Members
19/F/Philippines
Filipino. I love reading poems.
Poems
AUGUST Sep 2018
Margaret (Anghel Ko)
AUGUST
Sep 2018
margaret
Langit ang nagbigay biyaya nang ambon ay dinilig
Ang aking hiling sa panginoon ay biglang nadinig
Pinadala ang anghel na sa mundo ko’y yayanig
Tinawag ng ng kanyang tinig, at Napatulala sa mga Titig
Maari bang malaman ang yong pakay sa akin
Kung ikaw ba ay pasakit at tuluyan na akong wawasakin?
Laging kong tanong kung ano ba ang dapat kong gawin
Kung ang kahulugan mo ay kabiguan patuloy pa ba kitang iibigin?
Nagtatanong kay Bathala, Paano ko ba mapapaliwanag ang hiwaga
Nitong pagmamahal na kung bakit sa puso kumapit ka ng kusa
Ako’y nagtataka’t di maka paniwala Bakit ito ang yong ginawa
Sa bigay **** biyaya, Ano ba ang kasalanan ko para isinumpa
Gaano ba kita pinapahalagahan? Alam mo ba ang dahilan?
Hiling ko lang ay sanay iyong maunawaan itong nararamdaman
Kaya ang paliwanag ko ay simple nalang
Masikip dito sa loob ko, kaya ang kasya ay ikaw lang
Alaalang bitbit pano ko makakalimutan
Kung Sa puso koy nakaukit ang yong pangalan
Ibinalot ng tatag ng loob para ika’y ipaglalaban
Di kita hahayaang lumuha lagi kang aalagaan.
Nagaabang ng sasakyan para dalhin sa langit, iwan ang mundo
Nakikiusap Pagbigyan sana Hiling makamit, Anghel na sundo
Saan nga ba tayo patungo? Byaheng langit sa impyerno,
Sa isipan kong magulo, Kasinungalingan ka ba o Totoo?
Linalaro sa panaginip ang dakilang pagsuyo
Tuluyang Hinamon Ang matapang na puso
Sayo napalapit at ayaw nang lumayo
Ang silakbo ay di na kaya, kayang isuko
kahit ano dito sa lupain ay handa kong ialay
Pagkat ang langit sa akin ay una mo nang binigay
Ang halaga mo sa akin ay Walang katumbas na materyal
Dahil Di kayang sukatin kung gano kita kamahal
Langit ang nagbigay biyaya nang ambon ay dinilig
Ang aking hiling sa panginoon ay biglang nadinig
Pinadala ang anghel na sa mundo ko’y yayanig
Tinawag ng ng kanyang tinig, at Napatulala sa mga Titig
Maari bang malaman ang yong pakay sa akin
Kung ikaw ba ay pasakit at tuluyan na akong wawasakin?
Laging kong tanong kung ano ba ang dapat kong gawin
Kung ang kahulugan mo ay kabiguan patuloy pa ba kitang iibigin?
Nagtatanong kay Bathala, Paano ko ba mapapaliwanag ang hiwaga
Nitong pagmamahal na kung bakit sa puso kumapit ka ng kusa
Ako’y nagtataka’t di maka paniwala Bakit ito ang yong ginawa
Sa bigay **** biyaya, Ano ba ang kasalanan ko para isinumpa
Gaano ba kita pinapahalagahan? Alam mo ba ang dahilan?
Hiling ko lang ay sanay iyong maunawaan itong nararamdaman
Kaya ang paliwanag ko ay simple nalang
Masikip dito sa loob ko, kaya ang kasya ay ikaw lang
Alaalang bitbit pano ko makakalimutan
Kung Sa puso koy nakaukit ang yong pangalan
Ibinalot ng tatag ng loob para ika’y ipaglalaban
Di kita hahayaang lumuha lagi kang aalagaan.
Nagaabang ng sasakyan para dalhin sa langit, iwan ang mundo
Nakikiusap Pagbigyan sana Hiling makamit, Anghel na sundo
Saan nga ba tayo patungo? Byaheng langit sa impyerno,
Sa isipan kong magulo, Kasinungalingan ka ba o Totoo?
Linalaro sa panaginip ang dakilang pagsuyo
Tuluyang Hinamon Ang matapang na puso
Sayo napalapit at ayaw nang lumayo
Ang silakbo ay di na kaya, kayang isuko
kahit ano dito sa lupain ay handa kong ialay
Pagkat ang langit sa akin ay una mo nang binigay
Ang halaga mo sa akin ay Walang katumbas na materyal
Dahil Di kayang sukatin kung gano kita kamahal
Para sa taong minahal ko ng minsan, ito ang tulang di ko naiparating sa kanya.
Ngayon alam ko na kung gaano siya kahalaga, kung kailan wala na.
