Walang halaga ng pintura Ang kayang takpan Ng kalagayan ng inang bayan.
Walang halaga ng tamis ng mga pangako mo ang kayang Magpakalimot ng mga Kalapastanganan na ginawa mo sa kaniya.
Para ka lang isang puta, Na Nag nagsabi akoy iyong mahal, Pero pag gising sa umaga Wala ka na.
Iniwan mo lang akong Umaasa na tayo'y Magkakaroon ng magandang kinabukasan.
Pero wala.
Akoy' niloko mo lang, At pinagpalit sa iyong kabit, Ang pera.
Ikay' walang ginawa Kung hindi gahasain Ang walang laban na Bansa.
Siya ay Ibinugaw mo sa iyong mga kaibigan, Kapalit ang kakaonting piraso ng pilak para makamit ang Panandaliang kapayapaan.
Siya ay hinalikan mo sa pisngi, Sabay tinraydor ng tulad ng nangyari kay Cristo.
Parang awa mo na. Umayos ka na.
Para sa kabataan*:
Ilang Rizal, Bonifacio, Luna, Ang kelangan isakripisyo Para lang Magising ka Sa masakit na katotohanan?
Ilang rebolusyon pa ang kelangan Mangyari Para ikay tumayo Sa iyong trono At gumawa ng pagbabago
Ilang buhay pa ba Ang kailangan ialay Upang ikay Maistorbo sa Pagdudot ng iyong telepono.
Parati mo nalang sinasabi, Na wala ng pag-asa, At kahit anong gawin natin, Hinding hindi na kailan mag babago ang lugar na to'
Ikaw pa ang may ganang mag reklamo, Tungkol sa mga perwisyo Na naidudulot sayo, Ng mga opisyal, Na nakaluklok sa puwesto.
Maawa ka naman sa kaniya, Nanglilimos siya ng pag mamahal sa sarili niyang lupa*.
Kaya may tanong ako sayo, Sa inyo.
Ayaw mo ang nakikita mo? Edi, baguhin mo.
A poem written for AComm's Vocal Youth. My thoughts about the government and the youth. The Philippines have been personified as an abused wife and the government as an abusive partner.