My rowe lê al spore
Op my palms wat klou
Aan die yster wat my brand
Ń vlam
In die droewe kou
Ingehok, binne my eie land

Tralie hart staan ongeweer
Teen vloedwater emosie
Wat verbeeldingloos probeer
Om te rebuleer teen die seer
In my terugslag verval
My moed. Ek sal dit
Bymekaarskraap
vir ń Volgende keer.

En my vingers trek nog
Lyne en koppel my
Sondag-oggend sins
En versprei my laaste
Bietjie dignity in
Die zoo se trash bins
Terwyl ek nietig gan confess
-"Oh Father I have sinned"
Kom Jesus more weer om
My in my verlore toestand te
Kom vind....
Koop maar ń seisoenkaartjie
Vir versoening en vatsoene.
More sin ek weer.
Eks mos die duiwel se kind

Het is een stilte die je niet vertrouwen ****
nu stil, maar voor *** lang?
Wat is het volgende geluid, komt er een storm?

Het is een stilte die je overschreeuwen wilt
TV, muziek, misschien moet ik iemand bellen
alles klinkt beter dan wat er nu klinkt

Het is een stilte die bang maakt
dreiging, dichtbij of veraf
en niet weten hoelang

het nog stil zal zijn

Het succes ligt voor de hand,
Is bijna niet meer te ontwijken.
Iedereen lijkt van een andere kant
Steeds hetzelfde te bereiken

Zij heeft een diploma, een huisje
En een baan. Ze viert dat als een luisje,
Lijkt maar half te bestaan.
Als ik klaar ben met studeren,
Kraait dan diezelfde haan?
Zullen anderen mij eren
Of is voldoening slechts een waan.
Ik zal het maar proberen
Anders is er niet veel aan
Je moet ergens voor kunnen leven,
dus kies ik voor elke volgende kus
Die jij mij misschien zou willen geven.

Ik draai me nog eens om
verlies de wekker uit het oog,
toe, laat mij nog even liggen hier
laat mij nog even
de dag uitgesteld vergeten
nog één minuutje langer zonder mijzelf op te hoeven meten.

Krakende opstand, opstaan met de verkeerde hand uit bed.
Opgetogen, afgepeigerd, ingetogen, opgesteigerd,
als een paard met vierenveertig wielen
om nog op het werk te zijn vóór de volgende editie
van Allerzielen.

Vergeten eten, lap, rap eten vergeten.
Anders maakt mijn buik lawaai waar men stilte wil.
Ten allen tijde, vermaledijde.

Verroest, verkeerd, verwerend
tegen ontberend leren
wat de wereld meer
kan deren
dan rechtvaardig varend
aanmeren bij de speren
van welleer.

Gegooid, geprikt, gestoken
met onuitgesproken
regels die ook en doken
in dat water
waar we allemaal zo diep in koken
dat onze meningen de volgende
bestoken en bespoken,
tot de dag gebroken
onze scherven bijeen veegt,
wondes likt en weegt
en wikt
en ons,
oud en verkeerd,
op de vingers tikt.

Er gebeurt zo veel zo snel.
Iconen vecht en sterven wel
of betuigen wat ze speten.
Morgen zijn we het vergeten.

Overmorgen volgt de aarde.

Ik weet nog *** je maarde
toen ik vroeg de fiets te nemen,
*** je tegen eigen waarde
liever geld dan de planeet bespaarde.

Volgende week maakt het niet meer uit.
We zitten min of meer in dezelfde schuit.

Als de golven hoger komen
dan grafiekjes op een scherm
en vierentwintig auto's op dezelfde berm
dan vraag ik me gezapig af
of je nu echt zo veel
om die excel met foutjes gaf.

Ik ben uitgeleefd, student ontdaan,
voorbijgestreefd, fini, gedaan.
Het voelt nu al onbegrepen, onverstaan
en 'k heb nog zo'n lange weg te gaan.

De eerste stap is weg uit Leuvens leven,
de volgende zetten en zien wat het zal geven.