Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
carapher Nov 2015
Oo naaalala kita.
Oo naaalala ko ang bawat oras
na di kita kayakap
sa panahon na handa kong ibigay ang bawat yakap
na ibibigay sakin ng kahit sinong tao at kahit gaano karaming tao para lamang mayakap ka muli
kahit iisang beses lamang.

Oo paminsan minsan bumabalik ako sa dating ako
na hinahanap-hanap ka
sa kahit anong lugar na pupuntahan ko
at porma ko
na tila pupuntang prom
dahil nagbabakasakali makita mo ako
at
malaman mo na ako na pala ang tanging hinihiling mo;
at hindi na siya.

At hindi na ang pangarap mo sa isang perpektong tao.
At hindi na akong nais **** magkaroon ng taong hindi kasing gulo ko.
At hindi na ang hinahanap **** kinabukasan na madali,
na konbensyonal,
na mataimtim, na katulad ng pinangarap ng magulang mo,
na katulad ng ginawa ng mga kapatid mo,
na katulad nalang ng mga nakikita mo sa teleserye at sa libro,
na katulad ng inaasam at hinihiling sayo ng bawat tao.

Hinihiling ko noon na makikita mo ako isang araw
at handa kang bitawan ang lahat ng alam **** tama.

Hinihiling ko na ako ang taong magiging dahilan ng paglawak ng mundo mo.

Hinihiling ko na ako.
Hinihiling ko na hindi siya.

Sino  ba siya?
hindi naman siya totoo eh.
Nasa utak mo lang siya.
Siya ang hinahanap mo pero kailan siya darating?
At alam ko kung darating man siya,
hindi matutumbasan
ng kombensyonal niyang pagmamahal sayo
ang pagmamahal ko sayo
na hindi mo pa nakikita sa kahit anong pelikula o teleserye,
nababasa sa libro,
o nakikita sa mga tao sa paligid mo.

Hiniling ko na ako nalang.

Kaya oo, naaalala kita. araw-araw.
gabi-gabi.
Kada gabi na naguusap tayo
dahil tapos ka na sa araw **** kahahanap sakanya
at sa gabi
kung saan narerealize mo na pagtapos ng araw ako nalang ang mayroon ka
at ako nalang
Ako nalang
Ako nalang
Ako nalang.

Palaging nalang.

Bakit hindi pwedeng ako lang?
pero ayos lang.
Dahil ayos.
Dahil ayos lang saakin ang ganito na hinahanap mo siya
pero ako ang inuuwian mo.
Ayos lang.
Oo naaalala kita,
Hindi ka umaalis sa isip ko.
Naaalala kita
kahit hindi mo ako naaalala.

Naaalala kita at ayos lang ito.
JK Cabresos Sep 2016
Milyun-milyong mga blankong mukha,
pipintahan,  
papahiran ng pintora
ang iba’t ibang kastilyo ng pangarap.

Subalit sa paglipas ng panahon
ang mga kastilyong ito’y rurupok,
at sa isang ihip ng hangin  
ay pwede ‘tong gibain.  

Masasanay kang matalo,
para sa atin ‘tong mundo.
Para sa atin,
hindi para sa kanila,
kailanman hindi ‘to masasakop
ng mga mapapait na luha.  

Nasanay ka na sa panonood
ng mga teleserye o pelikulang
kung ano ang theme song
ay ‘yon din ang pamagat.  

Nasanay ka nang mag-abang
sa paiba-ibang kulay na buhok
ni Vice Ganda, o ni Yeng Constantino,
ang umasa rin sa paiba-ibang desisyon
ng mga tao sa paligid mo.

Nasanay ka nang magmahal ang gasolina,
at iba pang mga bilihin  
ngunit hindi ang magmahal ng totoo,  
dahil takot kang masaktan ulit,
ang iwanan, o umasa ulit,
sa isang relasyong pang-post lang
sa FB, IG o Twitter,
‘yong pang-“#relationshipgoals” lang,
nasanay ka na pero takot ka pa rin.  

Nasanay ka na sa mga surprise quiz.
Sa exams. Sa reporting. Sa thesis.
Sa Singko, INC, Withdraw o Drop.
Sa pag-jaywalking,
dahil late na naman sa 7:30 AM class.  
Sa paulit-ulit na sorry.  
Sa paulit-ulit ding pagpapatawad.
Sa paghahanap ng ka-red string.
Sa paghahanap ng ka-forever.
Sa mabagal na internet.
Sa job interview. Sa gobyerno.    

Masasanay ka ring matalo
dahil ganito ang konsepto ng mundo.
Patitikman ka muna ng pagkabigo,
bago ka ulit maging buo.      

