Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Penyair itu melangkahi pengemis pincang yang lelap itu.
Kasurnya adalah trotoar dan mimpinya ntah apa.
Jangan bahas mimpi jadi jutawan dengan kemeja dasi rambut klimis.
Mimpi basah saja harus sembunyi sembunyi.
Kan takut toh masturbasi di pinggir kali ?

Soalnya guys,
coli itu pun harus pake tangan kanan
selain soal tekanannya yang konstan ..

KALAU TANGAN KIRI KIRI KIRI,
Disangka PKI !
Ini perihal dosa Illahi saudara saudari!



Lalu pengemis itu Menatap angannya setinggi bintang di lantai 53 menara menara ibu kota.
Mengelus ngelus perut kurusnya.
Alhamdullilah, hari ini bisa santap sisa paha ayam dari restoran kebarat baratan itu.

Mungkin baginya, Tuhan menjelma dalam bentuk tempat sampah.
Menyediakan pangan sisa sisa umat kesayangan-Nya.
Dan dia, umat yang lupa ia punya.

Pagi datang.
Ia terus berjalan tanpa alas kaki.
Sekelibat melihat lamborgini, berkawal polisi.
Presiden mungkin ah?
Nomor satu, atau duah?

Dia tidak pernah berharap pada Tuhan.
Atau presiden.
Mungkin ia harus tetap berjalan saja.
Atau mungkin ia harus berharap pada ratu adil.
Entah kapan ia munculnya.

Apa ketika jari-jari kakinya lepas.
Hingga tidak bisa melangkah lagi.
Atau lelah menguasai tubuh.
Hingga enggan melangkah lagi.
Atau seluruh kakinya patah
Pun ia tidak peduli lagi?

Apa ratu adil sedang sibuk memasang konde besarnya
Takut takut tidak terlihat cantik saat hadir sebagai pahlawan kesiangan.
Atau ratu adil sedang sibuk
Memutuskan hukuman adil untuk penyair ini yang mempertanyakan kuasa Ilahi dia punya?
Atau mungkin ratu adil berhati dingin.
Seharusnya iya karena mana mungkin beliau yang welas asih membiarkan hambanya pontang panting,
malah sibuk mengurus penyair mengkritik program kerja-Nya tahun ini.

Yah ..

Memperhatikan pengemis itu terpincang-pincang lebih asyik daripada mengurus Tuhan.
Presiden. Atau ratu adil.

Apakah Mas Aristoteles meramalkan distopia pada nusantara?
Pertama kali saya bacakan di Paviliun Puisi, edisi Dys/Utopia pada 6 April 2019.
Jonathan Moya Sep 2019
Rapid City wears its patriotism like a shroud.
Corner streets are populated with less than
life-size statues of past presidents
squinting at the distant Black Hills
where the grandeur of Mt. Rushmore
casually crumbles their bronze dreams.

Wax settlers, loggers and gold miners
stake claims with souvenir hunters
touring a mine, panning for fool’s gold.

In nearby Custer, 75 breaths  from Wounded Knee,
shops hawk Chief Joseph, Sitting Bull, Geronimo t-shirts
proclaiming them “ The Original Founding Fathers.”
Mixed in are those in star-spangled letters and fireworks
proudly streaming “Welcome to America. Now Speak English.”

Rushmore was dynamited from a cliff
by a creator who spent the rest of his life
erecting grand Confederate gestures
out of ****** Georgia quartz monzonite—
finished and opened 100 years to the day
after Abraham Lincoln’s assassination.  

Thirty minutes from Rushmore, existing in its shadow
on private land filled with dusty trails,
unfinished after seventy years,
probably still unfinished after twenty  more,
facing away from these great stone faces,
emerging from the side of great Thunderhead Mountain,

on an ivory stead with a mane of flowing river and wind,
exists the Oglala Lakota warrior Tasunke Witko
the worm of Crazy Horse the Old and Rattling Blanket Woman,
sibling of Little Hawk and Laughing One, memory of the spirit of
Black Buffalo and White Cow who walked with an Iron Cane,
all enclosed with him in this massive breath of white stone.

