Buti nalang Sabado bukas,
Isang pinto ang magbubukas,
Upang sa wakas ay makatakas,
Gamit ang natitira pang lakas.
Matitigil na ang pagdalusdos,
Ng mga kahoy na dos por dos,
Na tiyak ang paghagupit,
Sa balat niyang may lupit.
Isa, dalawa hanggang lima,
Ang binilang na pagtalima,
Upang tuluyang makawala,
Sa mga leong nagwawala.
Ngunit sa oras nang pagtakas,
Naiwan ang mahalagang bakas,
Kaya’t ‘di naabutan ng bukas,
Ang biyernes ay naging wakas.
(Esperanza's Last Friday)
