.ο έρωτας, ένα άχρηστο τραπουλόχαρτο
που μόνος, εξαργυρώνεται
στον χωρισμό,

κι’ εκεί ανθίζει, κι’ εκεί ανέρχεται
στους εφιάλτες, στα γδαρσίματα,
σαν ένα τρένο, που βρίσκεται  πάντα μπρός..

Τα πρωινά
Μ.Π

Κι όμως




γράφουν για τον έρωτα
για τον θάνατο και για την ζωη

κι όμως η ποίηση βρίσκεται στην καθημερινότητα
το περπάτημα
τα βλέμματα

η κίνηση των χειλιών καθώς χαμογελούν ανεπαίστητα
καθως απλώνεται η γης και μειδιά

ο αέρας ανάλογος
και οι άνθρωποι
ν' αντιδρούν


Η ζωή μόνη της πάνω σε ένα πατίνι
τρέχω μαζί της χωρίς ρολόι
είναι το ποτήρι που γεμιζω
ο ήλιος είναι παρών σήμερα
περιμένει να πιώ.







                                     η απουσία μετρά
 
 
 
α
τα σχήματα τετράγωνα
το βλέμμα στρογγυρλό
αλλάζουμε θέση
 
β
γεμίζω το καινούργιο τετράδιο
γράφει το χέρι το δεξί
αντίχειρας ανάμεσα
σε  παράμεσο και δείκτη
 
γ
το αιώνιο χαμόγελο
 




====
Τα πρωινά
Μαρία Πανούτσου 12/05 /20
Αδημοσίευτο

Σαν πεταλούδα Βαδίζω τον χρόνο/
νύχτα με νύχτα /
κάθε  πρωί/ μια  νέα πεταλούλα/
  υφαίνεται/
μέχρι το επόμενο σκοτάδι/
κάποιο φως
θ αφανίσει καίγοντας /
                    τα λεπτά φτερά της/



maria panoutsou

'with allegro way  and steps we follow our destiny'
                                                                                M.P



Α: Τι κάνεις τώρα;
B: Συνηθίζω στην ιδέα ότι δεν υπάρχω
ότι μια άλλη ύπαρξη, μια γυναίκα
που προσπαθώ να εξοικειωθώ μαζί τη,ς
με βοηθά να τελειώσω
κάποιο ημιτελές δικό μου

και στην πρώτη κραυγή
και στην τελευταία
και στον δρόμο
που μας αναλογεί
μόνοι
μόνη μαζί με άλλους
τι φρίκη συμπόρευση
στο κύμα στην ακροθαλασσιά ναι
κάθε μεγάλη στιγμή καταδίκη μου
και κάθε πικρή στιγμή του διαβόλου που με κυβερνά
και οι άγγελοι μαζί και αυτοί αχταρμάς από άυλη ύλη
μόνο μια ενέργεια μένει να αγαπήσω έτσι  το τίποτα

Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου 1966
( surrealistssalonik  Κατηγορίες,Προς τιμήν του Αντρέ Μπρετόν 

 25 Σεπτεμβρίου, 2018)




Αγαπητέ Andre


Αναρωτιέμαι

Αναρωτιέμαι/η μυρωδιά της μασχάλης σου/

θαμπορούσε να  με ζήσει και μόνο..



Αν η ρωμαλέα  σκοτεινιά /που αντικρίζω  στα σκέλια σου/ τα μάτια μου να’βλεπαν και μόνο/



Αναρωτιέμαι  τι είναι αυτό που κατέχεις/ και  που εμένα μου λείπει /



Αναρωτιέμαι /αν τα δυο χέρια  και τα δυο  σου χείλη / μπορούν να κρατήσουν  ορθό / ένα σώμα/



Αναρωτιέμαι/ αν η τροφή σου είμαι εγώ  /και μπορώ   την πόρτα της καρδιάς  σου  /ανοιχτή να κρατώ/

τι θα μου’λεγες τις νύχτες του χειμώνα /





Αναρωτιέμαι γιατί σε κάθε σου λέξη /βρίσκω ένα   πούπουλο  σε χρώμαωχρό/

να γαργαλάει το  δέρμα μου  /έτοιμο  κι’ αυτό/ να σου δοθεί/

Αναρωτιέμαι/

γιατί  / αφού  σ’ αγγίζω/ μια βελόνα είσαι θανάτου/





Πράξεις

Θα μπορούσα να γευτώ  την σάρκα σου στα δόντια μου/ και το αίμα σου να ρέει  πάνω στο σώμα  μου/ δροσιά αιώνια /θα μπορούσα/



Τo ακούμπημα στο στήθος μου/  επάνω στην κοιλιά /ανάμεσα στα πόδια μου/ να  σε  κρατά  σφικτά/



Σ’ ένα κουτάκι ζωγραφισμένο με μελάνι / έβαλα  λίγο από τα υγρά σου / χθες/καθώς  άφηνες  ζεστό ένα σώμα  /   και με τον χρόνο/ κεχριμπάρι θα γίνει/ κόσμημα/ένα προσκύνημα/ στο λαιμό/ στο στέρνο  μου /σημάδι βαθύ/

Άφησε τον χρόνο να περάσει επάνω μας αγαπημένε μου /ν’ αφήσει μια γραμμή /ατέλειωτου πόθου/  να σε κρατά  από’τα  χέρια και από τα’ πόδια/ να σε κρατά απ’ τα σπλάχνα/ απ’ το μήλο του Αδάμ  /να σε κρατώ / και να μη μου φτάνει/



