How my hands will reach to grab the demons' hands out of your body,
pulling you, redeeming you as close
as I can possibly get.
How our lips will utter the words
we cannot say while pressed together.
As your teeth mold against the
skin of my neck,
the stars shall hold me up and make me forget the word 'wrecked'.
How we will leave each other breathless
but still screaming for more,
how we wanted to curse so loudly
and also softly whisper our 'thanks'.
Both of us are shaken.
Broken, but finally fixed too.

I hope we both bruise lifetime bruises.

How sweet it is to relive the years of young over and over!

How lovely it is to recall the good old days and remember!

The candies, the soft songs, the bliss of innocence, the tinge of rainbow at every sight!
Oh, bring me back to my childhood!

…but this is their story.

my childhood had been what life is to me all along and now;

Everything and everyone comes and then goes.

There are but few things that haven't changed from when I was four;

the longing I can never outgrow.

the house I can never really call home.

the constant nightmares, cries and screams.

nothing a child would ever imagine nor dream.

The scars, the beaten-down rhymes, the blame beneath the chastise, the fading of every color from the light.
Oh, I am finally kissing my childhood goodbye!

*...and this is mine.

Ang gabi ay hindi dapat maging kaibigan ng delubyo.
Nangangambang baka sa isang sulok ay may nag-aabang na demonyo.
O baka sa likod pa natin mismo.
Saksi ang dagat at bundok sa pananaghoy ng bagong umaga.
At sino ang hindi makakaamoy sa pagsabog ng mga tala?
At nasaan ang gabi, ang inaakalang tanging katuwang?
Kasiping ba ng mga pangarap para sa bayan,
na siya nang nilamon ng digmaan?

Lumuluha ang bawat lawa at nagtatanong ang mga talon;
makakaahon pa ba ang nalunod na tuwa't pag-asa ng kahapon?
O baka ang tuwa ay siya na'ng hinigop ng langit.
Pinagtatawanan na tayo ng langit!
Sa mga dugong dumanak at ang naglalakasang pagtatangis
na tila ba isang bulong sa bingi,
tama nga't hindi ko kaibigan ang gabi!

Ganid ang gabi, palaging uhaw at nasisidhi sa kasawian,
sa mga buwaya tila ito ang kanilang kaharian!
At ang ngalan ng may akda ng munting tula na ito ay "delubyo".
Paminsan-minsan maaari niyo ring tawaging demonyo.
Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa, sa sulok ay hindi na magtatago. Haharap ako para tingnan ang bawat isa sa inyo sa mata.
Sa dangal. Sa diwa. Sa puso. Sa dasal.
At kakalabanin nyo dapat ako gamit ang mga ito...
hanggang sa pag-usbong ng bagong umaga.

Pula, bughaw at dilaw laban sa kadiliman.

I… was going to write words, and they were going to make sense, and they were going to be songs of praises about his name.
Perhaps they would’ve been words about love, or about fantasy within irony, or plainly about my feelings; raw, uninhibited, loud, bold,
because I'm having way too much of them while trying to understand him, the masterpiece.
But then I watched my sanity fly, my soul depart from my bruised body and then my heart crashing, falling down for him.

The End.


Or is it just the beginning?

Before despair takes my heart and scream "mine",

Before the flowers planted from pain rots away with time,

Before the birds faint and fall from the dark grey skies,

Before the music shuts through the angst of the chimes,

Before they tell us no, we weren't meant to be tomorrow and lie,

Before the daylight howls and before the sunset cries,

take me by the tip of your tongue and spill your sadness in me.

Take me in every corner of your room until I run out of fears to bleed.

Take me. Take me anywhere.

(A tagalog poem)

ㅡ

Tyaka na lang kita papansinin,
kapag kaya na kitang bigyan ng isang
matamis na ngiti gamit ang bibig na hindi
nangangamoy usok ng sigarilyo.
Tyaka na lang kita kikilalanin,
kapag kaya ko na ring kilalanin ang sariling tinig at hindi ang sigaw ng mga demonyong nangungupahan sa aking isip.
Tyaka na lang kita tatawagan,
kapag kaya ko nang alagaan ang aking katawan at muli na akong natutulog
bago pa magpalitan ang araw at buwan.
Tyaka na lang kita iisipin,
kapag ang tanging kinakatakutan ko na lamang ay ang pagkakawalay sayo
at hindi ang maaari kong gawin sa sarili
oras na maiwan nang mag-isa sa kwarto.
Tyaka na lang kita papakatitigan,
kapag ang aking mga mata'y hindi na pagod, namumugto, namumula.
Tyaka na lang kita kakausapin,
sa araw na pag-ibig na ang aking bukambibig,
sa oras na kasiyahan na ang nasa isip
at hindi kung paanong tali ba ang gagawin sa gagamiting "lubid".
Tyaka ko na lang hahawakan ang iyong kamay,
kapag naghilom na ang mga hiwa at sugat na ginuhit, inukit sa pulso,
kapag ang isip at kalooban ko'y
muli nang nagkasundo.
Tyaka na lang kita hahalikan,
kapag kaya ko nang talikuran ang mga bote ng alak kapalit ng dampi ng iyong labi.
Tyaka na lang kita yayakapin,
tyaka ko na lang hahayaan ang sariling
maranasan na iyong mahagkan,
kapag muli na akong nakakakain ng tama, sa tamang oras.
Kakayanin mo kaya ang maghintay kahit magpa-hanggang kailan?

At patawarin mo ako. Patawarin mo kung ano ako. Patawarin **** ito ako.
Patawarin mo ang kototohanan na
binubuo ako
ng kalungkutan at kaguluhan.
Patawarin **** kung minsan
kapag bumuhos ang luha
ko'y mas malakas pa sa ulan.
Isang araw, aawit ako
ng awit ng pananalig at katiyakan.
Susulat ng tula na naglalaman ng kasiyahan.
Ngunit sa ngayon,
dasal ko'y patawarin mo muna ako.

Giliw, tyaka na lang kita iibigin...
kapag kaya ko na ring ibigin ang aking sarili.