Baka rin bukas-makalawa
maiisipan mo nang mag-aral ng mabuti  
at iwasang ang usapang mabote,
ang bumangon ng maaga
at hindi papatayin ang naka-set na alarm,
ang maging totoo
sa taong nagmamahal sa ‘yo,
o kaya subukang ipa-Photoshop
ang 2x2 picture mo sa resume
para sa paparating na job interview.  

Masasanay ka ring matalo,
masasanay ka rin sa mga peklat mo sa puso.
Dahil hindi ito matatapalan
ng pulga-pulgadang concealer ng Maybelline,
o kahit ubusin mo pa
ang stock sa AVON, sa Watson, sa HBC, o sa Lazada.  

Kaya tanggapin mo na lang  
na ang buhay ay puno ng pagkatalo,
dahil sa huli para sa atin din naman ang mundo,
kaya wala kang dahilan para sumuko,
dahil ang sumusuko lang ang natatalo,
at ang hindi takot sumubok ulit
ang tunay na panalo.
rufus Feb 2017
ngayon ko lang napansin. sobrang dami ko palang isinulat para sa'yo. ngayon ko lang napansin na lahat sila galing sa mga katabi kong diksyonaryo at tesauro. malay ko ba kung ano ang ibig sabihin ng mga isinulat ko. lumalaki pa lamang ako. ngayon pa lang natututong makipagtalastasan, makipagbalagtasan, makipagsagutan, makipag-away. ngayon pa lang akong natututong maghintay at ngayon pa lang nasusugatan. ngayon ko lang nalaman ang tunay na ibig sabihin ng paniniwala. paniniwala sa pagkahulog, paniniwala sa kung anumang gusto kong paniwalaan. paniniwala na meron ka pang mapapaniwalaan dito sa mundo. kapit ka, subukan mo. ngayon pa lang akong nagtitiwalang muli. ngayon pa lang nagpapatawad. ngayon pa lang nakakapagsabi ng 'mahal kita', nang walang pagdududa at walang pagsisisi. mahal ko talaga sila. ngayon ko pa lang nararamdaman ang tunay na pag-ibig. ngayon ko pa lang nakikita kung paano magmahal ang isang taong nasasaktan. ngayon pa lang ako nakakita ng taong durog at winasak ng panahon — marahil dati puro sa teleserye ko lang ito napapanood. noong pumunta kami sa isang museo, napakaraming uri ng sining na maaari **** makita. may mga head busts, paintings, sculptures, pati mga ginamit ng mga pintador na brushes at pati na rin mga natuyong pintura nila. tinignan ko lahat iyon. umabot ng halos labindalawang oras ang pag-iikot ko. walang kain-kain. kinailangan kong makita lahat. ngunit ngayon ko lang napagtanto na iisa lang naman 'yung gusto ko talagang makita. ('yung spolarium.) ngayon lang ako nakarinig ng mga taong wala talagang kamuang-muang sa mundo. 'yung tipo ng taong nakaupo sa ginto ngunit talagang lumaking tanga. nakakaawa sila. ngayon ko pa lang pinapangaralan 'yung sarili ko. kanina nga lang ako nagsabi sa sarili na hindi na ako kakain ng fast food at processed food. (seryoso. nakakamatay talaga sila.) sa pagkamatay ng nakaraan, noon ko lang nasabi sa sarili ko na gusto ko pa talagang mabuhay. gusto ko pang makakita. gusto ko pang makaramdam.

ngayon pa lang ako natututong magsulat.
carapher Sep 2015
Tangina
ba ang bilis mo akong pasayahin?

Kada araw
na di ko na kayang mabuhay
alam ko kailangan lang kita.
Ano ba.
Kaya't kung pwede lang
wag na wag kang titigil
sa pakikipagusap sakin
kasi
kada araw yan
yung inaabangan ko.

Iba rin kasi
epekto mo sakin eh,
di ko alam kung bakit
pero
mas nakakaadik ka pa sa teleserye at mas masayang panoorin at subaybayan.

Pwede bang maglakad tayo
sa walang  destinasyon?
Magsalita ka lang
at mananahimik ako
dahil gustong-gusto kitang
nagsasalita.

Bakit mo ba ako
napapasaya
ng walang kahit anong ginagawa?

Kung mahal nga kita,
tigil tigilan mo ako,
kasi ayokong
nagmamahal.
tagalog
Gabe Jul 2018
Maybe, just maybe...
Maybe I’m not the same as they are,
Maybe I’m not as how others would follow a rule,
Maybe I’m not as someone who would want to be enclosed,
Maybe I’m someone who somehow wants to break free.

From a bounding household,
The place where love was first found,
The place where love was first felt,
The place they said was not made out of walls,
But a place filled with love and hope.

However, I was not the same as to how I was before,
I am not the princess, they loved and behold,
I am not the angel, they reached to believed,
Maybe I’m me, I’m someone who wants to break free.

