iki kartal
geceyarısı
gece karası
içimiz’deki parıltı

elmas göz
İnce bel
iki benzemez
kanat aralığı

ertelenmez gözenek
ve nemli tahıl ambarı
kızıl bir yangın başlatır
şeytanın sırtladığı

kendi gölgesi ay’ın
dolaşan sus, pus koyları
taşar gümüş ibrikten

boşalır göğün kızları ve
renk cümbüşünde gece
ve titrek dudağı yaprağın
öp beni çiçeği gibi
açar koynuna sabahın..

Sorry, I have to write again.



...

ne çok seviyorlar
mobese’den uzak
kasvet ormanlarında piknik yapmayı

börtü, böcek aryayla
vakumlu ihtirasın çıplaklar kampı
çılgın ve cesur teni ruhundan
soyan şehvete gebe

kalın bir ağacın gölgesine
uzanan yüksek desibel inleyişle
son nefesini veriyor günbatımı

sevişerek kıyıya ulaşmışlığın
kaliteli doyumu kül, sigara ışığından dökülürken
ne çok seviyorlar duvarlarına graffiti yazmayı sıradanlığın..

ve oracıkta linç etmeyi
monoton baygınlıkları..