Ngayon alam ko na kung gaano siya kahalaga, kung kailan wala na.
kha Feb 2019
a lengthy tagalog prose
kha
Feb 2019
6th of december, 2018.
“Pinagtagpo ngunit hindi itinadhana.” Madalas kong naririnig ‘yan, palagay ko’y ikaw rin. Pero kung iisipin, napakarami nating mga taong natatagpuan na nakatakda ring umalis. Ang ilan ay babalik, ang ilan ay maglalaho na lang. Hindi ko alam kung saan ka riyan nabibilang. Walang pakiramdaman, walang pakialamanan, walang pakundangang naghahanap ng mga bagay para pilit kang makalimutan. Gigising ako nang nakangiti, masaya, at ang nasa isip ay
“kakalimutan na kita,” ngunit kahit kailan ay hindi ‘yan nagkatotoo. Ang pag-asang makaahon sa ‘yo ay palabo nang palabo. Sa bawat gabing nagdaan, napapatanong ako kung saan na naman ako nagkamali. Saan na naman ako nagkulang? Saan na naman ako kinapos? O baka naman sumobra? Paikot-ikot ang mga mata sa lugar kung saan tayo huling nagkita. Saan mo ako iniwan? Pareho tayo ng pinupuntahan, pero hindi ko na alam kung paano pa babalik. Hindi kita mahagilap; ang tanging palatandaan ko para makabalik ay hindi ko na mahagilap. Dahil naglaho ka sa isang iglap. Hindi ko na alam kung paano pa babalik. Dahil hindi pa kita nakikita.
Ilang eskinita lang naman ang pagitan nating dalawa. Nariyan ang mga tricycle para mahatid akong muli sa bahay ko. Nariyan ang mga dyip na pupwede kong masakyan para lang mapalayo sa ‘yo. Tayo’y palaging nasa ilalim ng parehong langit, aalis at uuwi sa iisang lugar ngunit hindi man lang kita makamit. Pareho ng sinasakyan, pareho ng mga dinadaanan. Iisa lang naman ang mga pinupuntahan natin, ngunit ang araw-araw kong biyahe ay naging ikaw na ang destinasyon. Nagbabakasakali lang naman akong baka matupad mo ang aking imahinasyong hindi ko na batid pa ang limitasyon. Sa bawat pag-alis ko ay nananalanging magkita tayo sa lalong madaling panahon.
Ngunit hindi ko pa rin alam kung paano babalik. Alam ko ang ruta, alam ko ang sasakyan. Ngunit ako mismo ang nagpupumigil. Dahil hindi mo ako tinutulak palayo. Hindi pa man tayo nagkikita, mas gugustuhin ko nang hilain mo ako paalis sa kung saan mo ako iniwan. O baka ang presensya mo lang ang hiling kong masilayan, para tuluyan na akong makalakad paalis sa piling mo. Hindi ko naman mapapantayan ang babaeng nagdala sa ‘yo sa tahanan mo— ni hindi ko nga alam kung paano umuwi sa dapat kong uwian. At sa bawat biyaheng sinusulong ko, hindi ko man lang naisip na baka mali ang daan na tinatahak ko. Iba pala ang langit na pinagmamasdan mo sa umaga, kahit ang mga bituing nais **** titigan sa gabi. Iba pala ang sinasakyan **** dyip sa bawat pag-uwi. Iba pala ang eskinitang napapadparan mo. Iba pala ang langit na sinisigawan mo ng pangalan niyang kaakibat na ng apilyedo mo. Iba pala ang inuuwian mo.
Pasensya na, tanga ang kasama mo. Mali, hindi mo pala ako “kasama” dahil kahit kailan ay hindi ka naman sumama. Hinayaan ko ang sariling maligaw sa mga mata mo. Hinayaan kong mawala ang isip sa mga salita **** nadadala ako sa ibang dimensyon ng mundo. Hinayaan kong magwala ang pusong binuhay mo— na bibitawan mo lang din pala, dahil masyado itong magulo. Ngayon lang ako nakalabas at hindi na muli pang magtatago, ngunit niligaw mo ako. Pasensya na, gagapangin ko pa ang sarili ko palayo sa ‘yo.
Hindi ko maintindihan kung paanong ako’y napadpad sa ‘yo kung hindi ko pa nasisilayan ang mga mata **** mapanlinlang, na kung saan ay nagpahatak pa rin ako— delikado, at muntik pa akong mabaldado. Huwag na sanang pahintulutan ng mundo na pagtagpuin pa tayo, dahil kung sakali ay baka hindi na ako umalis. At baka samahan pa kita kahit saan ka man papunta, kahit sa piling niya pa. At lalong hindi tayo isang halimbawa ng “Pinagtagpo ngunit hindi itinadhana”. Inaantay ko pa lang ang matagpuan kita, upang makaalis na ako.
