Hologram (translated)

    Wary and full of hunger, we lie
    the rumor of Love
    with such haste
    for physicality,
    the urgency to embrace
    blurs our faces

    Reluctantly, we find
   there is truth in tenderness.
    But like former convicts
    unpracticed in honesty,
    we let it slip between the bars
    of doubt

    We’re not living we just
    flutter
    and hope to touch something real.

Hologram (origineel)

Vol van leegte liegen we
het gerucht van liefde
met zo’n smacht
naar tastbaarheid,
gezichten vervaagd
door de haast
om te omhelzen

Doch aarzelend wanneer
dichtbij, de tederheid
glipt voorbij
aan deze voormalige gevangenen,
ongeoefend in eerlijkheid
tussen tralies van twijfel

Wij leven niet, wij zweven
en hopen
iets echts aan te raken

Het is nu tijd voor mij om te gaan,
naar een plaats waar het me beter zal vergaan.

Waar dromen oh zo groot me laten zweven
en de gedachte te dalen me doet beven.

Daar niet eenzaam en alleen,
hand in hand een betere wereld in.

Ge moet maar is proberen
om door een glazen wand
uw hand uit te steken
Of om uw oren te spitsen
en door een betonmolen te horen
waarover de mensen staan kletsen

Als ge wa zit rond te zweven
zonder te leven, in een zeepbel
zonder naald, zonder een stem
dan is er geen mens die erom zal geven
als ge zonder het te merken
heel voorzichtig en langzaamaan
doorzichtig wordt.

De zwaarte enkel te verlichten
door de leegte te inhaleren
in steeds grotere dosis
en steeds gretiger teugen
tot ge begint te geloven
dat het zo wel beter is

En al zout ge beloven
Uzelf te verplichten
uw ogen te openen
Ge zout het vergeten
en zonder het te weten
uw leven voorbij zien flitsen

Mijn haar gekleurd, mijn neus
gecorrigeerd.
Ik heb lang geleden
mijn zelfverzekerdheid bezeerd.
Geblesseerd, ging ik
door het leven.

Sinds kort kan ik weer zweven.
Ik heb geleerd dat,
al is het maar voor even,
een mens zich goed mag voelen.
Dat het kan, je hoofd afspoelen,
je uitkleden en zeggen:

Het is de laatste keer dat ik hierom heb geleden.
God, mens, wees nu dan toch tevreden
met wat onder die oppervlakte zit.

Over werk, over druk,
de overbemande,
uitgerokken, breedgespande,
spannen, spannende
doeken die ik
erom wind.
Ik heb lof nodig
ver lof
stof nodig
tot later, ooit of nooit meer
nadenken
in de auto
muziek te luid, om alles weg te spoelen
waar zijn ze gebleven
die kinderdromen, verrassingen?
Ze zijn gaan zweven, doelen,
om enkel een half uurtje
in het weekend
na te streven.

Denk jij ook soms aan de dood?
Voel jij ook het schaamrood
op de wangen bij het bespreken
van die wrange, wringende,
in de ogen springende
gevoelens die je liever zag
ontweken.

Dan ben je niet alleen, je kan die beesten
beter laten zweven, als wolken,
naar ze kijken, alstublieft niet laten
kolken tot ze velden laten draaien
en je levenslust meegraaien.