Sakdal-lungkot ang mga anak Mo, Inang Bayan;
Sinakop na, pinaslang pa'ng mumunti **** katarungan.
Humiyaw Ka! Hanggang sa rurok ng sukbo't hinanakit—
At sa pagbubukang-liwayway, pag-asa sana'y Iyong makamit:

Utak ang puhunan sa di-maarok na mga pag-alsa, kahapon;
Ni hindi nabatid ang mga luha't pawis ang sa mukha'y nangaipon,
Sa gunita na lamang ba mabubungkal natin ang mga nangagdaan?
Kung ang mga salitang sa pluma't papel nalikha'y hindi napangalagaan—

Sa paglalakbay Mo, Pilipinas, sa lansangang walang hanggan,
Sana maya't maya'y lilipad ka rin muli sa abang kalawakan;
Humiyaw Ka! Hanggang sa rurok ng sukbo't hinanakit—
At sa pagbubukang-liwayway, pag-asa sana'y Iyong makamit:

Pagkukunwari ma'y ni 'di Mo maitatago sa oras ng Iyong pagkabalisa,
Sagwil sa bawat pikit-matang kaligayahan ang s'yang Iyong natamasa.
Samakat'wid — habang buhay pa si Rizal ngayon ay 'wag nating itatakwil
'Pagkat tayo'y paunti-unting nakakahinga dahil sa kanyang pluma't papel.

Sa tuwing maaalala ko ang mga sandali,
Na ikaw ay aking kapiling.
Hindi maipinta ang ngiti sa aking labi,
Abot kamay na ang langit na aking hiniling.

Mga panahong nandito ka pa,
Lahat ng palihim na yakap at halik.
Bawat luha at halakahak,
Iyong malambot na pingi'y aking hawak.

Ngunit tila hindi ko napangalagaan,
Unti-unting lumuwag ang pagkakapit.
Ating naging huling sandali'y sadyang mapait,
At alam kong hindi na maibabalik ang nakaraan.

Pero iyo sanang mawari,
Na ikaw ay namumukod tangi.
At hinding-hindi ko na kayang itanggi,
Ako sayo'y nangungulila, ayoko ng magkunwari.

Salamat sa pag-ibig mo,
Ito'y mananatili sa akin.
Salamat sa pag-ibig mo,
Ikaw lamang ang nakapagpadama.