ala-singko ng umaga. nakakabingi ang katahimikan ng pagsikat ng araw. walang tigil ang pagtakbo ng oras at tulad ng araw, nagsimula nanaman ang pangkaraniwang siklo ng buhay. patungo sa sintang paaralan na ang bawat yapak ay parang timbang ng daigdig na nakalubog sa aking mga balikat. hindi kayang buhatin kahit pa ng buong mundo sapagkat ako'y nag-iisa sa paglalakbay patungong españa.

sa bawat sulok ng maynila at mga kwento sa mga kalsadang ito, may mga paalala ng mga biyaheng hindi pa nararating at mga pangarap na patuloy hinahanap. sa kanto ng españa't lacson, sa kabila ng paghahanap at pag-asa, hindi natagpuan ang isa't isa. sa magkabilang sulok ng noval at dapitan, ang iyong mga imahe ay tila mga alaala na nakaukit sa pinakaloob ng aking isipan, kumakatok nang palaging handang buksan ang pintuan. bawat hakbang ko ay may kabigha-bighani **** presensya, subalit ang hinahanap kong pagtatagpo ay patuloy na umiwas sa akin, nag-iwan ng hinagpis at naglakbay nang walang direksyon.

"manong para po" ang aking bulong sa jeepney drayber na parang tinik na dumadaloy sa aking lalamunan, humihila at humihila sa mga alaala na tila mga bagyong dumaraan sa aking isipan. bawat sinag ng araw, bawat hagupit ng hampas ng hangin, ay parang himagsik ng damdamin na hindi ko maitago.

sa bawat kanto paikot ng españa, naroon ang mga multo ng ating nakaraan. mga anino ng mga alaala na hindi ko matakasan at sa bawat pagtatanong mo kung may pag-asa pa ba, ang bawat sagot ko ay tila mga punyal na tumatagos sa aking kalooban, nagsasabing wala nang dahilan para muling mangarap.ayaw ko nang lumakad sa landas ng nakaraan, na puno ng  mga bakas na minsan tayo'y nagtahup na patuloy na bumabalik at sumisira sa isipan.

at sa wakas, narito na ako sa dulo ng aking paglalakbay, ngunit ang landas na tinahak ay tila isang malawak na dagat, hindi alintana kung gaano karaming bagyo at baha ang dinaanan. at kung tatanungin mo ako kung pu-puwede pa ba, ang hihilingin ko sa iyo ay mga barya papalayo sa'yo. ayaw ko nang malunod sa unang daan na puno ng kahapon at mga alaalang tila multong ayaw umahon.

at sa bawat paghakbang ko patungo sa hinaharap, ang iyong alaala ay parang banta na nagbubulag-bulagan sa akin tuwing naglalakbay ako. nakakapangilabot. mahal pa rin kita. mahal pa rin pala kita.

hindi na kasingpait ng dati.
pero mahal, masakit pa.

Alam ko namang ito ang magiging kamatayan ko.
Alam ko namang may hangganan din itong mayroon tayo.
Ang puso kong pasan-pasan ko,
at hila hila ko rin pati na ang sa'yo.
Ang pagkahulog ko ay akin lamang,
ang pagkakadapa ko'y sariling pagkakasala.
Ano ang sasabihin ng aking ina,
ang luha pag nakita ang duguang mukha?
Abutin mo ang aking kamay,
at tulungan mo akong tumayo sa aking paa.
At ang mukha ko'y punasan mo,
ang labi ko'y dampihan mo ng labi mo.
Ang aking ikalawang pagkakahulog,
alam kong wala nang sasaklolo.
At wag kang iiyak sa ngalan ko
ang luha mo'y para lamang sa'yo.
Ang ikatlong pagkakahulog,
ang iyong kapatawaran ay ibigay mo.
Aking kasuotan ay tanggalin mo,
aking kabayaran ay tanggapin mo.
Ang mga braso ko'y pigilan mo,
ang mga binti ko ay isunod.
Alisin mo ang paghihirap ko sinta,
ang paghinga ko'y wakasan na.
Alisin ang katawan ko't ilayo sa aking puso,
ang isip ko'y isunod mo pagkatapos.
At ipahinga mo ang bangkay ko sa tabi mo,
hanggang kamatayan sa'yo lang gagapos.
At hintayin mo aking muling pagbabalik, sapagkat ang aking ikalawang pagdating  ay ang paraisong di mo pa nararating.

Kahit anong pahinga, nakaka pagod parin
Araw na paulit ulit,
Wala paring nararating

Umulan man o Umaraw ikaw lang ang laging kaangkas.at sabay natin  tahakin ang landas patungo sa mga nakakabatu-balaning tanawin.Mapa dalampasigan man o kabundukan na ni minsan d pa natin nararating.

KaSabay sa pag andar ng makina ang makita kang masaya.
Humawak lang sakin para masigurong ligtas ka.

Sa isang pitik ng kamera sabay ng mga ngiti **** manghang-mangha sa mga nakikita,
At ang masigurong natutuwa at naaaliw ka ay labis ng sa akin ay nagpapasaya.

(𝘢𝘧𝘵𝘦𝘳 𝘊𝘩𝘳𝘪𝘴𝘵𝘪𝘢𝘯 𝘙𝘢𝘺𝘯𝘦𝘳𝘢)

May bakas ng relihiyon sa bawat kalsadang nilakaran mo. Dito sa siyudad kung saan tila naghahari ang diablo, mga dinaanan mo ang sandigan, mga pinuntahan mo ang paniniwalaan, aawitan, papupurian.

Dito, naglakad kang matapang. Nag-lamyerda kang para bang hindi ka baguhan at dayuhan. Walang pag-iingat, o walang pag-aatubili. Na parang naglalakad ka rin sa pananampalataya sa ating Diyos.

Tanong at dalangin ko lagi’t lagi: mararating ba natin ang oras? O ang hanggahan? (o kung may hanggahan nga ba ang oras sa tuwing magkasama tayo? Hindi ko alam, kung may konsepto ng oras sa langit.) Umuwi ka bang nakadiskubre ng buntalang may posibilidad ang pag-iral? Ngunit hindi mo pa ito pinapangalanan, hindi mo pa inaari.

At hindi natapos ang pagiging sagrado ng mga espasyo noong nakaalis ka na. Sa pagitan ng dagat Pasipiko at Mediteranyo, ang panalangin ko ay makakarating sa’yo, mga dasal ko’y hahalik sa katawan mo, dadapo sa silid **** hindi ko pa nararating, at dito, kasama kita, kahit hindi kita kasama.