can we humans be more like weeds
grow abundantly... with little needs
sprout boldly from the smallest crack
reach skyward always... never looking back
thrive miraculously where well cared friends wither
yet florish side by side with a hint to come hither
stand ruthlessly against mans' herbicides
or chopped to the root and cast aside

our petals and leaves we open wide to all
though not invited ours is... a grand sprawl
with fine frons and feathery wisps
our sturdyness does not engender idle quips
we bend and sway in the mightiest torrent
with roots so deep... some find us abhorrent
but all and all... in all of our landscapes
there is a just place for man, plants and apes

Wat gaat het er naar aan toe.
Het maakt zelfs niet meer uit
wat ik morgenochtend doe
met mijn rood gelopen snuit.

Ik voel zwartgalligheid van mensen
die missen wat *** emoties wensen.
Ze weten niet waarheen te gaan
met die frons, die lach, die traan.

Ze zijn niet dom of soms,
altijd ongelukkig, nukkig,
klagend om iets stoms.

Niemand kan ze helpen want
ze willen niet geholpen.
In stilte kijk ik naar mezelf
en wacht ik op die mand

om door te vallen.