Προς τα πού  είναι η ανατολή και η δύση  πες μου /να στείλω  μηνύματα και ξόρκια / ν’ αφανίσω ότι αγάπησα/



Επίλογος



Je  suisune femme  amoureuse

une femme/ totalementheureuse/

ettotalementtsiste

Viens: de:

PRENDRE

ENTRE

COMPRENDRE

RE- JOINDRE

DEFENDRE

VENDRE

ATTENDRE,

PRETENDER



Andre
Ο ΈΡΩΤΑΣ  ΕΙΝΑΙ ΔΆΝΕΙΟ.  ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ



Μαρία Πανούτσου

Αγαπητέ Andre



Αναρωτιέμαι



Αναρωτιέμαι,



αν η μυρωδιά της μασχάλης σου,



θα μπορούσε να  με ζήσει και μόνο.



Αν η ρωμαλέα  σκοτεινιά,



που αντικρίζω  στα σκέλια σου,  



τα μάτια μου να’ βλεπαν και μόνο.



Αναρωτιέμαι,



τι είναι αυτό που κατέχεις,



και  που ’μένα μου λείπει.



Αναρωτιέμαι,



αν τα δυο χέρια  και τα δυο  σου χείλη,



μπορούν να κρατήσουν  ορθό ένα σώμα.



Αναρωτιέμαι,



αν η τροφή σου είμαι εγώ  και μπορώ,



την πόρτα της καρδιάς  σου, ανοιχτή να κρατώ,



τότε, τι θάλεγες τις νύχτες του χειμώνα.



Αναρωτιέμαι,



γιατί σε κάθε σου λέξη,



βρίσκω ένα πούπουλο  σε χρώμα ωχρό,



καθώς γαργαλεύει το  δέρμα.



Αναρωτιέμαι,



γιατί  αφού  σ’ αγγίζω,



μια βελόνα είσαι θανάτου.



Πράξεις



Θα μπορούσα να γευτώ  στα δόντια μου,



πρώτα την σάρκα σου.



το αίμα να ρέει πάνω στο σώμα  μου,



δροσιά αιώνια, θα μπορούσα.



Τo ακούμπημα,  στο στήθος



επάνω στην κοιλιά,



κι’ ανάμεσα στα πόδια.



Σ’ ένα κουτάκι ζωγραφισμένο,



μελάνι εδώ κι’ εκεί,



λίγο από τα υγρά σου



σπονδή και νόστος,



χθες, καθώς  άφηνες  ζεστό ένα σώμα,  



κεχριμπάρι θα γίνει,



κόσμημα, προσκύνημα,



σημάδι βαθύ.



Άφησε τον χρόνο αγαπημένε,



χαράζει,  ουράνιο τόξο,



ατέλειωτου πόθου,



στα  χέρια, στα πόδια,



στα σπλάχνα, στο μήλο του Αδάμ,



και σε κρατά.



Προς τα πού δύει ο ήλιος,  



το τελευταίο μήνυμα να στείλω.



Επίλογος



Je  suis une femme  amoureuse



une femme  totalement heureuse



et totalemen tsiste



Viens: de:PRENDRE



ENTRE



COMPRENDRE



RE- JOINDRE



DEFENDRE



VENDRE



ATTENDRE,



PRETENDER



Μαρία Πανούτσυ



2019  Αγαπητέ Andre Β΄ εκδοχή σε συνεχή εξέλιξη







https://surrealistsalonik.wordpress.com/2018/09/25/τετάρτη-28-σεπτεμβρίου-1966/  H ΠΡΩΤΗ   ΕΚΔΟΧΗ

Ξεριζωμός Της Γλώσσας

Μέχρι να ειπωθεί η αλήθεια

Ποια Αλήθεια;

Κανείς δεν την ξέρει.

Καμώνεστε πως  την ξέρετε.

Κοιτάξτε  τα πουλιά

Πως Πεθαίνουν…

Με Χωρίς Απορία.



Ψάχνω  τις ρίζες μου

από

ονόματα

αναφορές

συνδυασμούς



ποια είμαι, τι τρέχει στις φλέβες μου

αίμα ή νερό

άσπρο, κόκκινο, μπλε



καθώς κοιτάζω τα  χέρια μου

το υγρό μοιάζει με μπλε



το δέρμα μου διάφανο

μ’ αφήνει να δω

την πορεία της κάθε φλέβας

την ακολουθώ

και της υποβάλλω

τα μυστικά μου

Η ροή ξεχειλίζει σε άνοιγμα
ίσο με μια κοφτερή ηλιαχτίδα
Το βουνό αναλλοίωτο στον χρόνο τον ανθρώπινο
σκιάζει το σπίτι που μένει μελαγχολικό
και άτρωτο από κάθε μάτι κακό


Μαρία Πανούτσου

ΑΤΕΛΕΣΦΟΡΟ
Μαρία Πανούτσου

                                                      ­      Όχι άλλες αλλαγές προς
                                                                ­  το παρόν παρακαλώ…..
α,

ολούθε πυκνό σύννεφο
μέσα ένα άδειο φλιτζάνι του καφέ
στο πιάτο ένα  ψίχουλο

έξω μια αδιαφορία
παραδίπλα ένα άδειο αυτοκίνητο
στον ουρανό ο ουρανός

στα σκουπίδια πεταμένα ρούχα και μποτίλιες
στο πεζοδρόμια μια ανατριχίλα
στην πλατεία ο κόσμος ελπίζει

στα μάτια μου ένα φως περιμένει
στα χέρια μου ένα χάδι έμεινε μετέωρο
στα πόδια μου μια ασάλευτη διαδρομή

στο μυαλό μου όλη  η γης
στη καρδία μου ένα χαμόγελο ενός αγνώστου
στο σώμα μου η ζωή

όλα είναι στην εντέλεια
δεν επιθυμώ να αλλάξει τίποτα
αυτός ο κόσμος είναι  ο δικός μου


εκεί πέρα μακριά μυρίζει κάτι άσχημο
εκεί πέρα από τον ορίζοντα βλέπω ένα πεσμένο σώμα
εκεί πέρα από κάθε  όριο ακούω ένα βρόγχο

επίλογος.