The history of this great Indian space stretches the land,
four times higher than the Statue of Liberty,
extending beyond the warrior frown, the pointing left arm.
The horse’s ear alone is the size of a rusty  reservation bus.
When finished it will be the largest sculpture in history,
bigger than the land, breath and all of Indian memory.

It was the Vision Quest of Chief Henry Standing Bear to show the whites that the red man had great heroes, too.
In a man named Korczak he found a kindred spirit,
a storyteller in stone, a survivor of Omaha Beach,
who when the first wife faltered, found a second
who gave him enough children to carry, sculpt the Bear Dream.  

The big chief’s face is still the only finished part.
Korczak’s wife and children toil with the rest,
struggling to capture the essence of a warrior
who never allowed his shadow to be snared
in the false glow of the white man’s light,
trusting only the rain beams that fall

onto his people, mountains, plains and buffaloes,
onto Paha Sapa, “the heart of everything that is,”
where the Lakota huddled while the world was created,
now a land of broken treaties and dying dreams,
drenched in the dust of tears underneath,
while this white face torn from red gazes East.
Wounded Knee is not only the sight of an 1800’s Indian Massacre but the rumored burial spot of Sitting Bull.

The grand confederate gesture refers to Stone Mountain park, a Mt Rushmore etched with the faces of the Confederacy: Robert E. Lee,
Muzaffer Apr 2020
kim olduğumu
kendime ilk kez sorduğumda
tek gözlü karanlık bir odada
sırtımı sevgi dolu bir kaya'ya
dayamış olmanın verdiği huzurla
radyo'dan geçen şarkıların
plakalarını not ediyordum

biraz daha büyüdüğümde
mahalle çeşmesindeki
öfkeli kalabağın
al topuklarında köpüren
halı popülasyonunda
kovayla eve su taşımanın
bir kamu hizmeti
olduğu bilincine vardım
ki
şalvarı dizine dek sıyrılmış
antilop sürüsü
beni cezbetmeye başladığında
milli parkların en değerli
savunucusu olacağımı biliyordum

seraglio noktasındaki
haliç kıyısına kaydımı yaptırdığımda
ortaokul'da aldığım yara kabuğunun
kendiliğinden düştüğünü farkettim

tüm zamanların
en iyi ingilizce çevirmeni olabilmek
kırmızı başlıklı kıza
orman yolculuğunda eşlik etmekti
üç yıl sonunda formasyon
dezenformasyona dönüştüğünde
hipotenüs paramparça olmuş
ortak bölenlerin en büyüğü kader
farklı
fuckülte kapılarında
öpüşmeleri ertelemişti

yetişkin olduğumda
türk lirasının konvertibilite
durumları ve
aet'ye uyumsuzluk
sebeplerini araştırırken
onlarca tezgahta tecrübe
sahibi oldum

pera'nın
büyülü çiftliklerine meraklı
ineklerine müzükle terapi de
bulunma görevini üstlendiğimde
yeni bir kesiğe doğru
yola çıktığımı bilmiyor
sabahı şantözle
işkembecide karşılıyordum
fakat
aramızda ki bu tarifsiz nefasetin
kaşıkçı elması'yla uyumaktan
daha da
paha biçilmez olduğunu
evlendiğinde çok daha iyi
anladım

ve sonacıma
soluklanma gizeminin
sanatın diğer dallarında
daha yaşamsal bir döngüye
sahip olduğu fikri
daha cazip hale geldi

artık
biyolojik olarak bittiğimin
fizyolojik yaptırımlarına
yakınen şahit olduğumu
hissettiğim bugünlerde
bazı organları
özlemle anıyor
sadece birinin
verdiği dimdik morelle
pierre'den
haliçe
kahve ısmarlıyorum
This poem is Turkish.. Thank you for read.

— The End —