Bato sa balat,
Hayaan **** lumapat ang ‘yong kahinaan sa mahinahong baldosa
Payagang lamig ay yumanig sa bawat panig ng iyong katawan
Mula sa kalamlaman ng iyong talampakan hanggang umabot sa–
Pagitan ng iyong mga hita, paakyat sa kalamnan, patungo sa dibdib
Hanggang maramdaman nginig na dala ng iyong pag-iisa.
Ipagpaliban mo muna ang mundo
Ilaw sa paningin,
Hayaan **** angkinin ka ng daang-daang mukhang nasasalamin sa bawat tisa
Tignan ang iyong mga nakikita, ikaw ngayon ay nakakahon sa bato–
At mga multo na iisa lang ang mga mukha’t hinaing
Payagang ika’y ariin ng kanilang mga nanlilisik na titig,
Huminga ng malalim at iyong sabihing
Ginusto mo ang linggatong na ‘to
Mata sa dutsa,
Tumingala hanggang kadahilanan ay magunita
Ang iyong katwiran kung bakit pinili mo ang kapangahasan
Hamakin ang sarili’t magnilay-nilay sa nagbabadyang kasalanan
‘Di hamak naman na mas ikakasaya mo ang pait–
Ng paglalapastangan sa sarili nang ilang makamundong saglit
Pagbigayang mabasa ang sarili
Silakbo sa kawalan,
Ipikit ang mga mata’t pakiramdaman ang daloy ng tubig sa’yong balat
Ipaanod sa agos ang haplos ng pighati’t pagtitimpi
Sa mahigpit na bisig ng isang mapanghusgang mundo
Tikman ang hagod ng malamig na pelus sa iyong mga labi
Sumidhi sana ang pagdanak ng init ng pagnanasa sa bawat bena
Mahalin mo ang iyong pagkatao
Makipagtalik sa sarili,
Ibigin **** maibigan ang pagiging makamundo’t makasalanan
Ibaling ang pansin sa pagpapalabas ng himutok
Muling sabihin na hindi makasarili ang pagnanasa sa sarili’t
Ulit-ulitin ang pagbaluktot ng diwa’t isipan hanggang ito’y tumatak,
Hanggang sa mabulalas mo ang iyong mga suliranin
At matapos ang lahat ng iyon hindi mo maiiwasan–
Pagkamuhi sa sarili.