β.

                                 Προμη- θεϊκή γυναίκα  



                           εγώ… και η άλλη πλευρά του φεγγαριού »



As τελειώνουμε με αυτό το βάσανο/αυτό το βάσανο / ας το αφήσουμε πίσω /να μας κυνηγά και να μην μας φτάνει/

μαμάδες/ μπαμπάδες/ αδέλφια/ το σόι/και την κοινωνία μαζί / και εσείς οι άλλοι (les autres ) /η κόλαση του Δάντη/αυτό το μπέρδεμα. .. paroles …paroles…

ποιος έχει την δύναμη να ξεδιαλύνει /την ‘Κόπρο του Αυγεία’   ας αρχίσαμε λοιπόν / από την ώρα του Αδάμ και της Εύας/ και ας έχουμε για βάρος το δικό μου μόνο /

να σέρνω στις πλάτες μου /το μόνο αμάρτημα/της ανθρωπότητας / σαν τον άτλαντα/ και σαν τον Προμηθέα εγώ/μόνο εγώ /Προμηθεϊκή γυναίκα εγώ,  

αφού έτσι το θελήσατε  εσείς/ οι αρσενικοί αυτής της γης /να είναι το δικό μου /και του καημένου του φιδιού/το φταίξιμο/τι σας έφταιξε και αυτό το καημένο το φίδι..



ας μιλήσουμε για την  άλλη πλευρά λοιπόν  την πλευρά που συρρικνώνεται κάτω από τις φιοριτούρες του SAVOIR VIVRE  και επειδή ο ‘ άλλος ’  δεν είμαστε εμείς / και για να γίνουμε  ‘ ένα ’ / ο έρωτας έρχεται και  ταπεινώνει με ορμή ότι κατέχουμε / όμως / μέχρι να καταλάβουμε τι συμβαίνει/ έχει φύγει ο έρωτας και είμαστε πάλι όχι ταπεινωμένοι / αλλά και μόνοι/



γ.

Εύα ένα δένδρο και μια ευχή

Πανδώρα

Ένα κουτί και μια μικρή σαύρα

Avec notre passé pour guide
On se devrait d'être lucide.....


Η πιο αληθινή χειροπιαστή  στιγμή/ ενός  έρωτα έιναι το τέλος του /

αυτό  το κενό / στον χώρο του  διαφράγματος/

η ελευθερία  και το άγνωστο που περιμένει/  όσους  ζήσανε για λίγο μαζί/

ένας κόσμος άγνωστος /που μπερδεύεται με τις αναμνήσεις/

ο πόθος που  δεν  τελιώνει /και σαν χταπόδι  επιζητά το πνίξιμο του κορμιού/

όμως  η απελευθέρωση  / που ακολουθεί είναι ένα δώρο  άδωρο/

καθώς   η μνήμη πιο ισχυρή και από τον έρωτα/
μπερδευύεται στα πόδια μας τις  νύχτες/

και σβύνουν της μέρας /κάθε προσπάθεια για  σιγή/

αγάπη τι σημαίνει δεν γνωρίζω τον εαυτό μου περιφέρω
και γονυπετώ τρυφερά λουλούδια στο πέρασμα μου
μαραίνονται το θάνατο φέρνω και αισιοδοξώ και αν
κάποια νύχτα ναι νύχτα σκαλίζοντας το χώμα σε βρω
σε μυρίσω μη φύγεις ψιθύρισε τη λέξη συνάντηση
και εγώ θα ακολουθήσω ή ήδη μου την ψιθύρισες και εγώ
προσπέρασα τυφλή, μουγκή, στυφή, γονυπετώντας τ’ άστρα




Καλέσματα
©Μαρία Πανούτσου

Φαίδρας προς Ιππόλυτο

Γυμνή μπροστά σε δύο άνδρες.
Να ζήσω ή να πεθάνω.
Η απουσία ρούχων με εκφράζει.

Για Δες!
Μια στιγμή αδυναμίας
και το όραμα της ελευθερίας

παγώνει.

Δεν αναρωτιέμαι πια για τίποτα.
Μοναχικός ένα δρόμος
ξανοίγεται μπροστά μου.
Αναζήτηση της ηρεμίας.
Μιας και μόνης.

Εκείνη, με το σώμα αγνό από πάθη.

Δρόμος σκοτεινός και τρομαχτικός
αφού τα δυο σου μάτια, ίδιοι φανοί,
θα λείπουν απ’ την ζωή μου.
Μοναξιά ήρεμη καλώ να με ακούσει.

s.o.s

Πριν είναι αργά και η θέληση
για θάνατο, με πλησιάσει.

