The future I once saw so clear,
Now fades like fog that’s drawing near.
A map I thought I had in hand,
Has turned to dust, like shifting sand.

I thought I'd know just where to go,
But now the path's a haze, a glow.
I used to dream with steady hands,
Now I’m caught in shifting sands.

The road ahead feels far away,
And I can’t tell what’s night or day.
Where I’m going? I can’t say—
I’m just trying to find my way.

But maybe that’s okay, I think,
To not have answers, pause, and blink.
The future’s blurred, but still I move,
Even if I don’t quite prove,
That I know where I’m meant to be,
I’m learning how to just be free.

Tuliro't nakatingala tinatanaw ang mga tala sa langit, iniisip na kung bakit 'di pinilit.
Napagod sa'yong mga palaisipan, kahit bali-baliktarin ang mga pangangatwiran.

Lumisan... sa kinagisnan na tahanan, sa pag-luwas at pag-uwi nahihirapan.
Nangangambang ika'y muling masilayan, hindi alam kung pighati, o galit ang mararamdaman.

Sinabi mo na sa mga bagong mukhang kinilala mo, ako parin ang hinahanap mo. Ngunit sa tuwing gusto kong sulatan ang saradong libro, ayaw mo.

Ayaw mo....

Pero ang gulo mo, at magulo rin ako.
Sa mga sandaling gusto kong sumugal uli, pangit ang baraha mo.
At sa mga oras na ika'y nag babalasa muli. kulang ang barya ko.

Oo, magulo.
Parehas tayong tuliro.

I do not know who I am anymore,
I've worn too many faces to remember.
My passion is my personality,
but now it is gone, like a cold ember

I am a dead poet. Words barely came into my mind; they were too shallow. But for you, I could compose a masterpiece with your name in it.

Tayo'y muling inabot ng bukang-liwayway,
lumbay at pighati sa hangin natangay.
Ikaw ang tanging balakid ng kalungkutan,
kaharutan ng iba'y huwag pamarisan.

Sa musika ng buhay ay iindak,
sa langit dadalhin habang ika'y kahamagan.
Lahat ng walang kasiguraduhan, sayo magiging tiyak,
ikaw ang nag-iisang liwanag sa dagim na kalangitan.