
while i explore every maze of your heart,
every pound,
every rhythm,
every word it speaks,
there's one thing we're sure of,
its our love,
its our fight.

tonight, i'm a bit jumpy
don't know if its too risky
or too scary

but then i asked her
with all my heart
to be my only person

she stayed quite for a while
and a touched of those soft sweet lips
and i felt that our worlds collide—


and become one.

Ganyan lang ginagawa ko sa tuwing ika'y dadaan sa aking harapan
Para ang galabog sa aking dibdib ay mabilis na mapagtakpan
Dahil ito lang ang alam kong posibleng paraan
Upang ang tibok ng aking puso ay mapadahan-dahan
Na tanging sayo lamang ilalaan

Ganyan lang iniisip ko sa tuwing wala ng maisagot sa exam
Tipong pati pag gamit ng tandang padamdam ay hindi ko na din alam
Kung sa pangungusap ba dapat ilagay o sa sariling nararamdaman
Bakit bigla ka na lang nagpaalam ng walang paalam
Kaya patuloy ang aking walang katapusang pag-aagam-agam

Ganyan lang inaarte ko sa tuwing hinihintay ang napakatagal na order sa kainan
Di sapat ang halaga ng lasa pero lulunukin na lang ng walang angal dahil di pa nagtatanghalian
Para naman kahit papaano ay magkalaman ang aking tiyan bukod sa mga paru-paro na iyong dahilan
Bakit ko nga ba binabalik-balikan ang mga inihain **** iba't ibang ilusyon at kasinungalingan
Na hanggang ngayon ay naniniwala pa rin, at patuloy na maniniwala na ikaw at ako ay walang hangganan

Ganyan lang ang sinabi ko sa sarili ko ng makita kang may kasamang iba
Nalunod ka lang pala kaya ginawa mo akong salbabida
Pero bakit di ko mabago ang daloy ng kwento na ikaw pa rin ang aking pinakamagandang bida
Hindi ko makakalimutan ang huling gabi na tayo ay pinagsama ng tadhana
Nasa ilalim ng mga maliliwanag na tala at sinusulit ang huling sulyap sa iyong mga mata

Yan lang ang alam kong pwedeng gawin sa mga ganitong sitwasyon, ang maging cool.
Na hindi kailangan sa bawat eksena na mangyayari, ay may gawin na aksyon
Hinayaan panoorin ang kagandahan ng pag-guho ng ating mga mundo
Dahil hindi na maaaring sagipin ang pag-asa, magmukmok man o humagulgol mag-hapon
Lalo na't sa panahong kulang ako, naging kulang tayo; sayo.

he have been sleeping on his dreams lately
while taking a trip down the memory lane
he saw her and asked, "do i mean to you?"

—then he wakes up uneasy and will never know the truth for the rest of his life.

9:55 PM
13/08/2017



my love,
i still caught myself listening to our song,
forgive me but this will be the last queue,
for being anchored on the love we uncover.

there was a time when every part of me belonged to her, loving her feels like a tournament. in my archaic life, she became the pigment. she’s my excitement, my torment, my precious moment. to be honest, i enjoyed every bit of her madness while we’re together. i hope life’s giving her a good life, serving the happiness i wanted for her. but all our wishes do not come true. do they?

she only loves him when she's filled with *****.
leaving him no choice but to wonder,
hoping he can inebriate her not with these pesky liquors;
instead with his pure love.

Duwag ka pero salamat
Salamat dahil hindi mo ako pinabayaang mahulog sa isang panandaliang saya
Hindi mo ko hinayaang mahulog sa isang kathang isip lang
Sa mga matatamis na salita na hanggang kwento lamang
Sa mga makahulugang tingin na hanggang sulyap lamang
Sa mga masasayang pag-uusap na hanggang alaala na lamang

Mga salita, tingin at kwentuhan na hindi kayang ipadama ng mga yakap at haplos
Dahil duwag ka
Dahil nandyan ka at nandito ako
Magkalayo tayong dalawa
Pinagdugtong lang ng isang pisong tumatawid sa libo-libong distansyang mahirap sundan
Dahil hindi natin kayang tawirin dahil duwag ka at ako

Oo, duwag din ako
Duwag ako katulad mo
Nakakahilo ang pagitan natin
Duwag tayong dalawang pumaroon sa espayong walang kasiguraduhan
Pero napakatapang nating hinarap ang katotohanang nakakabit sa atin ang mga balakid

Na nandyan ka at nandito ako
Malayong-malayo
Itong paang nagpipigil sa ating lumutang sa ligayang hatid ng mapangahas na damdamin
Hatid ng masarap na pantasyang hawak ko ang mga pisngi mo o na malaya kong natititigan ang kislap ng mga mata mo
Lagi tayong nakamulat at hindi kayang pumikit nang matagalan

Dahil duwag ka at duwag ako
Duwag ka dahil hindi ka lumaban para sa atin
At duwag ako dahil hindi kita i-pinaglaban.

