Συνύπαρξη με έναν άγνωστο  (α, β, γ)

Έλα τώρα, λύτρωσέ με από τον βαρύ
καημό, κι όσα ποθεί η ψυχή μου
να γίνουν, τέλεσε, κι η ίδια εσύ
σύμμαχος γίνε.
Σαπφώ

α

απ' το αυλάκι  των δαχτύλων μου
προβάλλει  το σκοτάδι   των ματιών σου  
ίδρωτας και νεκρά κύτταρα
κι' η  μυρωδιά  του δέρματος

ανοίκειος   είσαι  καθώς   πλησιάζεις αργά
και τόσο οικείος όταν απομακρύνεσαι
αυτό το τρελό παιχνίδι εντυπώσεων  
το μάθαμε καλά στης θλίψης τα μονοπάτια

αν εμποδίζεις τα χέρια μας να ενωθούν
να γίνουν ζυμάρι από  λατρείας  φως,
μην περιμένεις  η αυγή να φέρει ευλογία
ούτε  να  πεις λόγια  καρδιάς

είναι τα σύννεφα  χωρίς νερό
και ασπρουδερά και η νύχτα  τα σκορπίζει
μα  είναι ο κόσμος  μου εσύ,
και εγώ  ο δικό σου κόσμος

εσύ να  φέρεις το νερό, εσύ και τον καρπό να  σπείρεις  
είναι τα βήματα κοντά και η αγάπη θεία
είναι και ο φόβος μου τραχύς
και  μην τόνε σκλαβώνεις



β

ας  μιλήσω σήμερα για το φως
το έπος της ανατολής
για την τελεσφορούσα  ένταση
για την ολοκλήρωση και το θαύμα

ας μιλήσω σήμερα για το ιδρώτα της δημιουργίας
για  την λαχτάρα της ένωσης
κλείνω όλο τo σύμπαν ανάμεσα σε δυο αγκύλες
μια παρένθεση  και μέσα η περίληψη της ζωής μου

πόσοι άνθρωποι  χωράνε στην καρδιά  μου,
θα στριμώξω άλλους τόσους,
όσους αγαπούν το άνθρωπο που κρύβω,
πίσω από την μορφή μου  


γ

η φιγούρα σου  με ακολουθεί  καθώς σκεπτική εγώ
μαθαίνω  την  δική σου γλώσσα όχι για να  μείνω  ερεθισμένη
αλλά για να κλείσω μέσα στην λαχτάρα  μου την σκιά σου