From what was once believed to be good, and how things were ought to be,
The doubts that was given, and the things my heart chases,
Are somehow against to some of their will,
And something that separates me from the things i want to do.

I want to believe that somehow I can,
That the doubts they give are out of hand,
I want them to believe in what my reality might be,
And not some teleserye conclusion they may think I might be.

This love I found, Im still ought to prove,
That this is not something they should stop me,
That this is something they should believe in,
In moments, I felt alone, in that bounding home,
I found warmth in arms, that was neither or even the ones I thought for it to be.

Maybe, just maybe,
I’m tired of being enclosed,
I’m tired of being that girl they know would follow,
I’m tired of following other people’s opinion,
I’m tired of knowing I can’t be more of what I believe I am.

Maybe, I want my actions to be a reflection of my own,
I want that the things that I do, is something they should believe in,
I want my live my life the way I want to live it,
I want to be free to do my own actions.

Maybe, just maybe,
I don’t want those eyes that looks at me, as if one small thing that I do can affect the whole of me.
I don’t want my actions to be viewed as something that is bad, I just want to feel free, I just want to feel less secured that I used to be.

Maybe, just maybe,
You should listen to me...
Listen to the words my heart wants to say,
The words that my mind has made,
The words that doesn’t contradict my actions.
The words, the words I wanted to say.
Louise Jul 22
Here is a list of things that are bigger,
greater than all of the world's oceans,
bigger than the storms in the seas,
than all the islands in the Pacific,
connecting all of us together,
being one great channel of culture...
Telenovela, chismes, galeones,
teleserye, chismis, galleon.
𝘚𝘪𝘣𝘢𝘵 𝘯𝘪 𝘓𝘢𝘱𝘶-𝘓𝘢𝘱𝘶, 𝘣𝘢𝘭𝘢𝘵 𝘯𝘪 𝘔𝘢𝘨𝘦𝘭𝘭𝘢𝘯.
𝘌𝘴𝘱𝘢𝘥𝘢 𝘯𝘪 𝘔𝘢𝘨𝘦𝘭𝘭𝘢𝘯? 𝘒𝘢𝘩𝘶𝘭𝘶𝘨𝘢𝘯 𝘯𝘨 𝘬𝘢𝘸𝘢𝘭𝘢𝘯.
Sangría? No, sangre de Magallanes.
𝘕𝘪ñ𝘰𝘴, 𝘲𝘶𝘦𝘥𝘦𝘯𝘴𝘦 𝘦𝘯 𝘤𝘢𝘴𝘢 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘻
𝘥𝘦 𝘭𝘢𝘯𝘻𝘢𝘳 𝘤𝘪𝘯𝘤𝘰 𝘨𝘢𝘭𝘦𝘰𝘯𝘦𝘴.
And believe it or not;
Bulerías, danza, bachata, habaneras.
How do you like your coffee, bebe?
Con leche? Bueno.
Evaporada and condensada?
Tequila, San Miguel, Mezcal, Corona,
Cerveza, Serbesa, Cerrado, Sarado.
𝘈𝘯𝘨 𝘣𝘢𝘴𝘰 𝘯𝘨 𝘢𝘵𝘪𝘯𝘨 𝘮𝘨𝘢 𝘴𝘦𝘳𝘣𝘦𝘴𝘢,
𝘢𝘵 𝘢𝘯𝘨 𝘭𝘶𝘮𝘶𝘭𝘶𝘵𝘢𝘯𝘨 𝘯𝘪𝘵𝘰𝘯𝘨 𝘺𝘦𝘭𝘰.
Actually, how do you like your coffee?
𝘛𝘦 𝘨𝘶𝘴𝘵𝘢 𝘴𝘪𝘲𝘶𝘪𝘦𝘳𝘢 𝘦𝘭 𝘤𝘢𝘧é?
𝘚𝘪 𝘯𝘰, 𝘯𝘰 𝘤𝘳𝘦𝘰 𝘲𝘶𝘦 𝘱𝘶𝘦𝘥𝘢 𝘴𝘦𝘳 𝘵𝘶 𝘢𝘮𝘪𝘨𝘰.
So do you like it hot or con hielo?
And of course;
Canciones, c/kanta,
And nowㅡreggateon, budots.
Gasolina? Aserejé? Macarena?
Bad Bunny, being our new Columbus.
Playitas, islas, karagatan, nuestro paraíso.
Mas chismes, mas tazas de cafe.
How do you think we're so far yet so alike?
Of all these things? Con chisme? Claro.
So which one first? The juiciest or latest?
Dedicated to my Colombian, Mexican, Argentinian, Chilean, Dominican, Spanish, Filipino and other Latino friends (or Hispanameripinos as we like to call it).

Our friendship is my most favorite "galeon". ❤️

— The End —