my mind tends to ooze with a negativity

that leaks out & into my already searing

and prolonged wounds;

within this ragged & treacherous steam of consistency

I find myself laid out upon the very gravelish grounds

that I goofishly juggle with on a lazen basis

sometimes there

sometimes here

but a lot of times just nowhere at all.

where I disappear to I couldn’t be sure,

the empty screen in front of & behind me

don’t speak of much

but they do tend to catch my demiseful falls

every now & then;

seems these cavernous valleys have a soothing touch

to them,

a loosely held comfort that I know

better than I seem to know myself at times

and at times I wonder

what I am supposed to be protesting

within these grotesqueful lines

of a beautifully laid out tragedy,

for even here I do not feel

within the bounds of my own mental safety nets

but maybe an unthoughtful falling & tumbling

will do me some good?

to be comfortable with my own deathly summons,

I write to edge the demons within

to a borderline of both peace & content,

for truthfully no set of letters

can taint me as much as I might allow them too

although I can tend to lean towards the waywards

of an apathetic crustacean

through my own carelessness & ill suited

self brought upon lonesomeness

…

sometimes I cannot tell what is right,

or maybe best is a better way to put it.

for I long for a connection of connections

and equally equivalent siphonings,

but many a times I seem to find

that my end of the line has gone stale,

quiet, a desperate yet eerie monotoned scale

of solemn notes left to ring in the ears

of those who are strongly enough

to take the time to hear,

and for those that are not afraid to stare

deeply into their own darkened & blazeful caverns,

I am forever grateful.

Baguetten op de plank
Doe maar niet zo frank
rijk zijn is niet veel gegeven
gierig blijven in het leven

Dure kazen, zachte hazen,
ham, spek, varken, vlees, geen pezen
de verhalen die ik lees, wij lezen
die we samen lazen.

In bed, detective, hees
avontuur a la het collective
van britse, noorse
hard doorboorse en gekookte
uit het boekje
rechercheurs die rookten
brachten lowietje een bezoekje
of crashten op de beurs.

Grijsgevlochten haren in een roze strik.
Het leven heeft jaren naar mij gelachen
en ik,
ik durfde niet eens op te kijken,
bang niet ver genoeg te reiken.

De vlammen waren talrijk, rood
en overal. Mensen lazen de krant
op televisie en keken naar de zon voor brood.
De nood naar moed was groot
en liep stilaan uit de hand.
De vlammen werden blauw,
de tranen waren liefdevol,
geschonken in een ring van veren.

Lieve goochelaar, ik heb van jou nog
zo veel te leren. Help me kijken, op en langs,
de kleine dingen. Help me zingen op een druilerige morgen of een slapeloze avond, ondergedompeld in zorgen over dag. Help mij mijn hart te vinden en zo de vleugels
die de oorlog laten stoppen, uit te slaan.

Waar dan ook jouw huis naar toe beweegt,
is waar ik het allerliefst wil gaan.