Isang katangian na ipinamukha sa akin ng kalungkutan ---
Madaya siya.

Madaya ang kalungkutan
Kaya ka niyang linlangin

Minsa’y kawangis niya ang tahimik na kalsada.
Bibigyan ka niya ng pagkakataon
upang mag-isip.
Hahayaan niyang makinig sa’yo ang buwan
Subalit hindi ka nito kakausapin; sa halip,
mas papangibabawin niya ang iyong pagkalito.
Pipigilan niya
ang pagkahol ng mga aso;
pahihintuin niya ang huni ng mga ibon.
Maging ang hangin ay pahihinain nito.
Ititikom ng mga nakatambay na pagtatanong
ang mga bibig nila.
Ngunit, ang akala **** tahimik;
Malungkot na pala.

Kaya ka niyang linlangin

Minsa’y kamukha niya ang payapang tahanan.
Na kahit ang bangaya’y mahihiya.
Walang mintis ang mga yakap,
ang mga tawanan
Buo sa numero
Hanggang sa dulo’t
magmula sa umpisa
Walang bahid ng pagkakawatak-watak
subalit, dama mo pa rin ang pag-iisa.
Dahil ang akala **** mapayapa;
Malungkot na pala.

Kaya ka niyang linlangin

Minsa’y kahawig niya ang mahinahon na ilog.
Na tanging lamig lamang ng tubig
ang kaya **** kilalanin
Bilang sa iyong mga daliri
ang mga batong natatangay nito.
Kaya niya itong gawing panatag
Subalit, hindi ang damdamin mo.
Matutuwa pa siya
Sa panghihinayang **** makasaksi
ng mabilis na pag-agos at pagbabadya.
Ang akala **** mahinahon;
Malungkot na pala.

Oo.
Mapagbalatkyo ang kalungkutan
Kaya niyang maghain
ng maraming pagkakakilanlan.
Bahagi ng kanyang iskema
ang pagkalito na siyang
sa’yo’y mananahan;

mahirap siyang maging kalaban.
Mahirap siyang maging kalaban.

Kaya't siya'y gayahin mo.
Linlangin mo rin siya
ng kakayahan **** magwangis
Ipakita mo na ikaw ang ingay
sa tahimik niyang kalsada;
Na ikaw ang bangayan
sa payapa niyang tahanan;
Na ikaw ang rumaragasang tubig
sa mahinahon niyang ilog.
Bigyan mo rin siya ng maraming mukha
na may iisang ulo ng katatagan
at paglaban.

Pero huwag sa sarili mo
Maging tapat ka rito
magiging armas mo ang pagbabalatkayo
laban sa lungkot; pero
huwag sa sarili mo.

032417

Tayo ang makabagong henerasyon!
Tama na at bumangon na pagkat
Natutulog ang Diyos at wala Siyang ginagawa.
At hindi ako naniniwalang
May pag-asa pa ang bayang Pilipinas.
Para sa akin,
Bilang isang disipolo,
Bilang isang Pilipino,
At bilang isang anak ng Diyos,
Hindi na tayo makauusad pa.
Hindi na tayo makababangon pa
Ipagsigawan natin sa lahat na
Isang kahangalan ang
Paglingkuran ang ating Panginoon.
Tumayo para sa bayan,
Ipaglaban ang pamilya,
Mahalin at pahalagahan ang sarili't kapwa,
Mas piliin nating
Umasa sa iba at hayaan ang araw lumubog nang wala tayong ginagawa
Kaysa sa
Magbago ng pananaw at magbagong buhay
Kumilos at tayuan ang pananampalataya
Pagkat ang dapat at tama nating gawin ay
Lunurin ang sarili sa hapding dulot ng mundo.
Talikuran na natin ang kapwa Pilipino,
Ayos lang na itapon ang bawat pangarap,
Hanggang dito na lang tayo,
At mali na sabihin at paniwalaang,
Makababangon pa tayo bilang isang lahing may iisang mithiin.
Na makakaya pa nating tumayong muli.
Pagkat ito ang katotohanan,
Wala nang pag-asa ang bayang ito.
Wag na natin linlangin ang ating mga sarili na
Magkakaroon pa rin ng malaking pagbabago.
Kung lahat tayo'y makikibahagi sa pagsulong,
Hindi natin maitatangging
Wala na tayong maiaambag pa.
Wala na tayong magagawa pa at
Hangal lang ang magsasabing
Buhay ang ating Diyos,
Tayo ay ipinag-isang bansa.