maybe one day our hands will be intertwined and your legs will interlap with mine, but for now it's all stares....

Among all of the art in this universe, I could never fathom a masterpiece more phenomenal than you.

I'll never forget the time I met you
I wasn't sure about what I have felt
Feelings started to rise without a clue
And these was the time I began to melt

With the pass of time you became my friend
We hang out twice having a good affair
We both had same feelings making us bend
Although it was years ago I still care

Right now we are two completely strangers
Trying to pretend that nothing happened
My heart still wanting you, it's in danger
I moved on but leaving a chance opened

I will always love you even to fend
I will always love you until the end

"Gusto ko sanang sumayaw pero ayaw ko.

Magulo. Masakit sa ulo.

Gusto kitang yayain pero ayaw ko.

Magulo. Masakit pa din sa ulo.

Gusto ko nang tumayo at lapitan ka pero ayaw ko.

Magulo. Sobrang sakit na sa ulo.

Gusto ka sanang isayaw ng puso ko pero ayaw ng utak ko.

Tangina.

Dalawang salita lang naman ang gusto kong sabihin pero hindi ko magawa.

Mahirap diba?

Sana sa susunod nating pagkikita masabi at magawa ko na. Pero...

Nakakatakot diba?

Kasi hindi ko alam kung anong bibigkasing ng bibig mo, matutuwa ba o malulungkot.

Pero ang sabi nga nila walang mawawala kung hindi susubukan. Pero masakit.

Hindi ba? Masakit.

Tangina dalawang salita lang talaga.
Sa muli nating pagkikita sasabihin ko na talaga.

Sana.

Oo na. Eto na. Sandali. Teka. Sasabihin ko na nga. Oo, GUSTO KITA. "

Anong silbi ng luha?
Kung papatak lang ito gaya ng ulan,
At gaya ng baha'y pagtatampisawan.

May iilang paslit sa Kalye ni Juan,
Nagbabangka-bangkaan
Paglaki nila'y dal'wa ang sinasagwanan.

Doon sa iskinitang panay basura ang laman,
Bisita nila'y araw-araw na kagutuman.
Iwinawagayway ang sarili,
Bentahan pala'y kanilang pagkakakilanlan.

Minsa'y nasaglit ako sa tindahan
Nang may matiyagang nakipag-usigan
Banta niya'y bubuwagin ang buhay
Ang latay ng bukas ay aangkinin nang ngayon
Titila rin daw ang buhos ng ulan,
Pang-lamang tiyan lang daw,
Bagkus dahas ang kikitil sa kasaganaan.

Ganoon na nga,
May mga nauudlot na kinabukasan
Pati istoryang panay nagtititigan.

Ngayon kasi'y
Pakalat-kalat na lang,
Iba na pati takbo ng isip,
Nakikilimos na lang
Baka may singkong duling man lang.

And at that moment, I realized that there was never anything there. Nothing between us, at all. The thought of that makes me break.