Σε λίγο αυτό το γράμμα,
η πιστή παραμάνα, θα παραδώσει.
Σκυφτός θα την διαβάσεις.
Σε λίμνη θα την δώσεις,
τροφή των ψαριών, το ξέρω.
Μα πριν, κάθε κόκκο φιλίας δικής μας,
να εκτελέσεις, σπονδή, στην θεά Αφροδίτη.

Coccinella, mia amica


Κάποτε έσμιξαν για λίγες μέρες,
δυο πασχαλίτσες.

Τυχαία,
πάνω σε ένα ανθισμένο λουλούδι,
που μόλις είχε στεγνώσει τα πέταλά του,
απ’ την ανοιξιάτικη βροχούλα.

Αφέθηκαν εκεί.
Και έτσι πέρασαν στην αιωνιότητα.

Μαρία Πανούτσου
Ρεμβάζοντας

Αθήνα - Απρίλιος 2020



Τον καιρό του κορονοϊού, θυμάμαι εγκλεισμούς ανθρώπων.

Ο εγκλεισμός είναι ανθρώπινη ιδιότητα

--

Στον ζωγράφο Νικόλαο Δραγούμη
1874-1933
Aυτόν τον αδικημένο

…..Στην Προβηγκία, στην Προβηγκία.
Κάτω απ’ τον ήλιο να σου θυμίζει Ελλάδα. Φτωχέ μου ζωγράφε. Βρήκες το χρώμα και τις ξεκάθαρες γραμμές,την αθωότητα που ο θεός χαρίζει,την προδοσία που ονόμασες αγάπη. Φυλακισμένος εξ αρχής, φυλακισμένος πριν από όλα. Ξεριζωμός ψυχής.

Μικρές κουβέντες, μικρές ψυχές, δοσμένες στην χρησιμότητα σε πρόδωσαν. Και εσύ σεβαστικός, καρτερικός, μέχρι που το έρμο μυαλό σου ξεσπάθωσε επάνω σου, σαν τον σκορπιό που αυτό- δηλητηριάζεται, μάρτυρας εσύ του εγκλεισμού, εσύ ο μοναδικός.


αχ Νικόλαε,
πως η ψυχή μου σε νοιώθει
και ένα δάκρυ για σένα κυλά

το γυμνό ηλιοκαμένο
κορμί σου, σχεδόν σαν μούμια
ένα τοτέμ
κάτω απ’ το φως
μια άλλης πατρίδας

Φόντο ο ασβεστωμένος τοίχος
της χτισμένης καλύβας,
γίνεται ένα με τα Φαγιούμ
ένα, με τις εικόνες των αγίων
ο αποτυπωμένος σε σελιλόιτ
εγκλεισμός σου

Αλήθεια, να ρωτήσω ήθελα..
ποιο ήταν το μυστικό της αντοχής σου;
και έγινε ο εγκλεισμούς το χάρισμα για σένα;

αχ Νικόλαε,
εκεί που σεργιανά η ψυχή σου
άκουσε τι σου λέω..
έζησες πιο πολλά και ωραία
απ’ ότι πολλοί άνθρωποι
ησύχασε την ψυχή σου τώρα …

(σου άνοιξαν πόλεμο και εσύ δεν τον αναγνωρίζεις
νόμισες πως πόλεμος σημαίνει μόνο πείνα και αίμα)

Καθώς σου γράφω,
σφηνώθηκε στο μυαλό μου, η ημερομηνία του θανάτου της Λύντιας*
- γιατί άραγε -
το 1941 που ήρθε και η ολοκλήρωση της επίγειας ζωής σου.

Επίλογος

Ίσως η παγωνιά, η παγωνιά, η παγωνιά, είναι η απάντηση στην παγωνιά.
Οι απλοί των λαών του κόσμου, αν τους αφηγηθώ την ιστορία σου, θα κλάψουν και αυτοί.

….Εσείς οι αισιόδοξοι φέρτε μου πίσω τις ψυχές που θυσιάζετε. Εγώ πάντως χώρισα τους ανθρώπους σε δυο κατηγορίες. Σε εκείνους με τα στάχυα στην αγκαλιά και σε εκείνους με τα δρεπάνια στα χέρια.

--

Όλα αυτά που μου δίνεις απλόχερα
Kαι τα μοιράζεις με ένα πνεύμα άτιτλο
Σε νέους και γέρους, παιδιά και νεράιδες
Θέλω να τα φωνάξω, όπως, ένα ευχαριστώ
Που βγαίνει μαζί με τα μάτια μου, προς το φως
Θα συναντηθούμε στην άλλη ζωή,
νέοι και οι δύο
Θα φαγωθούμε σαν τα πεινασμένα ζώα,
Θα αιματοκυλιστούμε,
μέχρι να σταλάξει λίγη ησυχία
Θα με πιεις, σαν καθάριο πηγής νερό
Και εγώ,
θα σε ακούω με τη στρογγυλή κοιλιά μου
Τότε ζωή και θάνατος, θα είναι ένα
Μηρυκάζομαι, το πνεύμα που με καλεί
Αφήνοντας πίσω μου τον λαμπερό κόσμο
Αυτής της γης, που τόσο την νοσταλγώ
Είπα να μην φοβηθώ, αυτό, παρακαλώ μόνο
Να συνεχίσω, κι ας χαθώ όπως οι γυναίκες
Που πρέπει να λέγονται γυναίκες, αυτές γνωρίζουν
Ο δρόμος του γυρισμού είναι μόνο στα όνειρα μας
Αιλουροειδής, πολύχρωμος, με μια φωτογραφία noir
Παραμάσχαλα ένα μπουκάλι με, μήνυμα για το μέλλον
Που πρέπει να σταματήσει αυτό το ποίημα δεν γνωρίζω
Γνωρίζω μόνο να αγαπώ,
Γεννήθηκα για να αγαπώ κι όχι να μισώ

