DE SNEEUW VINDT HAAR EINDE OP EEN WARM GAZON
EN WAT OVERBLIJFT
De diepste indruk maakt een dik pak sneeuw.
Rustig residu die middag,
opziend naar een wonderblauwe hemel.
Sneeuw biedt je weer een lijf, zet je een hoed op,
begraaft je in haar tweede natuur, met een schijnsel
van sepia, lekkend schemerblauw.
De sneeuw friemelt aan je voegen,
wil naar binnen.
In de sneeuw ben je engelachtig
en zij is niet beangstigend, zij lijkt ons veeleer
te omarmen en te beschermen
op onze weg door de stad
Zelfs middelbaar ben je weer even kind.
De sneeuw vangt ons met haar gepeperde adem
en geeft frisse lucht.
Zij komt en gaat en komt weer terug
Zij hoopt zich op zonder
hoop op duurzaamheid
& wenst niet te blijven.
De sneeuw, ik benijd haar,
dat zij zal verdwijnen
laat haar koud
Zij is haar eigen landschap,
met haar coole witkalk
creëert ze
een albasten pracht
trekt zich dan terug zonder klacht.
English Dutch transposition by A.Henslo
Original poem by Deborah Landau, 2018
The Snow Goes to the Gallows of a Warm Grass and What Survives
The deepest redress is a thick and fulsome snow.
Peaceful prevail of afternoon,
looking out at this bluish marvel the air.
The snow realizes you a body, puts on you a hat,
tombs you in its second nature, with consequence
of sepia, a leaking dusky blue.
The snow fumbles at your borders,
wants a way in.
In the snow we are angelic
and it’s not discouraging in fact it is marvellous
when the snow has its arms around us
and we walk the streets as if safe.
You’re a child, even in midlife.
The snow clouds us in its peppery breath
and the air comes fresh.
It comes and goes and comes again
it doesn’t aim for durability
it accumulates for the sake of it
& doesn’t want to last.
The snow, I envy it,
it will vanish
but it doesn’t care,
it’s its own garden,
its own cool chalky paint―
kicks up
an alabaster splendor
then retreats without complaint.