You are my water,
overwhelmingly enough to drown me,
gently enough to cleanse me,
genuinely enough to save me,
You are enough.

tell me lies,
ones that you can't hide
look me in the eyes
pretend like our love never died
and act like everything is going to be alright
when you left me alone in a cold night
with these fairy tales of you and i
so baby,
feed me with these hazy love lies;
lies of you linger in my life.

we’re living in a distracted world, 
with fantasies that bubbles our mind,
full of barely controlled chaos,
but then i remembered the feeling,
when your eyes locked onto mine,
focusing, listening, hearing, caring,
the comfort and pleasure you once made
is cannot be measured,
not by words, some stranger or even an event.

i am grateful for all you do;
because i can state the fact that,
when my life overwhelms and does me in,
consumes me and destroys me,
you make everything all right,
and on that moment,
you became my everything,
you are everything that i believed was right.

i came to you alone,
lonely as a grocery store parking lot at four a.m,
a coffee in my right hand,
and a cigarette on the other,
sat down beside you,
we make jokes,
laughter’s echoing in every corner,
as soon as the sun is waking up,
we’re both blowing smoke rings pretending that they are haloes,
our eyes intertwine,
i asked myself,
could i believe in the magic?

I was prepared to share
my dreams with you-
but that alone
would not do,
you had to own me.
through and through;
you had to have it all...

so instead you crept
into my head;
day-by-day stole
my thoughts away,
until there was nothing left of me
but a hollow, sorrowful shell.

para akong nasindak
epekto na din siguro ng alak
nagsimula na din ang luha sa pagpatak
bigla ka na lamang umalis
‘di na ako nakapagisip
‘di ko na din nasagip
bumitaw ka sa kamay ko kahit mahigpit
sa sobrang bilis
matagal din tayo nagtiis
sa pait at tamis
pero sulit naman ‘di ba?

matanong ko lang,
kailan ka ba babalik?
babalik ka pa ba?

halika,
dahil kailangan ko ang iyong halik.

here i am again,
a blank sheet of paper in front of me
a pen in my right hand
and a glass of whisky on the other,
i’m wondering how could my words ever do justice to you?

the warmth,
the kindness,
the moans,
the sighs,
the tantrums,
the grace on those pains,
the groove when you dance,
the lilt in your laugh,
the vestiges of nights we spent,

and i asked myself
what i’ll have left to write
when my love for you bleeds all my words out of me.

mahal,
nang turuan ka lumipad
ay kung saan-saan ka na napadpad
‘di na rin kabisado
ang mga linya sa iyong palad
at simula noon
hindi ka na muling tumapak sa lupa
nagsimula na din ang pagpatak ng luha
ngayo’y magkasalungat at 'di na masilayan
‘di mo na binabasa ang mga likhang sulat
kailangan nang mamulat
sapagkat sariwa pa rin ang mga sugat
dulot ng katotohanan
na hindi ka na muling babalik

sa dinami-rami ng kantang inawit at pinakinggan,
sa mga kwentong inilahad at i-sinalaysay,
mga prinsipyong pinang-hawakan at natutuhan,
sa dinami-rami ng mga naging paborito ko,

gasgas man sabihin ngunit—

mahal,
ikaw lamang ang pinakatumatak na paksa sa dinami-rami.

Tanong nila bakit daw ako nagpupuyat. Sabi nila masama daw ang magpuyat.
Nakakadami daw ng pimple. Magkakasakit ka, at kung ano-ano pa. Pero may tanong din ako sa kanila.
Masama pa din ba magpuyat, magkaroon ng madaming pimple at magkasakit kung
Ang dahilan naman ng pagpupuyat mo ay para makausap ang taong mahal mo?
May mga bagay pala talaga na kahit masama ay nakakabuti din pala sayo minsan.

Lumalalim na ang gabi, lumalalim na din ang koneksyon nating dalawa.
Mga bagay na napagkekwentuhan ay dumarami.
Mga ngiti na sa aking labi ay dumadampi.
Mga lungkot na sa pagpapatawa mo ay napapawi.
Mga ilusyon ng nakalipas ay sa akin dumadalaw.

Mga ka-abnormalan mo na nakakahawa.
Pinatibok mo pati ang puso kong kawawa.
Mga pusa sa labas na ngawa ng ngawa.
Mga daga sa aking dibdib na kinikilig at nagwawala.
Kasabay ang ating walang humpay na pagtawa.