Περπατώντας στην ******* gate λίγο πριν σε ανταμώσω



©Μαρία Πανούτσου



Αντιγόνη Σοφοκλής

α



έφυγε το πουλί

τα ψίχουλα στο πρεβάζι



ένα φτερούγισμα ακόμη

μια τελευταία ματιά



δεν αντέχεται ο πόνος

της πραγματικής αγάπης



αφήστε με να το πω

με τον πόνο αυτόν



κινώ ουρανό και γη

κινώ και τα όνειρα τα ξεχαρβαλωμένα







β



μου το υποσχέθηκες, θυμάσαι

με καθησύχασες, θυμάσαι

με απλά λόγια, θυμάσαι



τα λόγια είναι ο καθρέπτης

της κάθε διαδρομής

της ερώτησης και της απάντησης



τα χτενίζουμε τα λόγια

όμως αυτά ξεγλιστρούν

και λένε την δική τους ιστορία









γ





ξύπνησα – κενό

η εικόνα – καθαρή



πόσο μακριά χέρια είχες

πόσο μεγάλο στόμα είχες



πόσο μεγάλα μάτια είχες

πόσο μεγάλο στέρνο είχες



πόσο μεγάλη καρδιά είχες

για να με φτάσεις





μα κι ο λύκος δεν είναι πια εδώ





δ





η κοίτη στέρεψε. το κατάλαβες

ο ουρανός χαμήλωσε, το είδες



το νερό ΧΎΘΗΚΕ στο κράσπεδο

η νύχτα μίκραινε, μέρα με την μέρα



και εσύ πάνω στο ΆΛΟΓΌ ίδιος

Δον Κιχώτης, μας χαμογέλασες

logos

a source and containers
with gargling water for a day
short-distance tracking
ritual in green icons
ears enlarged in feathers
listen to the foliage
water - birds and the heart
speak with slogans -
as I spoke to the trunk
tall tree
my own planted child
I did not know fear then
I learned him in the crowd
without air without *****
an insult that sweeps


epilogue

… ..As if they were cold
I only accept visits to the kitchen
whitewashed- to remind
the paradise that goes out
as with frame, wet board-
outside and under the shed
swallows the nest of swallows
the weather got cold… ...

To Olivia

I am of this world
Α walker  with out hat
Νot man not woman
With breast not  
With  ***** not
Eyes  and ears with me
Breaith and  smiles with me
Warm my days with  silence
Cooking and  knitting with  saturation
Who are you ?
Why you want to order me ?
I need no one
I am ready to die
Is this that you ask?

©Maria Panoutsou

Glory is just a name

Birth is not

Death is not







Metamorphosis to a pic,

late night  yesterday,

have been decided.




I was thinking of  the children

-miss them

missing, as a long happy breath.  



Imagine the moment of exodus

when words became difficult to collect them,

and a spirit without flame appears.



Serenity  around  the clouds,

today  with little drops of  rain

in my window.




Maria Panoutsou- English verses
2019

deny  humidity/  nether  drought
balance  tears in the eyes niche /
to stand patiently/waiting  
fear  out/  the right  moment/

ούτε υπερβολική υγρασία /ούτε υπερβολική ξηρασία
αλλά δάκρυα στην κόγχη των ματιών/ να στέκουν υπομονετικά
να περιμένουν χωρίς φόβο την στιγμή/

Feminas
Are like birds without winds
Still a dream without reality
Until the hawk can bring
an earthy stony thermal
over their heart

στους ήχους μιας μουσικής

δυο βήματα προς εσένα
αρκούν να ξεδιπλώσουν
θάλασσα και ουρανό μαζί
στα πόδια μου μπροστά

εγώ
τόσο καλά κρυμμένη
πεισιθάνατια
και εσύ
δώρο από δένδρο της γνώσης

τι σημασία έχει

τι θα ήθελα

σημασία έχει ό τι συμβαίνει
κάθε στιγμή
της μέρας
και της νύχτας
απρόσκλητο

Μαρία Πανούτσου
20 June 2018

Maria Panoutsou


Glance Story
Third  Version 2018-2019


And pray to God
to have mercy upon me
M.P

I am with him
city is not so cold.

Time is a game,
for children and lovers,
space, is game for stars,

Moving between places,
to find an easy corner,
for our naked bodies.

A little peaceful venue,
for our eternity,.

I collect flowers, for him,
he is preparing
paper, for me  to write
a story.

We smile, as we are walking
having inside our glance,
the face of each other.

How easy Winter is,
when you love someone.

Not the  NEABHOUR ‘S  love  
Or  the utopia one,
Or  like  an insect,
who is flying around the  noise,
and not be able to any one  
to catch it.

For this ‘winterlove’ of mine,
cause,  
Is a love near to  nothingness

~*~
Maria  Panoutsou,

HESIONE*

Shut in her room with the scent of roses
pounded with wet stones
picked one by one from the riverbank and shining still,
Hesione struggled to remove the clasps
which she placed on a piece of cloth weaved by her grandma.

Days later she lay in bed wrapped in a sacred vestment.
Secret hopes torpedoed her body
and for a moment removed the clasps from the groin.
All worthless.

