Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
 
020321

Naubos na ang aking pangambang
Ikinahon ko noon na may maliit na bintana,
Kumikinang ang lahat sa muli kong pag-ahon
Na para bang ako’y iba na.

Iba na sa kanilang paningin
Na tila ba, kaya ko ring hatiin ang karagatan
Hindi gamit ang sarili kong lakas
Ngunit habang ako’y nakapikit
Na inaalala ang pag-asang
Dumudungaw sa aking mga bintana
Ng aking nakaraan.
010321

I left my past behind me
Not because it’s unimportant.
It’s just that —
It’s so true that nothing can be compared w/ Jesus.

We have choices to make each day,
And we always have something to rant about
We even share secrets and
We’re too human,
At times, I’m hating myself too.

Doing this and that
Makes us crazy in some ways
We’ve been so busy w/ what’s temporary
We lie to ourselves.. and so on.
When Jesus rose again,
He didn’t look for the rich men;
He looked for his disciples —
To whom he made a promise.

There was no spirit of condemnation,
There were no words of:
“Why did you go back to your old life (fishing)
while you know I was gone for a while?
I even told you that I will be resurrected
And so here I am..”

He just asked them,
“Do you love me more than these?”
Jesus gave them a tricky question,
Since he already knew their answer
With their decision of fishing again.

It was again God’s love —
His grace for the world to be saved.
It was another chance for his disciples
To regain what was lost
And to restore them
From where Jesus led them to
Before dying in the Cross.

It’s like Jesus saying,
“Here I am and I have died for you to live;
And since I was resurrected back to life
And so are you —
You have a share of eternal life.

It’s like assuring them
That if they leave everything behind
For the cause of God’s mission,
The rest will follow; as their submission.

His disciples never knew
That their obedience “that time”
Was the reason why we know
What the Gospel is.
They never dreamed to be fishers of men;
They badly dreamed of simply surviving.

I had this conversation on the island,
One told me, “I’ve tried reading the Bible but it’s hard to comprehend.”
As I told her how to start it and encouraged her,
I felt what they actually need —
They need firm spiritual support.
033121

As I set foot on the shore,
Even the oceans tell me how uncounted the strands of my hair,
How unknown the future is,
And how life remained borrowed.

The waves just turned red —
Into anguish, into anger, into distress.
As if the battle has just started
And that the white flag has been waved already.

I pleaded for a discerning heart
To uproot the cause of such severe pain,
To make me pause & think a li’l bit,
‘Bout things I haven’t pondered before.

If I set foot on the rock
Despite the raging waters that communicate,
The uprooting of adversities.
Would I remain in peace?
Would my words turn into praise?
Would I still sing the hymn of my soul?

I stroll into the depths of myself
As if I’m diving the open seas —
Being a recipient of the open skies,
As my skin tastes the bitter rain.

I hear the ocean sprinkling its tears,
The weight upon his invisible shoulders,
Devouring my thoughts —
Captivating what I can.. what I must do.

I surrender as I sink in,
The words that come from my mouth.
The words that I should have spoken...
The words that I resisted...
For all of these —
Seemed to have never existed.

I forgot what I’m up to
And why I fought with my own will...
I surrender with the thoughts unclear,
With questions unanswered...
And it’s not “just” by faith —
It is by FAITH!

Every time I renounce my flaws,
The searching goes on —
Searching the presence of my Beholder.
And every time my “wrong” fruit is pruned,
It’s not that easy like resisting the oceans.

For if dying to self means reliance on the Rescuer,
Then I let myself float & not fight back.
My will I understand that it’s not my own —
At the very beginning, it has never been mine.

Let these crowns & pieces of jewelry of life
Be taken away from me;
But the joy, the peace, the love...
Let these remain.

Let Godly things remain; not just the “good” things...
So I can fully devote myself
In the process of surrender,
To the waiting & to being still.

His grace is sufficient for me,
Just like the waters that never run dry.
As I also witnessed the waters coming out from nowhere,
When He uttered, “Pour the bowl with water..”

May His provision manifest
In the ways, I have not expected
Like the moving of the mountains,
Like having faith that is unshakeable.

Now I know, that my heart belongs nowhere,
To no one but Him...
As I seek the highest peak of who I really am...
No one has ever sought me to save me...
Like what the Rescuer has done, not in vanity.
Ito ang umagang
Nanaisin kong huminto muna ang Araw nang saglit
Kung pwede bang manatili muna Sya
At ako’y hayaang pagmasdan
Ang kanyang kariktan.

