Jy het die son gaan haal
Toe dit nag was.
Oor die horison gedraf
En hom terug gesmokkel in jou tas.

Jy het hom net hier , skuins
Bo ons koppe gehang.
Sodat ek jou altyd kon sien
En nooit moes verlang.

Maar die maan het my bygebly
Haar geduldig in my skadu toegevou
-N fluisterstem in my oor
"Kyk, hy mors met jou"

Jy het die son gaan vang
Toe dit nag was
En in sy lig
Sien ek toe , wie jy eintlik was.

Jy het die son vir my gaan haal
En gedink as jy loop
Ek in sy skerp lig sal verdwaal?

Maar toe jy gaan toe hunker die maan
Sy het my trane weg gevee
En ek het saam met haar gegaan.

Gister sien ek jy kom aangedraf
En jy sit die son in jou koffer.
Toe jy weer oor die horison verdwyn
Lag ek en die maan, oor jou nuutste slagoffer.

Stilgebore in afwagting op
'n môreson uit die legendes.
Die hoopswyg net voor aanvarding
, wanneer selfs vader tyd verboureerd bly staan.
Die onvoldoende doods-uur
Tussen die hap van n gifgoue appel
En die val van onskuld en skoonheid.
Die tingel in die vingers
van die Engel in swart,
nóg genoeg om te gryp
-Nóg genoeg om te los
, net genoeg om in die huiwer te dros
Dus dood wat geduldig
die venster bewasem.
Trek drogbeelde uit skadu's
Soos n laaste asem...
Dis nog hier, nog daar-
Nog vals, nog waar

En ons almal is n kat in n doos
- wandelend in beide lewe en dood
, want die verskeie dimensies
Is maar eintlik grensloos.

Die paradoks van einste bestaan
Word gekonsentreer in n tydstip
Van alles verstaan.

Jouw naam is nooit ver weg.
Zij dwaalt door mijn gedachten
waar zij alles verlicht,
alles in de war schopt
en mij van slaap onthoudt.

Jouw naam is nooit ver weg.
Zij verstopt zich achter mijn lippen,
waar ze geduldig wacht om,
bij iedere zucht die mij ontsnapt,
geluidloos tevoorschijn te komen.

Jouw naam is nooit ver weg.
Ze vloeit rijkelijk uit mijn pen
waar zij, mijn hand sturend,
er zorg voor draagt dat
ik enkel woorden schrijven kan,
die haar prijzen en aanbidden.
Mijn muze wiens essentie
terug te vinden is tussen de zinnen
van alle liederen en poëzie,
welke geschreven zijn over
de liefde en de schoonheid.

Jouw naam is nooit ver weg.
Zij ontwaakt tezamen met mij
en laat mij nimmer vergeten
dat zij het leven mooier maakt,
de wereld mooier maakt.
Dat zij, gewoon door te zijn,
alles mooier maakt.

Jouw naam is nooit ver weg.

Knusprige Croissantlippen nähern sich ihrem sanften Kaffeekuss
Ein glückseliges Einatmen … Ausatmen

Der Tag wartet geduldig im Türrahmen

Kapitalistiese gees oortref kompeteer nie meer
Winsbejag kry nou uiteindelik klaar daarmee
Leer om geduldig mekaar te akkordeer
Liefdadig ongelukkige gulsigheid te transformeer
Goedgesind kortsigtigheid te akkommodeer
Welsalig kooplus finaal te verstaan en vrees te transendeer
Werklikwaar! Ons is in staat, potensieel, tot baie, baie meer!

Toen ik vanmorgen wakker werd,
ben ik in een dichtbundel getuimeld.
Zo begon de dag met het dessert
en heb ik 's avonds pas het brood gekruimeld.

Ik schreef me een maand geleden in,
was het bijna vergeten,
het zou zelfs nog kunnen dat ik win.
Dat wordt nog even, geduldig uitzweten.

Vanmorgen ben ik opgestaan als dichter,
Gister, gaan slapen als een amateur,
Ik voel me een negen op de schaal van richter,
Een cultureel en literair provocateur.

Wakker worden met zo’n straf bericht
Werd plotsklaps mijn lievelingsgedicht.