People were buried nearby.
The freshly-dug graves smelled of tamarisks.
She and the Thoans scanned the sea.
Nothing reminded one of who she was and why she mourned.
She forgot all about Hercules, thurifications and joys never to be.
Now all worthless.  


POEM  FORM THE COLLECTION SALUADER
BY  MARIA PANOUTSOU  TRANSLATED IN ENGLISH BY GIANNIS GOUMAS

homee come on dit   Salut

l 'homme
l' homme
                           toujours

l' homme

mon homme

Maria Panoutsou

Place to stay  
out to wonder
Place to announce
the yes and no
To look and feel alone
with an echo
Outside on the streets are people walking
Inside the warmness of neutrality
You hesitate to rest or to activate the will
Illision accepteble without methermineia

Maria Panoutsou
Barbican  London host area  January 2016

Portrait

HOW   TO....


If I knew how to stand
how to walk
and if the sky broke in two
just for me
over my head
and all the hidden presents
waters that mingle, in river and sea
how beautiful they look faded
lamps and stars,
then
I would have bathed, my body my hair
and that it defines me,
small bitter and tender
and faced the fire,
with words
to quench her.


(Maria Skoularikou Panoutsou)


Translated for Greek  by me   and  diligence by  Jim Musics

το πιθάρι στην γωνιά
κι’ η μνήμη σκορπισμένη,
άδειο δωμάτιο μικρό


κύριε ανθρώπων κι΄ όλων των πλασμάτων
πλησίασε   και άφησε  ευλογημένη,
εμένα, την ταπεινή σου  δούλη

πηγάδι που άνοιξε μπρος μου  στεγνό,
κορμί κουλουριασμένο,
σε ίδιο σχήμα χωρά

σου δίνει ορμήνιες,
και σβήνει  την δίψα,
την άτολμη λύσσα

τίναξε τις ριπές των λόγων σου,
και τράβηξε μακριά στο  ξέφωτο,  
κι’ εκεί,  και άφησέ με  

Λίγος  ο χρόνος  του ανθρώπου  
και μόλις  προλαβαίνει  
κύριε ανθρώπων και όλων των πλασμάτων


hymn  1

maria Panoutsou

δικό μου είναι το πρόσωπο /

και ό,τι θέλω το κάνω /

το χθες και σήμερα δικό μου πάλι/

το όμορφο και το άσκημο εγώ ειμαι /

παρούσα ή απούσα /

σε κάθε τι υπάρχω /

κρατώ  ό,τι καλό

και με κρατά  και αυτό

χέρι με χέρι

ματιά με ματιά

και λόγος με λόγο

I   αm Dorian Gray  

                                            
                                              
“You will always be fond of me.
I represent to you all the sins you never
had the courage to commit.”
― Oscar Wilde,


Dedicated to  Θεόδωρος  Μπασιάκος



I am Dorian Gray, nothing can stop me
Until, one day,
I found my  love inside a box of chocolate
«Open the box» the box shouts to me.
I thought I was clever enough
and I laugh on him.
So the box opens  by  himself and
from inside, a prince appear.
«What can I do for you Dear prince»
I said.  
He replies with a joyful glance to me.
And then he touches my breast,
and I become red of shy.
I loved him at once.
And take his  hands.
We were happy but one night,
my love finds me dead under the bed.
And he took me out near the sea,
where he gave me  a one and two and three, times  
the kiss of life, and a cup of tea
I am Dorian Gray and no one will stop me.
Only  my love, who knows how to  kiss
and how to make the tea.
He is my man and I am Dorian Gray.

©Maria Panoutsou

Από  την συλλογή  ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ

Είμαι  η Αντιγόνη και όχι ο Ελπήνορας

Je suis Antigone oui,  moi
Je suis morte  oui  je ne vis plus  je vivais
Maintenant je suis morte mais  de temps en temps
je viens   et je reviens avec moi / j ‘amène le désir  
de vivre encore une fois / mon corps frémit de nostalgie
de poser de questions tant  des  questions tant des réponses
c’ est un chemin  triste mon amour  pour vous
Je suis morte oui  je ne vis plus/ Je vivais
mais de temps, en temps  je  reviens
à  travers  vos désirs  vos  aspirations vos appels  
c’ est vous qui me faites   venir   ici / et moi  
moi/ le rien et vous les tous
c’ est pour cela   que je  reviens    
je  suis  ici  encore une fois
pour  plaire , sentir,   danser  et  chanter  
comprendre et aimer,  encore une fois    

                   

©maria panoutsou    Mάιος  Ιούλιος 2016
http://mariapanoutsoupoetry.blogspot.gr/

a foot under the sea /
the other /
touching the chest of a humn being/

one hand showing  the sky/
the other feeling my belly/

the one eye  glance the grown/
the other eye / looking  inside me/

my body lay down /
lying as dying/  



morning verses  Kea '19 Maria Panoutsou

Maria Skoularikou- Panoutsou – Μαρία Σκουλαρίκου- Πανούτσου

Lady Godiva,

αρκεί που με αγάπησες
για μέρες,
μέρες γεμάτες από ένα σφρίγος αναμονής
αναμονή, για αγκάλιασμα
για βλέμμα κατευθείαν
στην κόρη των ματιών.
απουσιάζω από τα όνειρά σου
όμως εσύ με επισκέπτεσαι ταχτικά
σε διάδρομους με χρώματα
ξεκολλάς από τον τοίχο
σαν ταπετσαρία σχισμένη
θα περπατώ πάνω στο σώμα σου
και θα τρέφομαι από το αίμα σου
σαν μια μικρή ξεχασμένη ψείρα
που ξέμεινε από ένα σμήνος
κάποτε,
σε αποθήκη με στάρι σαπισμένο
ο αέρας με καλεί, για έναν περίπατο,
ως την επόμενη αυγή που θα βρω το θάρρος
να περπατήσω σαν την Lady Godiva,
διασχίζοντας στην πόλη που με γέννησε.

