Jij bent een man om gekust te worden, steeds weer in mijn gedachten.
You are a man to be kissed, over and over in my thoughts.
Zoals het gezang in het zachte, een blijk is van de zachte aard van diens ziel.
Like the singing in the quiet thoughts, is proof of a gentle soul.
Soms is een taal die niet van jou is, het meest dierbare en meest gekoesterde, dat men er een teken in kan zien, een leven te beleven op afstanden verder dan tijd zelf.*
Sometimes a language that doesn’t belong to you is the most dear and most cherished, that one can take sign, to experience life in distances beyond time itself.

Someone who takes love on the inside, and is pulled
from pleasure, only to distil it in oneself. It is given that
the humour that one feels in only the thoughts, similar
to ones being, of hope, and giving of time,

and life, how can you be so careless?

To caress that face of time itself, and it takes away
from the love, and maybe one shapes these figures to see
how the plays and scene of life has, it escapes the trained
head and goes out to endless spaces.

These kisses are not meant to extract fairness and
lay a waste. Only to instil on you my vision and a way
to show gratitude to gentleness emanating from smiles, from
painted lips, pitch dark eyes and your sun crinkled skin.

Whether you’re granted a vision of this vocabulary
or are taken from its meanings. To show you my
internal love, which is beyond all material planes, and pervades
this desire to teach on a lesson learned.


© 2009

Mijn Liefde,
Met het hart op de tong vraag ik U,
Waarom U mij wilt raken,
Met Uw in liefde doordrenkte woorden,
Welke het water zijn van mijn gedachte, mijn hart en ziel,
Opdat U op het eind vraagt naar hetgeen, waarover U mij Zèlf houderschap heeft geschonken.

Mijn Vriend, mijn Beschermer, 
Zolang ik Uw woorden mag voelen,
Zolang ik naar Uw woorden mag luisteren,
Zolang ik Uw woorden mag aanschouwen,
Ben ik U meest dankbaar,
In de mate waarvan U mij hierover houderschap heeft geschonken.

Mijn Leiding,
Dwalend in het donker,
Zoekend naar hetgeen mijn dorst kon lessen,
Zoekend in zeeën van droogte; wereldse lessen,
Ik zag niet, U zag mij,
Gissen in het droge zand, is sindsdien voorbij,
Ik snap nu, U bent het licht waarnaar ik snakte,
U bent waardoor ik niet verder in de afgrond zakte.

U heeft mij houderschap geschonken in verschillende vormen en in ontelbare mate,
Hetgeen U mij houder van heeft gemaakt, Allah swt, houd ik in de gaten,
Zolang liefde van U, als water stroomt door mijn vaten.

Aan het schermpje genageld,
op brood, choco met **** gehageld,
opgepeuzeld, al lezend, al kijkend,
langzaamaan bezwijkend,
achter de felle gloed, te goed doende, slik,
aan een zwarte, frisse drank, uit blik.

Het is zoet en wel, het meest
van al, komkommer en kwel,
*** ik met mezelf een eitje pel.
Dat is nu genoeg geweest.

Wat zou me dan bedreigen?
Als ik nu eens echt zou doen
wat ik al jaren wil,
wat zou mij klein proberen krijgen?

Is het mijn alomoude omgeving?
Is het iets nieuws, een dodelijk gevaar,
een tsunami of een aardbeving?
Wat is hetgeen waarover ik mij zorgen baar?

Is het het onbekende, of vreemdelingen
op de lijn, mensen die valse liedjes zingen,
of toekomstige herinneringen vol met pijn?

Wat doet mij het meest verdriet?
Ik denk die momenten, 's avonds laat, in bed,
wanneer niemand me ziet en ik mijn negatief
denken niet krijg afgezet.

Misschien vind ik erdoor geen werk,
of schiet iemand een kogel door mijn kerk.
Misschien verlies ik mensen dicht,
misschien gaat mijn zon dan onder
en zie ik nooit meer licht.

Het weegt, het is een overdrijving,
te dramatische beschrijving
van een zelfingenomen lul.
Het is zo arrogant om die dingen al te zeggen,
je bent nog nergens dan is die angst toch flauwe kul.

Je staat aan het begin en hebt nog overal gezicht.
Waarom heb je nu al schrik
voor later nooit meer licht?

Het is slaapwelletjes geweest.
Het groeten is het meest
rustgevend, stuiterend, springlevend
wanneer je eigenlijk stil moet zijn.
Probeer te kalmeren. Drink wat wijn.
Ik zal ze decanteren.

In mijn roes verwijder ik de platenhoes,
die grijze, voel ik me gevoelloos
op comfortabele wijze.

Meisjes krijgen poppen, fantasie.
Mama, zie *** adequaat ik die
gesprekken uit de winkel napraat!
Ze zijn de hekkensluiters van deze tijd.
Ik ben trots op jou, mijn lieve meid.

Jongens krijgen auto's en gitaren.
Ze moeten vaak hard werken, zonder maren,
zonder te mogen kiezen
waarin ze zichzelf willen verliezen.
Doe maar door want door te mekkeren,
kom je er niet ****.

Zo heeft iedereen zijn of haar probleem. Je mag die nuanceren
met een korrel zout en unisexe kleren.
Ze zijn zo specifiek, niet in pashokjes te zetten.
't Is door ze te benoemen, erop te letten,
dat je het meest kan leren en misschien
door de stereotypes heen kan zien.

Ik wil beter worden,
genezen, waar kan ik het lezen,
*** word ik een onwijs wijs wezen.

Nooit iedereen,
nooit niet niemand,
altijd iemand.

Het is nog altijd onmogelijk
iedereen tevreden
stellen.

Dus beperk jezelf tot wie het meest
betekent.

*** kon je zoiets doen?
Heb je wel nagedacht,
ja, je lacht ermee, groen,
voor je eraan begon?

Het spijt je, weent je,
en zoals je zo vaak zei
eentje is toch geentje,
doe er nog één bij.

En nu kan je niet meer stoppen.
Was het voor een wereldbeker,
was jij de niet te kloppen
tegenstander, zeker,
kreeg jij op het podium een zoen
en de titel: meest teleurstellende
wereldkampioen.

Jij bent nog maar net ter aarde,
een zachtebollewangetje,
meteen onschatbaar in haar waarde
meer dan gewoon z'n gangetje.

Eén voor één pak je een vingertje
en wiegt ons in vertedering.
Zo nu en dan een wringertje,
maar nooit in de vernedering.

Zoals aan je grote broer beloofd,
mag jij nog net iets extra vragen
als je het even niet meer ziet
of als je zorgen aan je hoofd.

Sinds jou is elke dag wat beter.
Je maakt van mij 's werelds meest trotse peter.