Nais kong bumilad sa sinag ng Araw
At magpasakop sa Liwanag Nyang taglay
Nais kong malusaw ang bawat kamalian,
Ang bawat pagkukunwari..
Pagkat ayoko na..
Ayoko nang magpanggap pa..
Na kaya kong mag-isa
Mag-isa na wala ang mga kamay Nya
Ang mga gabay Nya
Na maging sa gabi’y
Nasisilayan ko pa rin
Ang kanyang anino sa aking pagpikit.

Gusto kong huminto ang Araw,
At ako’y makita Nya..
Kahit isang iglap..
Kahit isang saglit lang..
Kung pwede lang..
Wag Mo akong Iwan
Na sa gabi’y
Ikaw ang magbigay Ilaw sa aking landas
At ako’y yakapin
At ang Iyong sinag
Ang magsisilbing lakas
Sa bawat pagbangon ko sa Umaga..

Sayo ako magsisimula,
At ayokong ito’y magwakas
Na para bang nalimot ko
Ang lahat ng mga misteryong
Iyong ipinakita
Iyong ipanaranas.

Ayokong dumating sa katapusan
Na ako’y walang muang
Na Ikaw ang aking Simula..
Ayokong magtagpo tayo
Sa gitna ng aking mga kamalian —
Mga kamaliang hindi ko itinama
Kahit na pinagbuksan Mo na ako
Sa panibagong Umaga.

Kung ang bawat araw na lumilipas
Ay siya ring mga pahina ng aking buhay,
Bakit pa..
Bakit ko pa hahayaang
Dilim ang magsilbing umaga?
Kung Ikaw naman ang tunay na Simula ng lahat..
Kung landas ko nama’y
Kayang-kaya **** bigyang liwanag
At lahat ng masasaklawan ng aking mga mata
Ay simbolo ng Iyong paghahari.
Lilikumin Mo ang lahat
Gamit ang Iyong Liwanag
At ang lahat ng mga naggising
Buhat sa pagkakahimbing
At mga bangungot na tila walang katapusan
Ay sabay-sabay na babangon
At lalakad sa Liwanag na Iyong hain.

Masisilayan ko rin ang mga ngiti
Ng pagpupunyagi at tagumpay
Na walang balot ng anumang pagkukunwari,
Walang tampo’t galit
Na bumabalot sa bawat katauhan
Kung saan hubad ang lahat
Ngunit tanggap Mo ang lahat
Ang lahat ng mga nabago ng Iyong Liwanag
Ay kusang sisibol at uusbong
Ng may papuri at hindi parang
Mga paupos na kandila
Na nauubusan rin ng lakas.
Ngunit sila’y tila mga tanim
Na Iyong dinidiligan sa bawat araw —
Mga ginintuang araw
Na hindi gaya ngayong kukupas din..

Balang araw, ang lahat ng salitang
Mamumutawi sa bawat labi’y
May iisang sigaw
May iisang palamuti na ibabandera
At susuko sa Iyong kabutihan.
Ang bawat nilalang
Ay mabinihag sa Iyong kaluwalhatian
At hindi na..
Hindi na mauubusan pa ng Liwanag,
Ikaw mismo ang magkukusang
Punasan ang mga matang lumuluha,
Lumuluha buhat sa paghihintay..
Pagkat nariyan ka na..
Nariyan na ang Iyong kaligtasan.

Ikaw, sa bawat oras
Sa bawat sandali’y
Ikaw pa rin ang maging dahilan
Ng pagtibok ng akibg puso
Ang maging sigaw
Ng aking napapaos na lalamunan.
Ikaw ang maging dahilan..
Ng aking pagtaas ng kamay
At sa ere’y hindi Mo ako iiwan,
Ni hindi Mo ako kinalimutan..
Ikaw, ang Araw at Gabi..
Sayo ang aking papuri!
Magsusulat na naman ako
Gaya ng dati --
Nagsusulat na naman ako
Para sayo --
Nagbabakasakali.

Ilang beses kong nilimot
Na ikaw ang aking unang panalangin,
Na sa tuwing pinagmamasdan kita'y
Nalililimot ko ang 'yong pangalan
At wala akong ibang hangad
Kundi purihin Siya.

Na sa tuwing tayo'y ipinagtatagpo,
Ay naroon tayo sa presensya Nya.
Tila ba kahit naisin kong lumapit sayo'y
Tayo'y pinagigitnaan Nya
At wala tayong ibang dahilang pumarito
Kundi magpasakop sa Kanya.