Mga araw na hindi nakakakain para lang ikaw ay
makausap ng matagal.
Ngunit pinupuno mo naman ang aking tiyan ng mga paru-paro ng walang angal.
Mga senyales na sana ito na ang sagot sa aking mga dasal.
Ipupusta na lahat kasama ang aking dangal.
Na ikaw at ako ay hanggang kasal.

Hindi ko namalayan na ako'y nahuhulog na pala sayo sa sobrang daldal.
Na tanging bukhambibig ko na lamang ay ang mga salitang balbal.
Sa sobrang kakaisip sayo habang naglalakad ay muntik pang mahulog sa kanal.
Nakakatawa pero wag sana ako masiraan ng bait at dalhin sa mental ospital.
Nagmamakaawa at nananampalataya sa nag-iisang banal.

Madaming bagay na magkapareho tayo. Sa pagkain, sa kalokohan, sa musika, sa mga bagay na kinaiinisan.
Kahit mismo sa pananalita ay gayang gaya. Tadhana na nga ba ito? Maniniwala na ba ako sa mga kathang-isip na iyong dulot?

Hindi ko alam, hahayaan ko na lamang na ako ang dalhin ng nararamdaman ko kung saan nito ako gustong dalhin.
At mas sigurado pa ako sa sigurado na walang ibang pupuntahan kundi palapit Sayo.
Sayo na siyang dahilan kung bakit ako nagpupuyat.

some people think “i just write”,
trust me,
i do,
but they don’t know that there’s so much story
veracity,
sincerity,
heartbreaks,
landslides,
sacrifices,
c­ourage,
in between words,
in this world,
it takes me to pour everything,
in what “i just write”.

sa araw-araw na pagpapaalala ko sa kanya
hindi ko nakakalimutan sabihin ang mga linyang ‘to: “ikaw ang pahinga ko”

pahinga ko pagtapos ng mahabang araw makipagsapalaran sa buhay at para makahabol sa liga
pahinga ko habang naglalakbay mula timog hanggang hilaga
pahinga ko upang mapaalala na ang bawat pagkakataon na makasama siya ay mahalaga
pahinga ko dahil napapakalma niya puso’t isipan ko nang walang bahala

sa araw-araw na pagpapaalala ko sa kanya,
na siya ang pahinga ko,
ako pala yung unang kakapusin ng hininga,
boses ko’y di na madinig sa sobrang hina,
mag-isa tuwing gabi at ang tanging katabi ay pangamba,
habang nakatitig sa sapot sa kisame na gawa ng gagamba


ngayon,
napagtanto ko na sa mga panahong kinailangan ko siya para maging kalakasan ko,
siya din pala ang magiging dahilan ng kahinaan ko

sa araw-araw na pagpapaalala ko sa kanya,
na siya ang pahinga ko,
hindi ko namalayan na pa kunti-konti na akong hinihingal,
bumabagal,
na-uutal,
umaangal,
nawawalan ng tamang asal,
nakakalimutan ko na nga din ata mag-dasal.


nakakapagod din pala ‘no?
magpaalala palagi,
kahit na hindi ka maalala,
kaya pahinga muna ako,
kahit ngayon lang,
hihiga muna magpapahinga upang makahinga.

knowing you was like
understanding what a bird chirps
or how do giraffe sleeps
like understanding why
the universe is wide and infinite
understanding you was like
figuring out how someone can be
nothing to everything
in an instant

Hindi ka kulang
Hindi ka labis
Noon ang buhay ko'y nagkaroon ng patlang
Ikaw ay sapat lang sa patlang
at ikaw ang aking asam.
Ang pag ibig ay isang pagsusulit noon
at hindi ko malaman
ang mga sagot sa katanungan,
Napaghalo halo ko na
ang iba't ibang emosyon ng galit, takot,
saya at lungkot at hindi ko pa rin malaman.
Kaya't naghintay ako ng matagal
sa taong kaya akong tulungan, at dumating ka,
Hindi para magpakopya kung ano
ang dapat ilalagay sa papel,
kundi para maging kasagutan.
Dahil mahal,
Hindi mo na ako pwedeng malian
dahil matagal mo na akong tinamaan.

I want you to be around with me,
near me,
heal me,
this year, next year, and every year
and letting me assert every possible word for you to hear
because you deserve everything, for real
you’ve been here for every tear
embraced me for every fear
so stay even for a while
and let’s share the fruit of our love to bear
be here with me,
it’s an unconditional deal
even though it sounds surreal
we both know it was real.

