Lugod akong nagtitiwala
Sa bawat yapak mo prinsesa
Wari mo'y ulap sa iyo'y nakayakap
Para sa pighati **** naranasan sa bawat pagsisikap

Halik na tila'y simoy ng hangin sa bukang liwayway
Sa pisngi mo'y dadampi na walang kapantay
Pasakit ma'y puno sa nakaraa't kinabukasan
Ako sayo'y kailanman di lilisan

Umagang darating ma'y puno ng tagdilim
Kalangitan ma'y maging kulimlim
Sana'y wag na wag kang bibitiw
Pagka't bawat pighati'y lilipas aking giliw

Aking kama'y naririto
Kung kailangan ma'y sambitin mo
Dumaan ang panahon
Sa anumang pagkakataon

Sa isang tula ako'y nanalangin
Dasal kong ito'y sana'y dinggin
Sa iyo'y ipagkaloob nawa ng maykapal
Kay gandang paraisong puno ng pagmamahal

lahat daw ay pantay-pantay
sabi ng mga balatkayong nakaupo sa silya ng salapi,
ngunit naguguluhan itong batang isipan,
lahat pa ba ng ating gawa ay pantay sa mata ng Maykapal.

biyayang ipinagkaloob Nya sa atin,
biyayang unti-unting nasisira,
puso'y lumuluha sa nakikita; ang may sala,  yaong Kanyang kawangis.

Kanyang 'kawangis' pa ba kung isalita?
kung mga gawa na abot langit ang pinagkaiba.