He was just there,
standing,
waiting for a response.
Hoping that every time he waited,
she could feel the intensity of his love.

She was just there,
watching,
cherishing the moment.
Remembering the features of his face,
hoping that she could draw using the fragments of their memories.

He was crying,
slowly leaving the scene,
knowing that he could not look at her saddened face.
The joyful and sorrowful memories broke the deafening silence.

She was sobbing,
staring at the back of his crying existence,
forcibly trying not to forget the cause of her happiness.
They created again an unforgettable memory.

I was just there, standing.

She was just there, watching.

We were crying.

We just created our last memory.

¸.•°”˜ƸӜƷ˜”°•.•.

I have this place where I go
when I need to be all alone.
I call it my place,
a place where the hurts of the world
quiet down and fade away.

I have this place
no one knows about
between a field and a willow tree
along a pastures edge.

A place of beauty, where my fingertips
can paint over all the wrong
and all the pain I feel
in colors bright and cheery.

A creek down around the corner
I go to when
things get oppressive
dark and hard.

It’s a place of peace, where the fears
of my heart slow and still…
A place of calm, where the oceans
of emotions lay at my feet
and weep no more.

And I sit there
I don't know if I meditate
there in this place hidden
but I get peace
I see love I hug this earth.

It’s a place where I can breathe,
where I feel sheltered, protected
from the coldness outside
of my canopy of shade… It’s my place.

They go to their place…..
……they visit very often...

¸.•°”˜ƸӜƷ˜”°•.•.

Una, napakaganda ng mga simula, ng mga umagang puno ng kaba, hinahanda ang sarili sa mga posibleng pagpapakilala. Hinahasa ang mga ngiti, ang mga galaw, ang mga paglakad sa harapan ng iyong mga kaklase. Tinatanggap ang mga matatalim na tingin habang naghihintay sa bawat salitang lalabas sa kaluluwa **** malapit nang sumabog, mga taingang naghihintay, naghahandang makinig…

Pangalawa, magiging kampante’t komportable ka, iisipin na ang buhay ay ganun lang kadali, na ang bawat simula’y pagpapakilala lang ng sarili na pagkatapos **** magpakilala ay makikinig ka nalang. Iniisip na ang kaginhawaan, galak at takot sa simula ay mananatiling sa’yo.

Pangatlo, mapapagod ka. Na ikaw ay gigising ng mas maaga, papalitan ang dugo ng iba’t-ibang uri ng likido, sa pagbabasakaling ang simula ay mananatili hanggang sa dulo. Ikaw ay unti-unting susuko.

Pero pang-apat, ang daan tungo sa tagumpay ay di dapat kalimutan at sukuan di’ba?

Subalit panglima, ang tagumpay ay di palaging may sementadong daanan, na ang lahat ng bagay ay di perpekto. Na ang langit na narasanan mo nung simula ay di mananatiling ganoon hanggang sa dulo na ito’y posibleng maging blankong espasyo na lamang. Matatakot kang punuin ito ulit.

Pang-anim, maghanda ka sa paglipad. Unti-unting buuin ang mga pakpak gamit ang mga balahibong parte ng iyong mga simula.

Pangpito, lisanin ang lumbay, ang galit, gamutin ang mga sugat sa’yong mga pakpak. Unti-unting abutin ang araw kahit na ito’y iiwanan kang abo, susubukang pabagsakin.

Ito ang pangwalo, maghanda kang bumagsak, mahulog, masaktan.

Pangsiyam, masakit ang mahulog, bumagsak, umasa. Ngunit gawin mo itong lakas, lagyan mo ng pwersa ang bawat pagaspas ng mga pakpak ng iyong simula. Oo, di tayo handa na mahulog, bumagsak, umasa, at walang kahandaan sa mga ganitong bagay.

Pero pangsampu, huwag kang susuko, magaling na ang iyong mga pakpak, tapos na ang paghahanda. Subukan mo nang lumipad muli sa langit na dati’y pinuno mo ng mga unang beses at mga unang bagay bumuo sa’yong pagkatao. Liparin mo ulit ang blankong espasyo, lagyan ng mga bagong simula, buksan ang mga nakakandong daanan, abutin ulit ang tagumpay, subukan muling lumipad, at pag ika’y muling nahulog, abutin ulit ang langit, lipad lang.