De spelonken van jouw bestaan zijn meer dan alleen diep, mijn lief. Ondoorgrondbaar, niet vindbaar, met zoveel omwegen wegleidend van her hart.
Soms vraag ik me af hoeveel tijd je aan het graven hebt besteed.

Soms ga ik het gevecht aan, neem ik een schep mee naar je toe. Dan delf ik in je bestaan, delf ik naar je hart. Maar dan verleid jij tot een herberekende route of uitweg. Af en toe spring ik in het diepe en vind ik een robijn, maar ook die zal niet lang van mij zijn.

Je hebt gezorgd voor een hele hoop spelonken, vergetelheidsrivieren, bergen en dalen en grotten bovendien.
Meestal wil ik ze doorgronden, maar soms?
Soms hou ook ik het voor gezien.

Ook ik verlies wel eens controle.
Mijn rust is dan aldaniet bewust ten dole,
mijn zelfbeeld ten dode
opgeschreven en mijn bedoeling zogezegd verheven.

Spelen wij dan allen soms,
misschien intentioneel, toneel?
Werken wij dan, elk van ons,
met tegenzin te over, veel te veel?

We doen het elke dag, bedenk ik,
we doen het unaniem,
met hier en daar een enkeling
die alles toch al heeft gezien.

Ik bedaar dan, geef mijn fouten toe,
besef dat ik nog veel moet leren over nagenoeg alles wat ik doe.

Onbekend, een vreemdeling,
Voor wie nimmer heeft gezien.
Verafschuwd door zij die weigeren te aanschouwen.

Geapprecieerd, geliefd door zij die trachten te vinden.
Geliefd door Hem,
Die voortdurend ziet.

Waar ik naartoe ga met mijn leven?
Ik weet niet eens welke dag het is.
Wat ik wil worden? Weet ik het zeker?
Natuurlijk! Alleszins niet apotheker.
Daarvoor heb ik 4 jaar over 2 gedaan.

Ik ben al blij dat ik mijn zwembrevetjes heb gehaald.
De 25 en de 50 meter. Ze hangen boven de schouw.
Ik heb zelfs nog voor de kadertjes betaald.
Wie doet beter, vraag je? Ik vergelijk het niet met jou.
'De dochter van de inspecteur, die is ingenieur.'

Heb ik dan gefaald? Had ik het anders moeten doen?
Waarschijnlijk of misschien.
Toch vergeet ik niet die tijd van toen.
'Kom, 't is tijd dat je verhuist.'
Ik weet alleen niet juist
of ik dat alles, zelf, elke tien,
liever verschillend had gezien.

Normaal gezien van rechts
en links gezien als slechts
een fout van de natuur haar hand.
Maar ik heb ook nog recht op voorrang
zelfs al kom ik van een andere kant.
Als de kletsen de bocht om komen scheuren,
heb ik altijd nog mijn tweede ****.
De derde en de vierde kan je kussen
als je de voorkeur van een ander gaat betreuren.

Ik heb een moment in mijn leven bereikt
Waarop ik uit Amerika wil vertrekken.

Ik ben jong, maar ik heb zo veel gezien
Die ik wil veranderen.

Om dit te doen, denk ik
Dat ik eerst moet vinden wie ik ben echt

Zonder mijn moederland
En zonder mijn moedertaal.

Dan zal ik terugkeren
Om mijn land opnieuw te zien.

En hopelijk zal ik meer wijsheid hebben
Om met iedereen te delen.

In het vallen van de bladeren,
geel, rood, bruin om in te kaderen,
zie ik stilte en verdriet,
een pluizenbol in't bos
die stiekem er geniet.

In kale takken zie 'k gewicht
dat niet meer hoeft gedragen.
Enerzijds misschien gezwicht
tenander waait het wel in vlagen.

Waaivlagen vliegen om de oren,
het ijs, dat in de lucht hangt,
je kan het bijna horen.

De winter die de herfst vervangt
en langzame zomer in ivoren toren.

We spreken van geluk.

Dat we ooit zelfs groen gezien
(mogen hebben.)

Heb je hen gezien en wat
ze kunnen? Ze zijn terecht
beroemd en doen me lachen, echt
hetgeen, onbenoemd, dat
me doet schuddebuiken
van tevree.

Wat was het dan, kan je ontluiken,
waarom heb je dat idee?

Ze zijn in kannen en kruiken
sinds ze seksten op teevee.

Geluk is geen attitude,
hard werk is geen prelude
van een beter leven, van gelukkig zijn.

Even terug, achter je rug, haalden
ze, per toeval, kans uit het vergelijken.
Waardoor nu zoveel pech en malen
gezien wordt als je eigen falen,
jouw schuld dat je niet meer kon bereiken.

Zij die uit onmacht als maar daalden,
worden nu bekeken
alsof ze dat zelf bepaalden.

Ik steek over, kijk met opzet
langs die grijsgekleurde rover,
zet mijn stap en passen, pas
dan op, roept iemand, stop!

Plassen bloed, kil, het is te laat,
de wereld eens zo luid, stil
op straat, enkel iemand die tegen
de hulpdiensten praat.
Hij zegt:
'Hij had die auto niet gezien, wilde
oversteken, leefde met te grote teugen.'
Daarmee zonder zelf te weten,
zonder zekerheid, een omvergeblazen
leugen.

't Is dat ik het zelf niet weet,
het allemaal op zaterdag
vergeet, in de nacht,
wanneer de zon niet schijnt,
mijn fluitje vogelt
tot hij in de hoed verdwijnt.

Het liefst wil ik me ook verstoppen
al is het dan misschien
veertien dagen kussens slopen,
kinnen kloppen. Als ik het mij
zou vragen, was ik al weg getoverd,
had je me voor de laatste keer gezien.

Liselore is zo onverschillig
dat bijna niets haar kraken kan.
Dat is best een beetje grillig
gezien zo ook niets haar vermaken kan.