(από Στίχοι 2019)

Lady Godiva,

è sufficiente che tu m’abbia amato
per giorni,
giorni colmi di vigorosa attesa
attesa, per l’abbraccio
per sguardi diretti
alla pupilla degli occhi.
sono assente dai tuoi sogni
ma tu mi visiti spesso
nei corridoi colorati
ti stacchi dal muro
come carta da parati strappata
camminerò sul tuo corpo
e mi nutrirò del tuo sangue
come piccolo pidocchio dimenticato
rimasto indietro dallo sciame
una volta,
in un magazzino di grano marcio
il vento mi chiama ad una passeggiata,
fino all’alba successiva quando troverò il coraggio
di camminare come Lady Godiva,
attraversando la città che mi ha fatto nascere.

(da Versi, 2019)

traduzioni dal greco
di Alexandra Zambà

αρκεί που με  αγάπησες
για μέρες,
μέρες γεμάτες από ένα  σύννεφο αναμονής
αναμονή, για  αγκάλιασμα
για βλέμμα κατευθείαν
στην κόρη των ματιών.


απουσιάζω από τα όνειρά σου
όμως  εσύ με επισκέπτεσαι ταχτικά
σε διάδρομους με χρώματα
ξεκολλάς από τον τοίχο
σαν ταπετσαρία σχισμένη

θα περπατώ πάνω στο σώμα σου
και θα τρέφομαι από το αίμα σου
σαν μια μικρή ξεχασμένη ψείρα
που ξέμεινε  από ένα σμήνος
κάποτε,
σε αποθήκη με στάρι σαπισμένο



ο αέρας με καλεί,  για έναν περίπατο,
ως την επόμενη αυγή που θα βρω το θάρρος
να περπατήσω σαν την Lady Godiva,
διασχίζοντας στην πόλη που με γέννησε.

Μαρία Πανούτσου
Στίχοι  2019

{...}inundate comes and goes to my land
behind my land
smother slowly the inforgetable signs{...}
{.....}drag you under my armpit oh! my land
and leave you, land of mine to the non-specific reader{....}




(translated my me slowly slowly)

Δύο ποιήματα

L.............................
LA......................­.....
LAN........................
LANG......................
LANG­S...................
LANGSA...................
LANGSAM
Tο πολύ νερό γεμίζει τις φλέβες μου
όνειρα κάνω και δίνω ώθηση στις ώρες
που δεν μου φτάνει τίποτα
ή είμαι λίγη για οτιδήποτε
στάζω κούραση

---

Την ευχαρίστηση να βρω στα χίλια ψιθυρίσματα,
στην σιωπή,
και στο γλυκό φως.
Του αστείου την αντίδραση.

©Μαρία Πανούτσου
Αδημοσίευτα

ΕΛΠΗΝΩΡ  ΙΙ


Τι να πω και τι να ομολογήσω
σε μια πέτρα βάζω φτερά
στο   όνειρο ρίχνω πυκνή φωτιά
αφήνω  ψηλά το ενύπνιο αυτό
να γύρει να πλαντάξει σε βουνό κρυφό
συχνά στους πρόποδες βρισκόμουν,
θα μείνω
να αισθανθώ ποια είμαι και τι  κάνω
και έμεινα σκεπτόμενη  την άλλη μέρα
πως  είναι να διαβώ μια ξένη χώρα,
πέρα
να φύγω από λάθη  στεναγμούς
να κολυμπώ σε άδεια βάθη  λυτρωμούς
και τότε είδα ένα άστρο να θολώνει παγερά  
δεν ήταν το φως που στέρεψε στερνά
αλλά τα δυο μου μάτια κλειστά και αρνητικά  
και είπα δυο λέξεις  μαγικές  να ομορφύνει το σκοτάδι
κάθε μου πράξη και  αίσθημα μέσα στο βράδυ    
μα ξύπνησα  
από όνειρο  και μ ένα χαμόγελο  πίσω από  το στόμα
καθώς η μέρα άρχιζε με ένα βιβλίο του Ελπήνορα  
μικρό με φύλλα  από καπνό, λεβάντα, φαγωμένα  


©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ
  
copyright © all rights reserved

το  φιλί

Και να  γυρίσω  δεν μπορώ  μόνο  μπροστά οδεύω
Ψάχνω να βρω  τι αγαπώ  κι όλο σ αυτό πηγαίνω
Δεν θέλω γνώση και  στοργή  να πάνε μες το χώμα
Θέλω ζωή και θάνατο  σ ένα φιλί   ακόμα

