Akala ko noon...
ang pagmamahal ay sapat.
Na kapag ikaw ay totoo,
kapag ibinigay mo ang lahat,
babalik din iyon, buo—
higit pa sa iniwan **** pagkatao.

Pero ang hindi ko alam...
ang pag-ibig pala,
hindi lang laban ng damdamin,
kundi laban ng tiyaga,
ng pananatili,
ng pag-uunawa
kahit pa ang bawat araw ay parang dulo na ng mundo.

Sino ba ang may sabi
na ang mga tunay na nagmamahal,
hindi napapagod?

Sinong manunulat ang nagturo sa atin
na basta mahal mo,
laging may “tayo” sa dulo ng kwento?

Naniwala ako.
Tadhana, naniwala ako.

Pinili kitang mahalin,
kahit hindi ako ang pinili **** mahalin pabalik.
Pinili kitang intindihin,
kahit ako na ang nalulunod
sa katahimikang hindi mo kayang ipaliwanag.
Pinili kitang ipaglaban,
kahit ikaw, matagal mo na akong binitiwan.

At sa bawat gabi,
habang ginigising ako ng sariling iyak,
hinihiling kong sana…
sana ako na lang ulit.

Pero hindi ganun ang buhay.
At lalo nang hindi ganun ang pag-ibig.

Minsan, kahit gaano ka kabuo,
kahit gaano ka kabait,
kahit gaano mo siya minahal sa paraang wala kang itinira para sa sarili—
hindi pa rin sapat.

Dahil ang pag-ibig,
hindi laging patas.
Hindi laging sabay ang tibok.
Minsan, isa lang ang tumitibok
habang ang isa'y matagal nang nanahimik.

At doon ko naintindihan...

Walang perpektong pag-ibig.

Walang pag-ibig na walang lamat,
na walang luha,
na walang tanong sa gabi,
na walang sigaw sa unan.

Pero higit sa lahat,
walang perpektong pag-ibig
kung wala ang dalawang taong pumipili,
araw-araw,
na manatili.

Hindi ko ito tula para sa mga “naging tayo.”
Ito'y para sa mga “halos tayo.”
Sa mga “kung kailan minahal kita ng buo,
tsaka ka nawala.”
Ito'y para sa mga iniwan kahit wala namang pagkukulang,
sa mga nagmahal nang sobra,
at sa huli—sarili ang nawalan.

Kaya kung ikaw ito...
kung ikaw ay gaya ko...

Patawarin mo ang sarili mo
sa pag-asang babalik pa siya.
Patawarin mo ang puso ****
lumaban kahit mag-isa.
At higit sa lahat...

Piliin mo ulit ang sarili mo.

Dahil ang natutunan ko?

Ang tunay na pag-ibig—
hindi kailangang perpekto.
Pero kailangang totoo.
At kailangang pareho kayong nandyan,
hindi lang kapag madali,
kundi lalo na
kapag masakit na.

🅿romises bled from the mouth of the moon,
🅾aths carved in fog on a bone-white dune.
🅸 drank from a chalice that mirrored my face,
🆂in made of velvet, stitched into lace.
🅾racles wept in the orchard of skin,
🅽ailed to the silence that echoes within.

🅳eath wore a crown made of whispers and glass,
🆁eality cracked like a serpentine mass.
🅴very mirror refused to reflect,
🅰s shadows grew teeth and began to infect.
🅼y soul is a house where the doors won’t align..
Where dreams drink the dreamer, in slow serpent time.

Darkness whispers in silent screams,

Every smile masks fractured dreams.

Past and present blur in rain,

Restless nights soaked in pain.

Echoes of laughter feel far,

Shards of joy lost to a star.

Sinking deeper, breath is thin,

I wear a calm, but break within.

One more day, a battle won—

Not for glory, but to carry on.

💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀

Drowning in thoughts I cannot flee,

Every breath feels like a plea.

Pain in silence, hidden well,

Raging storms I cannot tell.

Emotions numb, yet still they burn,

Smiles are masks at every turn.

Sinking low where light is rare,

I wish someone would truly care.

Over and over, I try to survive,

Not just exist, but feel alive.

Minsan ko lang siya nasilayan, ngunit tila araw-araw na.
Alam ng hangin ang lihim kong itinatanghal sa katahimikan.
Chandelier ng gabi, siya ang ilaw sa bawat alaala.
Ewan ko ba kung bakit pangalan niya’y aking iniingatan.
Laging siya ang dulo ng bawat tulang di ko pinangalanan.

Curse of the bean, dark oracle steeped in flame,
Awakening minds where no daylight dares claim.
Flesh grows restless, tethered to unseen chains,
Frenzied thoughts race through haunted brain-lanes.
Even the stillness quakes under its spell,
Insight and madness indistinctly dwell.
Nocturne of pulse in cathedral veins,
Exiled from sleep, the soul remains.

Sa lilim ng panaginip kong dati’y may sinag,
Dumadaloy ang salaysay ng kaibigang likha ng isip—tahimik, ngunit tagos.
Sa mundong yaon, ang pangamba’y lumilipad,🪽
Ngunit pagsikat ng araw, ako’y kinakain ng pangil ng sindak,
Pag-iisang kay lupit, kahinaang sa kaluluwa’y umuukit.👻

Sa mga gunita, may mga hiblang marahang bumabalot,
Sa paraisong daigdig, doon ako’y nahihimlay, kahit saglit.
Ngunit ang aninong likha ng sakit sa isip ay palihim na lumalapit,
Binubulong ng pag-iisa ang mga lihim kong pait,
Habang nilalandas ko ang sirang salamin ng sarili kong bait...💀💀💀