coffee and milk
sand and sea
night and stars
flowers and rain
you and i-
the perfect blend.

dreaming of coffee dates
and your hand crawling towards mine
and a love
dreaming of watching sunsets
next to you, and your fingers tangled in my hair
and a love
dreaming of you, singing songs in my ear
and a love
dreaming of the way your arms
will feel around my waist
and a love
dreaming of your eyes, lit up by your smile
and a love
dreaming of not wanting to hide from you
and a love
dreaming of a love
and a love
and a love.

kiss me under the bougainvillea tree
let the leaves fall on our heads
as our lips hesitantly touch
and one pink leaf will land on your nose,
and our lips will curve into a rhyming smile

What I'd give to see that one weekend all over again
In a film
or perhaps read it in a novel
ㅡa year's worth of tears to feel the warmth of that riverlike stream again and a half-year's worth of winter in his eyes

a half year's worth of anguish to have him watch me fall asleep in a cold rainy night again and tuck me in for a month's worth of his familiar warmth.

a month's worth of thrown up food to get a taste of the liquor in his lips once more, to get intoxicated by his touches' week's worth of sweet summer in September.

a week's worth of disappointments just to have him light up a day's worth of my cigarettes again.

anything.

or maybe a few more sticks will do.

i don't want you to get lost
looking for me
i want to stand in the middle of your heart
to be the brightest star
i want you to see me
i don't want to hide

Find solace in solitude,
There is no shame in that.
We are unknown to ourselves
An ocean to which we delve.
Scarcely coming up for air,
Entangled in fathoms
Whirlpools of despair.
Waves of introspection
Spare us shallow reefs,
Yet cast us into darkness
And the horrors of the deep.

A time from now, we'll put the French Riviera to shame
with the spellbinding travesty
of our *******;  

The stars that grazes the Monte Carlo sky must realize that they've never even really shined once they witness how my eyes will glisten with rapture as you taste me for the very first time.

Oh, we'll hush the musicians of Vienna with the rhythm of our moans, the terrifying yet invigorating song of your gruff voice begging for more.

As we succumb to each other's biddings, the world shall be left helpless with no other choice than to watch.

(A tagalog poem)

ㅡ

Tyaka na lang kita papansinin,
kapag kaya na kitang bigyan ng isang
matamis na ngiti gamit ang bibig na hindi
nangangamoy usok ng sigarilyo.
Tyaka na lang kita kikilalanin,
kapag kaya ko na ring kilalanin ang sariling tinig at hindi ang sigaw ng mga demonyong nangungupahan sa aking isip.
Tyaka na lang kita tatawagan,
kapag kaya ko nang alagaan ang aking katawan at muli na akong natutulog
bago pa magpalitan ang araw at buwan.
Tyaka na lang kita iisipin,
kapag ang tanging kinakatakutan ko na lamang ay ang pagkakawalay sayo
at hindi ang maaari kong gawin sa sarili
oras na maiwan nang mag-isa sa kwarto.
Tyaka na lang kita papakatitigan,
kapag ang aking mga mata'y hindi na pagod, namumugto, namumula.
Tyaka na lang kita kakausapin,
sa araw na pag-ibig na ang aking bukambibig,
sa oras na kasiyahan na ang nasa isip
at hindi kung paanong tali ba ang gagawin sa gagamiting "lubid".
Tyaka ko na lang hahawakan ang iyong kamay,
kapag naghilom na ang mga hiwa at sugat na ginuhit, inukit sa pulso,
kapag ang isip at kalooban ko'y
muli nang nagkasundo.
Tyaka na lang kita hahalikan,
kapag kaya ko nang talikuran ang mga bote ng alak kapalit ng dampi ng iyong labi.
Tyaka na lang kita yayakapin,
tyaka ko na lang hahayaan ang sariling
maranasan na iyong mahagkan,
kapag muli na akong nakakakain ng tama, sa tamang oras.
Kakayanin mo kaya ang maghintay kahit magpa-hanggang kailan?

At patawarin mo ako. Patawarin mo kung ano ako. Patawarin **** ito ako.
Patawarin mo ang kototohanan na
binubuo ako
ng kalungkutan at kaguluhan.
Patawarin **** kung minsan
kapag bumuhos ang luha
ko'y mas malakas pa sa ulan.
Isang araw, aawit ako
ng awit ng pananalig at katiyakan.
Susulat ng tula na naglalaman ng kasiyahan.
Ngunit sa ngayon,
dasal ko'y patawarin mo muna ako.

Giliw, tyaka na lang kita iibigin...
kapag kaya ko na ring ibigin ang aking sarili.

Ang gabi ay hindi dapat maging kaibigan ng delubyo. Nangangambang baka sa isang sulok ay may nag-aabang na demonyo. O baka sa likod pa natin mismo.
Saksi ang dagat at bundok sa pananaghoy ng bagong umaga.
At sino ang hindi makakaamoy sa pagsabog ng mga tala?
At nasaan ang gabi, ang inaakalang tanging katuwang?
Kasiping ba ng mga pangarap para sa bayan na siya nang nilamon ng digmaan?
Lumuluha ang bawat lawa at nagtatanong ang mga talon; makakaahon pa ba ang nalunod na tuwa't pag-asa ng kahapon?
O baka ang tuwa ay siya na'ng hinigop ng langit. Pinagtatawanan na tayo ng langit!
Sa mga dugong dumanak at ang naglalakasang pagtatangis na tila ba isang bulong sa bingi, tama nga't hindi ko kaibigan ang gabi.
Ganid ang gabi, palaging uhaw at nasisidhi sa kasawian.
Ang ngalan ng may akda ng munting tula na ito ay "delubyo".
Paminsan minsan maaari nyo ring tawaging demonyo.
Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa, sa sulok ay hindi na magtatago. Haharap ako para tingnan ang bawat isa sa inyo sa mata. Sa dangal. Sa diwa. Sa puso. Sa dasal. At kakalabanin nyo dapat ako gamit ang mga ito... hanggang sa pag-usbong ng bagong umaga.

Pula, bughaw at dilaw laban sa kadiliman.