O wat zou ik graag
Mijn herinneringen
Aan stukken rijten
Om ze vervolgens
Op een zomermiddag
Buiten op een kleedje
Stilletjes uit te zoeken
Om dan uiteindelijk
De door mij
Zorgvuldig uitgekozen
Momenten
Weer aan elkaar te plakken
Alsof het is
Een oude filmrol
Zodat ik die op
Mijn allerlaatste dag
Af zou kunnen spelen

Handen voor de ogen,
ogen voor de kost.
't Leven voelt bedrogen
zoals die serie, "Lost".

Eindeloze episodes, geen conlusie
en dan plots, gedaan.
Een verwrongen fusie
van de dag, de sterren en de maan.

Als de zon schijnt, zien we
die fonkelpuntjes minder
dan tussen mooie bloemen,
de camouflage van de vlinder.

Ik leg de tranen naast de tuit
'k zal zelf wel zorgen voor besluit.

kankerlijer
klootzak
met een halve maan op je gezicht
het is goed bedoelt
als dat het minder erg moet maken
maar nee
het enige wat ik nodig had
was een grijntje begrip
een beetje respect misschien
nu is het al gebeurt
gezegd en gedaan
zal ik jouw gezicht liever niet meer zien
of krijg ik zin om te slaan
sorry oke
maar zonder traan
oprechtheid ver te zoeken dan
is het voorbij
niet meer dichtbij
het is gedaan
klootzak
en nog bedankt voor de argwaan

Weet iemand met mijn vragen raad,
wanneer noch kaars noch bril nog baat?
Het is zoeken en het zal blijven zoeken blijven
met enkel jezelf om op te kijven.

Was ik een bal, zou ik rollen,
was ik tranen, was ik geld
of vuisten wanneer iemand over morgen
vertelt.

Overmorgen, over zorgen, over hoop.
Alles overhoop.
De één die sneed, de ander zoop.
       En anderen verzopen.
             Of weggeblazen worden.
          Erdoor weer onweer en toen het terug kon
                              weer op stap, op de lappen
             En zo jezelf oplappen.
Kon ik maar, zoals op tv, tussen de dagen zappen.

Werd er altijd al zoveel geklaagd,
mensen de grond in geboord, belaagd?
Jezus zei al, zij die zonder zonden is,
werpe de eerste steen. Ik hoorde in de mis
en op school, kijk niet naar splinter in het oog
van een ander want niet enkel ezels balken.
Misschien leggen ze de lat zichzelf te hoog
en willen ze echt alle slakken met zoutigheid stalken.
Is heksenjacht nog wettelijk?
Is de schandpaal niet al ettelijke malen
zelf aan de palen vastgeketend?
Natuurlijk, niemand is alwetend.
Het is een simpel fenomeen, snobisme,
één-kenmerk-is-genoeg-om-alles-te-weten-isme.
Niemand heeft tijd om alles op te zoeken.
En tegenstrijdig goed en kwaad, binnen één persoon?
Dat bestaat niet, enkel in de koeken die je eet
achter je computer, zoals ik, terwijl ik zelf niet beter weet.

Beste toekomst,

Je maakt me bang voor later,
werk zoeken, smeltend water,
crisis, geld en banken,
teveel eten en toch willen afslanken.

Mijn kapster heeft haar schouder gebroken
en mijn uiterst linksboven hangende kies
die is ontstoken. Ik verlies precies stukjes
van mezelf met het verlopen van de tijd.

Lieve toekomst, je doet me schrikken
als ik kranten lees, als ik op het toilet zit
met mijn broek op mijn enkels en mijn
neus op feiten, koppen, problemen
die we moeten stoppen, oplossen
en het gebrek aan groene lucht of bossen
bloemen voor de bijtjes.

We zijn met teveel, toekomst,
teveel voor jou om te dragen.
Wat kunnen we doen om jou te helpen,
het vergiet te stelpen, welke vragen
moet ik stellen opdat u het beter zou?

Ik ben zo bang, toekomst
dat we verder moeten zonder jou.

Gebukt onder het zoeken,
half verloren, half gevonden,
door de natuur verslonden,
vlucht je van jezelf weg.

Gekeken in alle hoeken,
deels behouden, deels verzonden,
voor een hele duur, verbonden,
onderbroken en plots terug
herenigd.

We gaan naar buiten om de
schaduw op te zoeken,
verstoppen ons voor onze dromen
omdat we bang zijn
dat we er niet komen.

Wees niet bang om te beginnen
want net dan is verliezen
steeds een beetje winnen.

Een muts, een stretcher zonder hand-
vaten en een frigo bovenstoe met kant-
en-klare maaltijden, vier maal vier door-
rijden om twee straten verder parkeer-
plaats te zoeken en googelen waar neer-
waarts meer plaats te vinden is in vol-
gebouwde, niet-te-weten *** toe, gebieden.

Ze zouden de domme mens moeten verbieden.
Vele vliegen in één klap, dan zou ik rap verdwijnen.
Alles is beter dan je hele dagen lang in het donker in één kamer weg-
kwijnen.

Mag ik enkel wenen
wanneer mijn ploeg verliest?
Waarom krijg ik lange tenen
als je in mijn richting niest?

Hulp durven zoeken,
is moeilijker dan zelfdoding
bij mannen.

In de kantine kan tien
zijn dochter niet meer zien
en elf verliest zichzelf in
drank. De nummer één ziet
ze vliegen, kan geen bal meer vangen
en de nummer drie probeert
prangende vragen
aan zijn vader te stellen, die verweert
zich met, ik heb dat eitje ook nooit
kunnen pellen.

De man heeft vaker niemand om te bellen
wanneer de zaakjes minder draaien,
het zelfs niet meer lukt
om gewoon het gras te maaien.

In mijn pen durf ik meer.
Op papier kan ik mezelf zijn.

Zo hebben anderen vast films of boeken
om zichzelf in te verliezen, zozeer
dat je ze niet hoeft te gaan zoeken.

Ik voel me groter, net een heer,
wanneer ik me tot die pen verklein.

Het einde van de beurt,
vijftig euro weggespeeld,
mijn moeite afgekeurd,
ze had zich zelfs verveeld.

Met al mijn bezit in een zak
aan een stok, op mijn schouder,
schommelend, achter de rug,
kijk ik nog één keer om,
twee vingers aan de lippen,
daarna naar de lucht,
het liep hier op de klippen,
'k zal ergens anders moeten zoeken
naar de verboden vrucht.