Ik zit al weken op de werf,
werkend aan verderf,
op zoek naar lekker klinken,
wil mezelf graag in de *****
doen verdrinken.
In Troje had je nood
aan slechts één dompelhiel,
daar had werk geen ziel,
was niemand lief
telde enkel je naam,
werd je vanzelf zelf-destructief.
Waarom hecht ik dan zoveel waarde
aan in goed gevallen aarde,
in indruk wekkers zonder uur,
faam van onbepaalde duur?
Bloes uit en baantjes trekken