Als alles door elkaar loopt,
blokkeert mijn zicht.
Dan zie ik bowlingbanen zonder hekjes
en straten zonder licht.
Ik rem aan sporen zonder bomen.
Want alles lijkt gevaarlijk,
zoals plassen in je dromen.

Alles wordt een risico.
Niemand weet wat kan of werkt.
Soms word je dan nat wakker,
heb ik in mijn jeugd gemerkt.

Ik wil gelezen worden,
geprezen en gewezen worden,
dat mensen zien en voelen
wat mijn doelen
zijn.

Waarom wil ik dat mensen willen,
hoezo zou ik het eten hebben
dat voor hen de honger stillen
kan? Kan ik wel vermaken, kan ik het ver maken?
Of zijn dat zaken die mijn pet te boven schieten.

Lieten mensen het maar weten,
welke emotie ze graag gesmeten
zien.

Zal ik ooit iets meer bereiken,
het zachte harde leven trachtend te ontwijken,
minder klachten rapporteren,
minder zagen, minder zeuren, minder zeiken?

Ik heb het bitter makkelijk gehad
toen ik achter de schoolbanken zat.
Dat kan toch niet voor altijd mijn excuusje blijven.
Heb ik nu echt iemand nodig om op mij te kijven.

Ik wil zo graag vermakelijk zijn, soms
meeslepend, onrustig en soms zacht en fijn,
zo een ander roeren, zoals ik zei
de hongerigen voeren.

Maar ik ben te eerlijk, heerlijk en begeerlijk, in mijn hoofd,
treurig van mijn lot beroofd, machteloos, ontroostbaar, genekt.
Elke dag voor zoveel jaar heb ik mijn schram en wond gelekt.

Wees dan realistisch, werk voor een publiek, doe dan moeite, doe dan
iets. Werk.

Maar als alles door elkaar loopt, blokkeert mijn zicht, ik zie dan straten zonder licht, bowlingbanen zonder hekjes en sporen zonder bomen.
Alles is gevaarlijk, zoals plassen in je dromen, alles is een risico, niemand weet wat kan of werkt. Soms word je dan nat wakker, heb ik in mijn jeugd gemerkt.

Nu word ik ouder, de aarde warmer, de mensen kouder, zou me lijken
en zit ik nog steeds over de kleinste zorgen zo te zeiken.

Je zou me een softie kunnen noemen. Of lief, ‘t is maar *** je ‘t ziet,
je zou me vanalles kunnen noemen, maar dat ben ik niet. Althans dat zou ik niet willen zijn. Ik wil, als mogelijk, een rechte lijn zien in die weg die voor mij ligt. Dat lampen veiligheid bezorgen en bordjes wijzen in de goede richt-
ing. Ik wil één taak, één mens, één doel nastreven,

hopelijk, niet langer drie, een halve of vijfendertig
want voor mij is dat geen leven.

Ik wil me uitdrukken
zonder zomaar wat uit te drukken,
zonder zonder na te denken toetsen in te duwen.

Ik wil niet als een getikte tikken,
mijn levenskwaliteit opkrikken.
Ben ik wel op de juiste plaats terecht gekomen
of zit iedereen van werkverzuim te dromen?

Soms kan het me allemaal niet boeien,
wil ik me enkel met mezelf moeien,
iets maken, mag dat lukken,

mezelf voor niets uitdrukken.

I am what I despise, what I judge
with my own eyes, every day.
I am the king in yellow, my own fellow
sinner, winner of no single chicken dinner.

I’ve ricked and rolled,
stumbled and strolled,
coasted and roasted

myself for not knowing what everyone seems to know.
What we need is what we show,
what we say is what we want to be told.

Behold, the complement, the compliment, the flattery,

the self-completing battery and assault
on and off my motivation. Am I self-obsessed, in fault
or in a bad relation with my life-sustaining battery?

Who determines what we read
when the medium is the seed
and the message and the plant,
when we feel we scant, we can’t

deliver our intended products.
To be too honest, it is bullocks

to get your knickers in a twist
over this, when this is just for you.
When all you seem to do to you seems just for you,

what are you supposed to do.
What am i supposed to do? I told myself, advised me
to pick my own sense and purpose, when

my service is or turns surplus.

I ramble to myself to people
I don’t know. A lot of I’s without their dots,
a lot of kids without their shots.

Do you have your passport?
Do you want to come with me,
Rob yourself of dignity.
There’s a room for all of you,
I know I will enjoy.

I starred in a show or two,
if anybody aks you who I am,
stand up tall, look them in the face and say,
I’m on hulu and on netflix too.

A mild case of impostor syndrome,
a severe symptom in the form of
confabulations without instigations,

are the base of our disease.
Who we are, is glued to our
actions, due to devour
what our soup tasted like before it all went sour.

This is nonsense, this is weak,
this is no writing of which people speak.
Is it even right in use to say the things, written.
Stop longing for the time of long before,

when we were all still rid
of conscious thought and feeling,

back when we were reeling in and out, casually,
of our devout inadequacy.