Hindi sa wala akong masabi.
Hindi sa wala akong alam.
Hindi sa wala akong pakialam.
Hindi sa 'di kita mahal.
Hindi sa ‘di ako lumaban.
Sa totoo lang,
Hindi lang naman Ikaw ang may mga katanungan,
Ako din, mas madami pa nga ata.
Ngunit 'di ko alam saan 'to hahanapin,
Saan ko 'to pupulutin,
Paano ko ‘to matututunan,
Basang basa na ang aking unan,
Ubos na din ang alak at pulutan,
Pero isa lang ang nasisigurado ko,
Dahil alam ko,
Na ang pupuna dito sa kalungkutan,
Sa bawat oras na nagkagipitan,
Sa pagmamahal na kakulangan,
Ay Ikaw, Alam kong Ikaw,
Na sa'yo ko pa rin makikita
ang tamang kasagutan.

ang inialay ay lubos
patuloy lang ibubuhos
hanggang puso’y mapaos
hanggang sa maupos
hanggang sa maubos
kailan nga ba 'to matatapos

Sa bawat patak, alaalang gumugambala sa utak.
Sa bawat kulog, alaalang hindi ako pinapatulog.
Sa bawat kidlat, mga kamay mo na nakapaikot sakin ng nakaunat.
Sa bawat hampas ng hangin, ikaw na minsan'y naging akin.
Sa bawat pag ulan, napagtanto na ika'y isang malaking kawalan.

i do not know anything about life,
i thought i knew everything about life,
not until i met you,
now i cannot stop writing a book;
our very own book,
about everything, about us,
about you— the love of my life

mas pinili ko na lisanin ka kaysa manatili

dahil sinta, pinagkait mo sa’kin ang pagkakataong mahalin tayong dalawa ng sabay.

Masisisi mo ba ko?
Na bote nanaman ang kaagapay ngayong gabi
Na sa bawat pag-lunok ay naaalala ang tamis ng iyong mga labi

Masisisi mo ba ko?
Na hanggang ngayon di ko pa din maipaliwanag
Kung bakit naligaw tayo sa dapat nating puntahan

Masisisi mo ba ko?
Na sa bawat tawag na matatanggap
Tawa **** nakakairita pa din ang inaasam madinig

Masisisi mo ba ko?
Na sa dami-dami ng mga kwentong nabasa at narinig
Ikaw lang ang kapani-paniwala at uulit-ulitin

Masisisi mo ba ko?
Na ikaw pa din ang pinapangarap ko
Kahit gising na gising na sa katotohanan

Masisisi mo ba ko?
Na ikaw pa din ang paboritong rason
Sa tuwing pagtitripan ako ng mga alaala

Nauubusan na ko ng palusot
Masisisi mo ba ko?
Masisisi mo ba ko na sinisisi kita
Kung bakit tayo nagkasalisi ng landas
Oo sinisisi kita: sa mga nangyari;
Sa takot,
Sa kirot,
Sa lungkot,
Sa bangungot,
Kaya 'to, para sayo ang huling ikot.
Sinisisi kita, dahil mahal pa din kita.

a song like you
would make me lost in the light
i do not even know if its right
to play it every night
put it on repeat to set the emotions tight
and remember the day when you helped me overcome my fear in heights
i loved it when you make my mood so light and my day so bright
promise i'll never forget the lyrics we wrote
i'm glad i had a chance to hear,
a song like you.

i look at the clock and it’s already midnight
and the only thing that shines
are your eyes
brighter than the moonlight
they're focused on mine
talking with no more lies
a bottle of a bittersweet wine
we shared and every taste was beyond divine
decided to lie down on the middle of a park
stars twinkled
our bodies intertwined
souls are barely naked
entangled and stranded
they're like scrabbling vines
tonight, you are solely mine
there’s no reason to hide
we will live for the truth
we will love for the truth
holding hands
coping hearts
let’s have veracious conversations
and discern different salvations
until the sun return to its self-vacation
my only destination
—my last station, you.

we lie to our lovers
just to gain their trust
and tell the truth to strangers,
just to won sympathy
we run from peace,
because we’re afraid
that nothing’s going to be enough
and we embrace storms,
just to feel like the one being saved
to feel we’re worth risking for
we fix the ones we love
and end up ruining them,
we only keep what’s important,
and end up losing them
because maybe
we all have a little bit of
madness inside.

your finely drawn diamond-like brown eyes.

nakaipit sa pagitan ng trapiko
na para bang walang dulo
siksikan sa mga sasakyang nasa kalye
pagod, init, at usok
pero 'pag nabasa ko ang mensahe
na mula sa’yo
pakiramdam ko nakauwi na 'ko