Ze kijkt op
Alleen haar ogen verraden
Dat niets is wat het lijkt
Dat van alle woorden die ze spreken
Alleen die ene haar bereikt

En ze huilt
Zonder snikken, zonder tranen
Maar met wanhoop in haar blik
Omdat tussen al die mensen
Eenzaamheid haar verstikt

En ze zwijgt
En met gebalde vuisten
Verbijt ze al de pijn
En vraagt zich af *** het
Zonder haar zou zijn

Door het uit te spreken
wordt het misschien weer wáár

Ik moet het ook zeggen
dat is de stille afspraak

zwijgen
is nog erger

achter in je ogen flakkert wanhoop
die je zelf nog niet waarneemt

net op tijd

"ik ook van jou."

Ik kom aangestormd,
let niet echt op *** hard ik raak,
hou de boodschap onvervormd,
een revolutie in de maak.

Mijn woorden willen breken,
taboe, stigma, ik wil erover spreken.
Het is namelijk gebleken
dat Vlaanderen de geest heeft
en gegeven, een achterhaalde zeit,
omtrent mentale, oei, u niest,
GEZONDHEID!

In het vallen van de bladeren,
geel, rood, bruin om in te kaderen,
zie ik stilte en verdriet,
een pluizenbol in't bos
die stiekem er geniet.

In kale takken zie 'k gewicht
dat niet meer hoeft gedragen.
Enerzijds misschien gezwicht
tenander waait het wel in vlagen.

Waaivlagen vliegen om de oren,
het ijs, dat in de lucht hangt,
je kan het bijna horen.

De winter die de herfst vervangt
en langzame zomer in ivoren toren.

We spreken van geluk.

Dat we ooit zelfs groen gezien
(mogen hebben.)

(Ik wil graag wat zeggen
het komt er niet goed uit
Ik wil mijn gevoelens open leggen
maar er komt maar geen geluid

Het gaat ook niet om mij)

Er was eens de allervriendelijkste man,
waarover niemand kwade woorden spreken kan.
Ongewild heeft hij ons moeten verlaten
vandaag wordt zo een dag vol graten
waarop woorden veel te kort
en kroppen in de keel.

We kunnen nergens meer aan denken,
niets anders onze aandacht schenken,
weten niet meer of *** of wat of niet,
er staat enkel maar verdriet
op ons gezicht te lezen.

Wij denken aan en missen,
willen de dagen even overslaan,
de gebeurtenis omzeilen, wissen.
Helaas mogen wij dat niet beslissen.
Wat voelt en klinkt dat ongelooflijk raar,
het verlies van een weergaloze winnaar.

*** is het zo ver gekomen?
Ik had ooit de grootste dromen,
breedste lach en hoogste ogen,
trots en fier maar ingetogen.

Ik zou de jongste zijn, de eerste
zijn. Ik zou beter dan de meeste
zijn en de bereden banen breken
door woorden te laten spreken.

Ondertussen zijn we hier, bezeerd,
niet beroemd, bereikt of luis.
Wij zijn hier, allemaal, thuis
en ook dat is niet verkeerd.

't Is warm of koud, droog of nat
en altijd druk druk druk.
Zij die nog een passie hebben,
mogen spreken van geluk.

Zit ze zondag in de zetel?
Heeft hij harde hordes hoog te huppelen?
Zeg alstublieft niet dat je iets voelt druppelen.
De stad, dat is een heksenketel.

In gras en stilte zoek ik tevergeefs de vlucht,
besluit ik deze week met een lange diepe zucht.

Je kousen zijn aantrekkelijk,
je schoenen zijn zo stout.
Het is me wat, bedenkelijk en
je houding, die is fout.

Heb je al gehoord *** de zeven
leven als het slachtoffer
van *** klevende doekertjes.
Ze hebben zich laten vangen
door opgelijnde zoekertjes.
*** pootjes zijn gaan hangen
en *** loopbaan is gaan staan.
Van verbeelding niet veel over,
mogen jullie spreken met een traan.
Voor mij liever drie enkeltjes, naar zo ver
mogelijk, of als het gaat, de (volle) maan.

Het botert niet tussen
mij en tussen de oren.
Mijn buik is niet te sussen,
wil geen inspraak horen.

Voor maar honderdtien
doen we er ruitenwissers
bovenop.

De smaak van de keizer
Wie wordt de onderwijzer
bovenhands en overmand
zandkastelen in het zand.

En dit is nog maar het begin,
generiek en tegenwijzerszin.
Ronde schijven in vierkante dozen,
nu nog ergens om die ansjo in te lozen.

Mijn geld is op
vakantie en elke keer als ik die man zie
boekt mijn tas een vluchtje bij.

De staat van deze broek en wie ze draagt
in de staat, in beide zitten gaatjes, maatjes op
droog of natte plekken, dansen, rekken, goed proberen bekken,
sleur en doek, ongeacht, de laatste druppel vormt
signalen op je broek, morse code om te zeggen
dat je de verantwoording niet bij de ander
hoeft te leggen. Vogels verschuilen in de veren
van de wolf in schaapse kleren. Ijsberen
onderwinteren op zomerse terrasjes
verre van de mentale was en plasjes
die ze nog moeten draaien.

Laat maar waaien.

Sommige dingen zullen nooit, kan ik nooit vergeten.
Dat ik verkeerd was, moest iedereen weten, ze leken al
te lachen nog voor dat ik moest spreken.
Ik had niets om me aan op te trekken, haalde anderen
dan neer. Zelfs zei iemand stop, gooide ik
ze gewoon een busje verder onder in de functie
van een stomme mop. En oordelen gaat in twee
richtingen. Wie het zaait zal het oogsten, zal het plukken
Het moet toch lukken dat de stukken die we
slaan de waan levendiger maken dat de zaken er
goed voor zouden staan.

Achter elke boom zit de pijn van het verleden, erger nog dan slangen, gevaarlijker dan wolven, het lijden komt in golven en is niet te vermijden.

De pijn is van aller tijden, pakt je bij je biezen.
Laat je zien wat er valt en wat je kan verliezen.
Hier kan ik eindelijk doen wat ik zelf wil,
Hier is al de rest, eindelijk even stil.
Het afzien is een keuze.

Ik voel mij zo speciaal in de zever die'k verpak,
lak aan de tegels, een brug verkocht in de hemel
en de sterren namen geven. Dan durf ik nog te beweren
dat ik controle heb over mijn leven.

Ik blijf zelf best zitten, muren witten, draaien
frezen. Ik kan alleen maar boeken lezen. Wie iets
doet kan missen, wie iets doet, kan leren. Elke dag
is elke dag opnieuw proberen.