soms een erg tegenstrijdig gevoel
gelukkig zijn
terwijl je weet hoeveel mensen
er wegkwijnen van de pijn
medeleven, empathie
houden mijn lach nu tegen
heeft niks te maken met verlegen
of depressie
nee, het zijn al deze andere levens
die ik altijd maar dichtbij voel, zie
een gift zou je zeggen?
als iemand de zwaarte ervan begreep
als ik het nu eens op tafel kon leggen

mijn medemens heb ik tot egoïst bekroond
omdat men in mijn ogen
te weinig interesse in elkaar toont
kijken alleen naar zichzelf of scherm
zoemen rustig mee in de zwerm
tot ik mijn mond open trek
verschijnt er plotseling een blinde vlek
noemen ze me gek..
willen de waarheid niet onder ogen zien
ik zeg ze: je kan altijd meer geven of doen
al geef je miljoen keer die zelfde zoen
moet de waarde er dan vanaf gaan?
of kan men gewoon blijven genieten
in dit bestaan
meer dan 'normaal' aan elkaar geven
meer dan deze maatschappij
*** graag ik dat altijd al had willen beleven

Ik heb een duidelijke taak gekregen,
gisteren de glazen zitten legen,
verlegen toch in bed gelegen
vanwege de wegen die doorwegen
op mij en mijn zin zit tegen.

Begin dan toch gewoon,
laat al de rest maar vallen,
begin nu eindelijk,
alles is toch tijdelijk.

Ik heb me erachter gezet,
goed opgelet, ik weet het,
't is een leugen, een klucht.
Ik ben dan toch begonnen
al was het met een diepe zucht.

Jullie hebben mij immens veel bijgeleerd.
Zoveel dat ik haast niet op kan sommen
wat in mij allemaal veranderd is.
Mijn werklust heeft hier gerevalideerd
in acht bewogen maanden die ik
niet meer weg wil gommen.

Vandaar dat ik tegen het einde
van deze uitgebreide sessie, met pen,
de datum heb genoteerd.

Eerst gedaald, daarna gestegen, rechtgetrokken,
toen verlegen, toe, later open,
gebloeid, vertrokken.
Ik zal de deur nog één keer sluiten
wanneer ik jullie bedank.
Want bij aankomst kroop ik mank,
liet ik tranen met tuiten.
Ondertussen, dankzij jullie allevier,
kan ik weer lopen met plezier.

Jullie namen zullen blijven hangen.
Desnoods gebruik ik knopen
om ze vast te maken, nooit meer te vervangen.

Want zelfs als ik zelf mijn geheugen ooit verlies,
zal ik jullie nooit vergeten.
Bedankt van harte, Sarah, Katrien, Geertrui en Marlies.

Wut und Schmerz
In meinem Herz
Ein Pfeil
Bedrängt
Verdrängt
Verengt
Verrenkt
Verschenkt
Die 17 Jahre
Oder mehr?
Und neugeboren
Werde ich
Womöglich.
Vertrauen schöpfen,
Wenn im Inneren das Fegefeuer
Lodert.

Verhindern
Will ICH jede Lösung.
Verlieren
Will ICH nicht.
Vielleicht vergesse ICH
mal wieder
Den Schmerz der Wahrheit
Schlicht.

ICH übertreib' es nicht!
Die sind alle Verräter-Menschen,
Die Welt ist furchtbar, dreckig, schlimm.
ICH will nur raus von hier,
ICH weiß nur nicht wohin.
Die Scham?
Jaja, hab von gehört.
Aber du bist ein Idiot.
Versuchst mich zu verstehen...
ICH WILL doch untergehen.
Genie? Ja, dafür halt' ICH MICH,
Deshalb verfass' ich das Gedicht.
Verschiedenartig, dennoch gleich,
Spiele euch hiermit einen Streich.
Nur um MICH selbst zu überlisten.
ICH führe immer eine Liste,
Über Gewinne und Verluste...
Wer auf Platz eins ist, wo ICH steh',
Muss schaun' dass ICH net untergeh'.

ICH weiß, in mir steckt so viel mehr.
Oder auch nichts? Oder auch nichts.
ICH bin enttäuscht.
Verletzt.
Verlegen.
ICH bin allein, muss überlegen.
ICH muss mal sehen, was ich mach'.
Vielleicht spiele ich lieber Schach?
Nein, Schach ist nur für alte Leute!
Ich such' mir lieber was von heute.
Was heißt, ehrlich sein, nochmal?
Ich weiß, es ist vielleicht ne Qual.
Für DICH.
Ja, da hab ICH wohl Recht. Das wollte ICH.
Das ist doch echt? Ist's echt genug?
Oder braucht's mehr?
Es braucht nur weniger, I guess.

I just need to say YES.
I just need to let go.
I just need to be free.
To let myself be me.

Zo heerlijk ongemakkelijk, dat
friemelen met briefjes,
die omhelzing die net wat
te lang begint te duren, je liefjes
voor de eerste keer, verlegen
giechelen en goochelen gemeden
van verdere familieleden.

Pak een stoel, schuif aan met een brede smoel,
geniet van het gevoel dat jou zo dadelijk overmant.
Wat heerlijk toch, zo ongemakkelijk,
zo werkelijk gênant.