Kay tagal nating nakasama,
Sa katunayan, mula pa noong umpisa,
Hindi byo kami tinalikuran,
Magkagulo man, di nyo kami iiwan.

Kayo ang aming naging ilaw,
Upang ang daang ito'y matanglaw,
Aming sandigan at karamay,
Lalo na sa mga pagsubok nitong buhay.

Di kakayanin ng kahit anong kalatas,
Matumbasan ang sakit na inyong dinanas,
Kahit ilang beses pa magpasalamat,
Sa mga sakripisyo nyo'y di sasapat.

Ngunit ganyan nga naman talaga,
Sa kasalukuya'y wala pa kaming magagawa,
Ngunit sana, sa paglipas ng panahon,
Umiba ang direksyon ng mga alon.

Kasalukuya'y kami'y hanggang "salamat",
Upang bigyang halaga ang pinagdaanan n'yong maalamat,
Mga bagay na kayo at kayo lamang ang makapagbibigay,
Katulad nitong tinatamasa naming buhay.

Kaya sana tanggapin nyo itong aming handog,
Galing sa'ming mga pagkataong kayo ang humubog,
Ang aming pasasalamat na tunay,
Para sa inyo, mga inang walang kapantay.

My soul is lost upon ice-blue
crevasses so deeply!

Help me my blue elephant
that lettuce is brave
like electrons always saying hello
and never goodbyes!

Then slip on lice and break arms;
it's all so SCHIZOPHRENIC:
tangentiality! Stilted speech
and phonemic paraphasia are mainly
broken-minded poets

who use both sides of a pencil
-+95% of black eyes **** 5% of rabbits
and the bird whistles in Japaneses:
"sei shin bun retsu byo"
(mind split disease) where logic and
proportion falls between the King
& Queen  AND ALL ANGELS go to 7-Eleven
in their heavenly garments to buy

hot dogs and slur-pees and writing
is a socially acceptable form of
schizophrenia...hmm.

Such is the paradox of delusion
and how are you?  When you walk down
a sidewalk to the abuse of verbally
abusive birds chirping loudly how
dull and stupid you are. So you move into
a homeless shelter and make new friends!

:: 10242015 ::
Rev: 03102018