Parang tayong mga ekstranghero
Sa mundo ng isa't isa.
Lilihis at lalayo,
Yan ang kusa kong pagsinta.

Siguro nga,
Hindi ako nakapaghintay
Pinangunahan kita..
At nakaraang taon di'y
Naging masaya ka na rin sa iba.

Nagsusulat ako --
Bilang aking pagtugon
Sa panalangin ko noong
Ikaw lang ang hihintayin,
Ang mamahalin.

At sabi ko pa nga sa'king sarili'y,
"Kung ikaw talaga,
Handa akong iwan lahat.."
Tila ba kaybigat ng aking panalangin
Ngunit kaygaan din kung para naman sa Kanya.

Sana malaman **** --
Minsan kang naging paksa sa'king mga tula,
Ako'y naghintay nang ilang taon
Ngunit siguro nga,
Nauna akong sumuko --
Pagkat hindi ka naman tumugon.

Hindi ako nakaramdam
Ng anumang galit o tampo
Nang minsan mo akong iwan sa ere,
Matapos **** magtapat ng pag-ibig.
Nautal din ako noong mga panahong iyon,
At tanging dasal ko'y,
"Kung hindi pa natin panaho'y,
Tanggalin na lang muna tayo sa isa't isa.."

Ni hindi ko alam kung saan nanggaling
Ang lalim ng ganoong panalangin,
Ang lakas ng loob kong humiling
At tinugon naman iyon agad ng Langit.

Ngayon lang kita ulit napagmasdan,
Nahagip ang puso ko gaya ng dati..
Alam ko, wala ka naman sa lugar
Para muling magtanong sa'kin
Pagkat iba na ang himig
Ng sarili kong damdamin.

At kung sakali mang ikaw pa rin sa huli,
Hayaan **** ako'y maging tapat na sayo --
Pagkat sa bawat oras
Na ika'y sumasagi sa'king isipa'y,
Ramdam ko pa rin ang pagsambit mo
Nang "Ikaw na,"
Hanggang sa muli nating pagsinta.
011521

Iaalay ko ang aking katha
Sa mga sumusubok sa landas na kayhirap pasukin
At ang sigaw nila'y kalayaan sa pagpili
Kung saan ba ang kani-kanilang tatahakin.

Malayang pagpili --
Pagpili sa hindi lamang gusto,
Ngunit pagpili sa kung ano nga ba
Ang tunay na nararapat.

Kaakibat ng pagpili,
Ay ang pagtimbang sa kung ano bang
Makabuluhan sa panglahat na kapakanan.
Hindi tayo pipili dahil tayo'y makasarili,
Bagkus tayo'y pipili dahil ito'y ating pinag-isipan.

Bakit ba gusto nating tahakin kung nasaan
Naroon na ang lahat?
At ang lipon ng bawat kulay ng bahaghari
Ay sama-samang pumoprotesta
Sa kani-kanilang adhikain.

Minsan, gusto nating matahimik..
Tahimik na lumalaban
Hindi gaya ng mga nasa lansangan
At itinatali ang sarili
Sa kanilang nasanayang batas.

Tayo'y hahalili sa kahapong nagtapos na henerasyon,
O baka nalimot mo na ring
tayo'y demokrasya na ngayon
Ngunit mga alipin ng baluktot na administrasyon noon..

Ano nga ba ang malinis na konsensya
Sa bayan kong dinungisan na ng pawis
Ng iba'ibang ganid na mga bansa?
O minsan nga'y masakit pa pala ang malaman
Na tayo rin mismo ang sumira
At lumaspangan sa bandila nating
Noo'y dugo ang nasa itaas.

Sakim ang ating mga sarili
Pagkat tayo'y nauuhaw pa
Sa pansarili nating kalayaan.
Tayo'y walang ipinag-iba
Sa mga pailalim na bigayan
At pagsalo sa kaso ng iba,
Pagtalikod sa karapatang ipinaglalaban
Ng mga naging bihag sa selda.

Habang ang iba'y naghahalakhakan
At pawang mga hangal
Sa kanilang pagbalot sa sarili
Patungo sa bukas
Na hihimlay sa kani-kanilang mga hukay.

Susuong ka pa ba?
Kaya mo pa bang magbulag-bulagan?
Pero sa buhay na iyong pipiliin,
Piliin mo sana ang daang matuwid.
At paano mo nga malalaman
Ang mas higit sa timbangan
Kung ang iyong pamantayan
Ay sirang orasan at papel na ginintuan..

Nasayo ang hatol
Ang hatol kung saan ka lulusong
Kung saan ka makikiuso..
Next page