De spelonken van jouw bestaan zijn meer dan alleen diep, mijn lief. Ondoorgrondbaar, niet vindbaar, met zoveel omwegen wegleidend van her hart.
Soms vraag ik me af hoeveel tijd je aan het graven hebt besteed.

Soms ga ik het gevecht aan, neem ik een schep mee naar je toe. Dan delf ik in je bestaan, delf ik naar je hart. Maar dan verleid jij tot een herberekende route of uitweg. Af en toe spring ik in het diepe en vind ik een robijn, maar ook die zal niet lang van mij zijn.

Je hebt gezorgd voor een hele hoop spelonken, vergetelheidsrivieren, bergen en dalen en grotten bovendien.
Meestal wil ik ze doorgronden, maar soms?
Soms hou ook ik het voor gezien.

"Fear nothing but fear itself",
       Oh why then this storm within myself?
                Is it simply the Great Unknown?
           Or my destiny written out in stone?

Had I but a glimpse into tomorrow
Would that perpetuate my griefly sorrow?
Yet I'm losing the present joy
In my "what iffs"mantra -I seem to enjoy

             Living within the present moment
       Gives you the strength and atonement
       Making ones worries fade throug the                                                  wind
       Finding the courage deep from within

"Fear nothing but fear itself"
Oh how I have laiden my heart to delf!
And ever so gently
Lost sight of blessings a-pleanty

                 And I find myself without hope-
                     And I find it difficult to cope,
                          For I' find whithin myself

                               ( I )
          Fear more-than only Fear itself!!

Stench of smoke
covers my bed
Doef doef doef
beats in my head
Mind full of thoughts
Awake but dead
Okay...just one
was what I said

Mislead myself
Doef doef delf
In and out
Drained and doubt

Heart asleep
Mind wondering deep
I seek protection
against the evil whisperer in me.