Sa bawat sandaling  pumapatak
Isa lamang ang tiyak
Mundo ay aking hawak
Bulong ng isipang may pakpak

Heto nanaman, heto nanaman
Baliktad na yata ang aking orasan
Puso't isip ay nagugulumihan
Sa ilalim ng matirik na buwan

Mga pangungusap ay di maawat
Parang pangarap na pilit inaakyat
Tumigil kana at ako'y napupuyat
Isip ko na sa gabi laging nakamulat

Ang nais niya ako ay diktahan
Lasunin ang isip ng kasinungalingan
Iwanang hubad at sugatan
Patayin ng unti-unti at marahan

Siya'y pilit na nakikipag-talo
Ngunit hinding-hindi ako magpapatalo
Sumikat na ang umaga't walang nanalo
Ngunit tila mata ko yata ang talo

JGA

Tuwing dapit hapon nagsisimulang umalingawngaw ang mga tinig.

Mga alitaptap ay nangingimasok sa mga bukas na sugat.

Maaligasgas na mga tunog ay maririnig sa duguang trumpeta.

Hindi mawari ang pagsilay ng buwan sa mga matang nakapikit ngunit nakatingin.

Pagiyak ng punong kahoy sa pagkabali sa bagyo ng mga pasanin ay siyang namamayani sa gitna ng gabi.

Ang bawat pagpunit ay kasabay ng pagikli ng mga pahina.

Kumpas ng orasan sa takipsilim naghahayag ng taglagas nang kaunting saya sa isang linggong kalumbayan.

Papatayin ng unti unti at iiwang sugatan ng mga pangungusap na hindi maawat.

Mapagkunwaring uwak na suwail sa hangin ay hindi na makalilipad.

Ang pagwawagi ay bihira lamang.