“Pinagtagpo ngunit hindi itinadhana.” Madalas kong naririnig ‘yan, palagay ko’y ikaw rin. Pero kung iisipin, napakarami nating mga taong natatagpuan na nakatakda ring umalis. Ang ilan ay babalik, ang ilan ay maglalaho na lang. Hindi ko alam kung saan ka riyan nabibilang. Walang pakiramdaman, walang pakialamanan, walang pakundangang naghahanap ng mga bagay para pilit kang makalimutan. Gigising ako nang nakangiti, masaya, at ang nasa isip ay
“kakalimutan na kita,” ngunit kahit kailan ay hindi ‘yan nagkatotoo. Ang pag-asang makaahon sa ‘yo ay palabo nang palabo. Sa bawat gabing nagdaan, napapatanong ako kung saan na naman ako nagkamali. Saan na naman ako nagkulang? Saan na naman ako kinapos? O baka naman sumobra? Paikot-ikot ang mga mata sa lugar kung saan tayo huling nagkita. Saan mo ako iniwan? Pareho tayo ng pinupuntahan, pero hindi ko na alam kung paano pa babalik. Hindi kita mahagilap; ang tanging palatandaan ko para makabalik ay hindi ko na mahagilap. Dahil naglaho ka sa isang iglap. Hindi ko na alam kung paano pa babalik. Dahil hindi pa kita nakikita.
Ilang eskinita lang naman ang pagitan nating dalawa. Nariyan ang mga tricycle para mahatid akong muli sa bahay ko. Nariyan ang mga dyip na pupwede kong masakyan para lang mapalayo sa ‘yo. Tayo’y palaging nasa ilalim ng parehong langit, aalis at uuwi sa iisang lugar ngunit hindi man lang kita makamit. Pareho ng sinasakyan, pareho ng mga dinadaanan. Iisa lang naman ang mga pinupuntahan natin, ngunit ang araw-araw kong biyahe ay naging ikaw na ang destinasyon. Nagbabakasakali lang naman akong baka matupad mo ang aking imahinasyong hindi ko na batid pa ang limitasyon. Sa bawat pag-alis ko ay nananalanging magkita tayo sa lalong madaling panahon.
Ngunit hindi ko pa rin alam kung paano babalik. Alam ko ang ruta, alam ko ang sasakyan. Ngunit ako mismo ang nagpupumigil. Dahil hindi mo ako tinutulak palayo. Hindi pa man tayo nagkikita, mas gugustuhin ko nang hilain mo ako paalis sa kung saan mo ako iniwan. O baka ang presensya mo lang ang hiling kong masilayan, para tuluyan na akong makalakad paalis sa piling mo. Hindi ko naman mapapantayan ang babaeng nagdala sa ‘yo sa tahanan mo— ni hindi ko nga alam kung paano umuwi sa dapat kong uwian. At sa bawat biyaheng sinusulong ko, hindi ko man lang naisip na baka mali ang daan na tinatahak ko. Iba pala ang langit na pinagmamasdan mo sa umaga, kahit ang mga bituing nais **** titigan sa gabi. Iba pala ang sinasakyan **** dyip sa bawat pag-uwi. Iba pala ang eskinitang napapadparan mo. Iba pala ang langit na sinisigawan mo ng pangalan niyang kaakibat na ng apilyedo mo. Iba pala ang inuuwian mo.
Pasensya na, tanga ang kasama mo. Mali, hindi mo pala ako “kasama” dahil kahit kailan ay hindi ka naman sumama. Hinayaan ko ang sariling maligaw sa mga mata mo. Hinayaan kong mawala ang isip sa mga salita **** nadadala ako sa ibang dimensyon ng mundo. Hinayaan kong magwala ang pusong binuhay mo— na bibitawan mo lang din pala, dahil masyado itong magulo. Ngayon lang ako nakalabas at hindi na muli pang magtatago, ngunit niligaw mo ako. Pasensya na, gagapangin ko pa ang sarili ko palayo sa ‘yo.
Hindi ko maintindihan kung paanong ako’y napadpad sa ‘yo kung hindi ko pa nasisilayan ang mga mata **** mapanlinlang, na kung saan ay nagpahatak pa rin ako— delikado, at muntik pa akong mabaldado. Huwag na sanang pahintulutan ng mundo na pagtagpuin pa tayo, dahil kung sakali ay baka hindi na ako umalis. At baka samahan pa kita kahit saan ka man papunta, kahit sa piling niya pa. At lalong hindi tayo isang halimbawa ng “Pinagtagpo ngunit hindi itinadhana”. Inaantay ko pa lang ang matagpuan kita, upang makaalis na ako.
m.r.
madi Apr 2018
Magulong Mundo
madi
Apr 2018
Isa ako sa tinatawag na,
Ang kabataan ang pag-asa ng bayan
Isa ako sa mga kabataan na nakakaranas
Ng mga kung ano anong bagay
Bisyo doon, bisyo dito
Alak doon, alak dito
Saan man pumunta puro away
Puro issue, puro fake news
Nakakasawa, nakakasawang pumasan ng mga problema
Nakakaputangina
Nakakagago
Ginagago nanaman ako ng mundo
Bakit ba puro nalang problema?
