O wat zou ik graag
Mijn herinneringen
Aan stukken rijten
Om ze vervolgens
Op een zomermiddag
Buiten op een kleedje
Stilletjes uit te zoeken
Om dan uiteindelijk
De door mij
Zorgvuldig uitgekozen
Momenten
Weer aan elkaar te plakken
Alsof het is
Een oude filmrol
Zodat ik die op
Mijn allerlaatste dag
Af zou kunnen spelen

Iemand heeft mij ondermijnd,
gangen gegraven en vijanden geseind.
De grond onder mijn voeten,
die stilaan verdwijnt, zal moeten houden
tot ik mijn gouden
eieren heb gelegd.
Terwijl ik lang geleden heb besproken
en geroepen
dat ik niet vruchtbaar ben.

Ik heb lang geleden en geroken
dat de wolken zijn gaan zakken.
Zo Danig dat ze nu rond mijn oren plakken.

Mijn hoofd wordt zo gedragen door die witte wollen wolken,
met mijn voetjes op de grond. Zonde dat zij voor mij
mijn willens niet vertolken. Zonde dat ik mezelf het niet heb durven vragen.
Het enige wat ik nog lijk te hebben,
lijk te kunnen,
is klagen.

Het moment is aangebroken,
tijd voor jou om te kiezen,
liefst al meteen ingedoken,
vanavond nog de biezen
pakken of nog even blijven
plakken, rond drijven
tot de keuze zichzelf komt presenteren.
Wat prioriteit is zal de tijd ons leren.