Laatst las ik in mijn eigen hoofd
gedachten die me deden
sidderen en beven.
Hetgeen ik had bekokstoofd,
beloofde me een beter leven.

Ik ging draaien aan de molen,
scheppen, graaien in de kolen,
bellen, spelen, doen alsof het telt.
En dat allemaal voor net iets meer van geld.

Ik kocht de gekste dingen.
Het moest maar op een scherm verschijnen
of 't deed m'n handjes in m'n beurs verdwijnen.

Eerst die spanningscurves in de positieve zin,
gevolgd door de terugslag, emoties in de min.
Begrijp me wel, emoties mogen, gehoord, zijn.
Maar dit specifieke mechanisme vind ik iets minder fijn.

Ik schrijf dit nu, midden in het groot verdriet.
Later zal ik nog wat laten horen, wanneer mijn ik
in mijn gedachten
er een oplossing voor ziet.

Ik las laatst een loos artikel
over een ontaard perikel
waarin alle uitspraken
spaak liepen nog voor het afmaken.

Meestal snel ik dan naar de commentaar.
Vindt iemand anders dat ook zo raar?
Er is rust in minstens één gelijkgestemde ziel
die mij bevestigt, ja, die argumenten zijn labiel.

Ik zal dan al de rest negeren
om de goedheidsillusie te blijven eren.

Dokter, mag ik voller?
Barman, mag ik meer?
Dokter, het mag boller,
barman, doe maar weer
hetzelfde, nog eens vol.

Ik bestelde laatst een persoonlijkheid,
tikte een profiel op de kop.
Wat een onwaarschijnlijkheid,
het was een grote flop.

Met filters, fillers, implantaten,
maak je niet op voor leegjes praten.

Knuffels op de automatische piloot,
Ik-hou-ook-van-jou’s zonder ziel,
Stiltes vol onuitgesproken woorden,
Twee mensen in een huis vol leegte,
Een thuis waar het hart niet meer klopt.

Ooit samen, nu vervreemd,
Twee werelden die elkaar niet raken.
Wanneer hebben we voor het laatst gelachen?
Heb ik je ogen zien stralen als je naar me keek?
Waar zijn die goede jaren gebleven?

Konden we maar terug in de tijd,
Toen liefde nog eenvoudig was,
En ik jou zonder zoeken kon vinden.

Waar ben je gebleven?

Ik zoek,
Maar ik vind je niet.