Στον δρόμο  γυμνή
α
έλα κάτσε στην ποδιά μου
και  άφησε το  κεφάλι σου  
να λιώσει στην μυρωδιά του  κόρφου μου
β
θα πω  στο κουτί της Πανδώρας
να αφήσει την ευτυχία για σένα μόνο
να την κρεμάσει  στην μπλούζα σου
σε αυτήν /που  ηλεκτρίζει και ταρακουνάει  /
την ύπαρξη μου/  
ξεχασμένη από   τότε που θυμάμαι/
γ
σχίσε  την  σάρκα  μου / και  άφησε την /
να ντύσει τα   τοπία  της αγάπης μας
δ
τυλίγω  στα μαλλιά μου  
ό τι σου απόμεινε από τον έρωτα μας
και είμαι ακόμη ζωντανή αφού με άγγιξες
μια και δυο  και  τρεις
ε
δανείζω  την  λαχτάρα  μου σε όποια την θέλει
έχω περίσσια την δική σου
και  έναν υγρό πόθο στην κοιλιά μου  
ζ
έλα  σε περιμένω με τεταμένα τα χέρια
σε παραλληλότητα  όλο τρέμουλο
και πάτησε κάθε μου  ταραχή
©Μαρία Πανούτσου
Ενότητα  100 και ένα ερωτικά ποιήματα
Φεβρουάριος  2018

Θα σε μισώ μέχρι το τέλος του κόσμου
και μέχρι εκεί που δεν υπάρχει κάτι ακόμη
στην φυλακή που με έβαλες υπάρχω
και θα υπάρχω όσο ο ήλιος καθρεπτίζεται
σε κάγκελα μουντά.(....}




Μ.Π Τα πρωινά.

δεν υπάρχουν λέξεις  για  την μνήμη
υπάρχει μόνο ένα σώμα που θυμάται
σκάλες   ανεβαίνουμε
και  εκεί σταματάμε
δρόμοι που διασταυρώνονται
με ήχους
πίσω από πόρτες εικόνες τρυφερές
ό,τι κάναμε καλώς καμωμένο
και ο χρόνος περνά σαν ένα σύννεφο  
πάνω από τα σκυφτά κεφάλια μας
ορμή σε   ένα  μόνο  γράμμα
τόλμη μόνο σε ένα άνοιγμα ματιού.
Μαρία Κασσιανή  25/09/21

Πετριχωρ....(petrichor),

και    κουμαρινή


ιχώρος» -το χρυσαφένιο αίμα των θεών στην ελληνική μυθολογία.

«πέτρα« και «ιχώρ»

«Η φύση της αργιλικής οσμής»,

πετριχώρος

this river / gray  and   brown / will move
so says tradition / lets stay faithful
since we have not / something else to recommend /
Maria  Panoutsou  Libations


αυτό το ποτάμι / το γκρι, καφέ/ θα το περάσουμε
έτσι λέει η παράδοση/ ας μείνουμε πιστοί
αφού δεν έχουμε/ κάτι άλλο να προτείνουμε/
μ.π σπονδές


questo fiume / grigio marrone / si muoverà
così dice la tradizione / lasciare fedele
dal momento che non abbiamo a /
qualcos'altro da raccomandare /

or
questo fiume / grigio e marrone /
lo leggerà
così dice la tradizione /
let rimangono fedeli
Dal momento che non abbiamo /
qualcos'altro di proporre /


Libagioni  Maria Pnoutsou

And  I pray to God to have mercy upon me


I   love a man,
city  is not so cold,
time is a game,
for children and lovers
space, is a  game for stars,
moving between places,
to  find a corner,
for our naked bodies,
a little peaceful  venue,  
for our eternity,
I collect flowers,  
he is preparing  
the paper,  
we smile, as we are walking
having  inside our glance,  
the face of each other,
how easy Winter  is,
when you love someone,
not the love  
the utopia one,  
but the one
like a nectar-feeding insect
who is flying around the noise,  
and  not be able  to catch  it,
this   is  the  ‘winterlove’
a butterfly.



©Maria Panoutsou

Are you my father?



I travelled  among unknown men
In lands beyond the sea
W. Wordsworth



Dedicated to Y.A

Are you my father?
My eyes attracted by you  like an iced forest
Υour human name  been called  by my blood
Breathless/  face  to face /with you
Fall as dead bird /with  slow motion
Against  your blessing  words full of grace

forgive me for  your other name
sing it/ at  all nights /far from you
cluttering your human face
delve into the train tracks
or searching  gracing  lyric lines/ of yours
whether to find and then recite
before we run out of  words
before the night will sleep on my eyelids
and  not say the end is near
let it comes  / will come  /only  with loneliness
my father /  brother/   lover/   son

©Maria Panoutsou

σε ένα τόπο η μπόρα έρχεται και φεύγει /
πίσω της σημάδια αλαργεύουν/
τεντωμένα αποκαΐδια σε χρώματα μαβιά/
ήχοι που γλυτώνουν από την ακοή /

σε ένα τόπο έρχεται και φεύγει η σύμφορα/
και αφήνει πίσω δροσοσταλίδες  υβρίδια νωπά/

σε ένα τόπο έρχεται και φεύγει ο συρμός/
και αφήνει τις ρωγμές ανάσες  αιωνιότητας/  

όλα σμίγουν στο αναπάντεχο και ενώνονται σε ένα
σώμα/  με αγκάθια αυλακωμένα με  λουλούδια λαμπερά /
ρίχνουν σε τόπο  δειλινού  μοσχοβολιά /

κοράκια  αγγελιοφόροι της σφίγγας από άνυδρους τόπους /
σε στενά φαράγγια  για ήρωες μισερούς/

τόπος για τόπο
με τον τόπο στον τόπο
παραμάσχαλα σε σέρνω ω! τόπε μου
σε  αφήνω στον μη συγκεκριμένο  αναγνώστη


©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