Σχήματα άμορφα
γλιστρούν στη σιωπή,
σκέψεις που γεννήθηκαν
μόνο για να σβήσουν.
Ορίζοντας θολός,
γραμμές που δεν αγγίζονται,
μια ανάσα πριν το τίποτα,
μια σπίθα πριν το ποτέ.
Ο χρόνος ξεδιπλώνεται
σαν χάρτης χωρίς σύνορα,
τα βήματα αφήνουν
ίχνη που ο άνεμος αρνείται.
Και όμως—
μες στο βάθος του κενού,
κάτι πάλλεται
σαν απόηχος ύπαρξης.