Hinawan niya ang sarili Buhat sa duguang mga kamay. Ang amang pinipitaga’y N-a-p-a-t-i-r-a-p-a! Humahalik sa balkonaheng may agiw.
Siya’y nangingilak ng barya sa lansangan May retasong kasuotan At latang kumakalansing pagka nagkalaman. Siya’y may mapungaw na mata, Musmos na kaawa-awa.
Ang relikyang isinusumpong sa salamin, Panghilamos niya sa umaga’t Pampunas sa sugat Na hindi mahilum-hilom sa selda.
Kinitil niya ang pagtutungyayaw At ang laso’y sinipat sa pagkatao. May ilaw na nakabubulag – Yapak ay sa entablado, Naroon ang susunod na paghuhukom.