Puro pasakit?
Puro taong magaling lang sa umpisa
Mga putangina sila
Pasensya na kaibigan
Masarap magmura bakit ba
Pero hindi ibig sabihin non masamang tao na ako
Bakit nga ba ako nagpapaliwanag nonsense wala namang makakaintindi
Ako? Ako yung taong tingin ng nakararami
Bobo, walang patutunguhan, at kung ano ano pa
Gago diba?
Oo ganon naman kadaling manghusga sa mundong ito
Sa totoo lang madaming ibang taong gustong pumasok sa mundo ko
Para saan? Para bandang huli mangiwan?
Para may mapagtripan?
Ang bobo ko rin kasi pinapasok ko yung mga taong walang kwenta
Yung mga taong walang konsensya
Hindi naman ako galit kahit kanino
Galit ako sa sarili ko
Bakit ba kasi ganto ako?
Putangina diba? Nakakatawa.
Nakakatawa na sa dinami-rami ng pwedeng problemahin
Bakit unang una ang pag-ibig?
Pwede namang pag-aaral, o kaya basta maraming iba dyan
Kaso ang gago yung pag-ibig na yan may pakana ng lahat
Diyan nagsisimula lahat
Kung bakit naimbento pa kasi yan
Nakakasawa paulit ulit
Pero isang araw pagdilat ng mga mata ko
Nabuhayan ako ng loob
Hindi ko pa pala talaga pasan ang mundo
Yung totoo kung sino ang naghihirap ng totoo?
Ang mundo, ang diyos
Dahil sino ba naman tayo para magreklamo?
Sino ba naman tayo para magreklamo sa mga problema
Di hamak na wala pa akong napapatunayan sa mundong ito
Siguro kaya ako nabuhay dahil para sakin to
Nabuhay ako para sakin hindi lang para basta sa iba
Magulo ang mundo oo pero hindi aayos ang mundo
Kung mas magulo pa ang mga tao .
Ang kabataan ang pag-asa ng bayan
Isa ako sa mga kabataan na nakakaranas
Ng mga kung ano anong bagay
Bisyo doon, bisyo dito
Alak doon, alak dito
Saan man pumunta puro away
Puro issue, puro fake news
Nakakasawa, nakakasawang pumasan ng mga problema
Nakakaputangina
Nakakagago
Ginagago nanaman ako ng mundo
Bakit ba puro nalang problema?
Puro pasakit?
Puro taong magaling lang sa umpisa
Mga putangina sila
Pasensya na kaibigan
Masarap magmura bakit ba
Pero hindi ibig sabihin non masamang tao na ako
Bakit nga ba ako nagpapaliwanag nonsense wala namang makakaintindi
Ako? Ako yung taong tingin ng nakararami
Bobo, walang patutunguhan, at kung ano ano pa
Gago diba?
Oo ganon naman kadaling manghusga sa mundong ito
Sa totoo lang madaming ibang taong gustong pumasok sa mundo ko
Para saan? Para bandang huli mangiwan?
Para may mapagtripan?
Ang bobo ko rin kasi pinapasok ko yung mga taong walang kwenta
Yung mga taong walang konsensya
Hindi naman ako galit kahit kanino
Galit ako sa sarili ko
Bakit ba kasi ganto ako?
Putangina diba? Nakakatawa.
Nakakatawa na sa dinami-rami ng pwedeng problemahin
Bakit unang una ang pag-ibig?
Pwede namang pag-aaral, o kaya basta maraming iba dyan
Kaso ang gago yung pag-ibig na yan may pakana ng lahat
Diyan nagsisimula lahat
Kung bakit naimbento pa kasi yan
Nakakasawa paulit ulit
Pero isang araw pagdilat ng mga mata ko
Nabuhayan ako ng loob
Hindi ko pa pala talaga pasan ang mundo
Yung totoo kung sino ang naghihirap ng totoo?
Ang mundo, ang diyos
Dahil sino ba naman tayo para magreklamo?
Sino ba naman tayo para magreklamo sa mga problema
Di hamak na wala pa akong napapatunayan sa mundong ito
Siguro kaya ako nabuhay dahil para sakin to
Nabuhay ako para sakin hindi lang para basta sa iba
Magulo ang mundo oo pero hindi aayos ang mundo
Kung mas magulo pa ang mga tao .